Banka­ráð Lands­bank­ans hefur ákveðið að hætta, eftir að Banka­sýsla rík­is­ins fór fram á það. Ástæðan er Borg­un­ar-­málið og hvernig að því var staðið að selja 31,2 pró­sent hlut í fyr­ir­tæk­inu, til val­inna fjár­festa í lok­uðu ferli. 

Banka­ráðið hefur áður sagt, að það hafi verið mis­tök að vera ekki með opið sölu­ferli.



Banka­sýslan fór einnig fram á það, að Stein­þór Páls­son, banka­stjóri, myndi taka pok­ann sinn vegna máls­ins, en hann hyggst ekki hætta. 



Banka­ráðið segir í til­kynn­ingu að Stein­þór hafi staðið sig vel, og að Banka­sýslan hafi gengið of langt með kröf­unni um að Stein­þór myndi hætta. 



Þetta er sjón­ar­mið sem vert er að gefa gaum, og vel hugs­an­legt að þarna hafi hið frá­far­andi banka­ráð rétt fyrir sér. Banka­ráðið er yfir banka­stjór­an­um, og fer með hans mál­efni. Það er það sem þarf að reka hann, og þess vegna verður sú ákvörðun að vera sjálf­stæð ákvörðun banka­ráðs­ins. Banka­sýslan, sem fer með hlut rík­is­ins í Lands­bank­anum (98,2 %), getur hins vegar með rétt lagt fram kröfu um að banka­ráðið víki, þó var­lega þurfi að fara, vita­skuld. 



Eftir að Bjarni Bene­dikts­son, efna­hags- og fjár­mála­ráð­herra, sendi Banka­sýsl­unni bréf, þar sem talað var um mik­il­vægi þess að traust væri borið til Lands­bank­ans - og Banka­sýslan fjall­aði síðan um í harð­orðu bréfi - er ekki hægt að segja að það hafi komið á óvart að banka­ráðið hafi ákveðið að stíga til hlið­ar.