Liðnar kosn­ingar voru mestu breyt­inga­kosn­ingar í Íslands­sög­unni. Fjór­flokk­ur­inn er ekki lengur alls­ráð­andi, konur eru nán­ast helm­ingur þing­manna, fjöl­breyti­leik­inn á Alþingi hefur aldrei verið meiri og flokk­arnir sem þar sitja aldrei fleiri (Stefán Val­geirs­son var ekki flokk­ur).

For­dæma­laus staða er í stjórn­ar­mynd­un­ar­við­ræðum þar sem engin tveggja flokka stjórn er mögu­leg og Sjálf­stæð­is­flokk­ur­inn þarf að stóla á brott­hlaupna Sjálf­stæð­is­menn í Við­reisn og söngv­ar­ann í Ham til að halda völdum með tæp­asta mögu­lega meiri­hluta. Til þess að það gangi eftir þarf valda­flokkur lands­ins að gefa eftir í málum sem honum hefur alls ekki hugn­ast að gefa eftir í hingað til.

Á meðan bíða Vinstri græn róleg á hlið­ar­lín­unni eftir að við­ræður frjáls­lyndu miðju­flokk­anna renni út í sand­inn og Fram­sókn dundar sér við að opna sig í báða enda og ein­angra Sig­mund Davíð Gunn­laugs­son.

Þetta er á meðal þess sem farið er yfir í fyrstu Kviku eftir kosn­ingar með Þór­unni Elísa­betu Boga­dótt­ur, aðstoð­ar­rit­stjóra Kjarn­ans, og Þórði Snæ Júl­í­us­syni, rit­stjóri hans.