Þessa stund­ina, þegar þessi orð eru skrif­uð, er eins­konar ógnar­á­stand í Par­ís. Mað­ur­inn sem myrti lög­reglu­konu í gær og komst und­an, er kom­inn aftur á stjá. Nú hefur hann tekið fimm manns í gísl­ingu í mat­vöru­búð gyð­inga við port de Vincenn­es. Meðal gísl­anna eru börn og að minnsta kosti einn hefur særst.

Freyr Eyj­ólfs­son.

Á sama tíma er fjöl­mennt lög­reglu­lið í smá­bænum Dammart­in-en-­Goele sem er um 14 km norðan við Par­ís. Þar eru Kou­achi-bræð­urnir í prent­smiðju með gísla. Lög­reglan er að reyna ná sam­bandi og semja við ódæð­is­menn­ina. Það þykir óvíst að þeir vilji semja, hugs­an­lega reyna þeir að drepa fleiri lög­reglu­menn; þeir vilja skapa ótta og glund­roða. Það er jafn­vel talið að leið þeirra bræðra hafi legið á Charles de Gaulle flug­völl­inn sem liggur rétt Dammart­in; slíkt hefði getað skapað mik­inn glund­roða.

Fólk ótt­ast frekara mann­fall – jafn­vel frek­ari hryðju­verk. Þetta er stærsta lög­reglu­að­gerð í sögu lýð­veld­is­ins. Neyð­ar­lög gilda þessa stund­ina og hver ein­asti lög­reglu­þjónn í borg­inni er vopn­að­ur.

Nú þykir ljóst að þessi tvö atvik tengj­ast og þessir menn til­heyra ef til vill sama hópn­um. Ég er staddur á kaffi­húsi þessa stund­ina í 18. hverfi. Það er ógn í loft­inu, flesta setur hljóðan og and­rúmslofið er afar sér­kenni­legt. Það er næstum þögn í borg­inni.