Í ljósi hinnar breyttu stöðu í íslenskum stjórn­málum þá virð­ist aug­ljóst að sala á eign­ar­hlutum í rík­is­ins í fjár­mála­kerf­inu mun ekki fara fram fyrir kosn­ingar í haust. 

Fátt mun kom­ast að annað en að klára loka­hnykk­inn við losun fjár­magns­hafta, og von­andi mun sú vinna ganga vel fyrir sig. Al­manna­hags­munir verða að ráða í þeirri vinnu, og von­andi ná stjórn­mála­menn að hefja sig upp úr skot­graf­ar­hern­aði þegar það mál er ann­ars veg­ar. Það er of mikið í húfi. 

En þegar kemur að einka­væð­ingu á bönk­unum - ef það stendur til að fara í það ferli án þess að breyta banka­kerf­inu - þá verður að hafa eitt að leið­ar­ljósi. Og það er gagn­sæi í öllu ferl­inu. Allt þarf að þola dags­ljós­ið. 

Þetta á raunar einnig við um starf Banka­sýsl­unn­ar. Von­andi dettur þar engum í hug, að setja póli­tíska full­trúa stjórn­mála­flokk­anna í stjórnir bank­anna. Svo dæmi sé tek­ið.

Þegar kemur að fjár­mála­kerf­inu, þá verða stjórn­völd að vanda til verka, og bera virð­ingu fyrir því, að van­traustið á fjár­mál­stofn­unum og stjórn­völdum er mikið og við­var­andi. Ekket feil­spor verður lið­ið.