Ákvörðun Ólafs Ragn­ars Gríms­son­ar, um að bjóða sig fram til áfram­hald­andi setu sem for­seti Íslands, í kosn­ing­unum í júní, setur kosn­inga­bar­átt­una í annan far­veg. Ljóst má vera að það verði brött brekka fyrir marga sem hafa verið að skipu­leggja kosn­inga­bar­átt­una lengi, að etja kappi við sitj­andi for­seta til 20 ára. 

En á sama tíma skerpir þetta á val­kostum og hug­myndum sem fram­bjóð­endur hafa um emb­ætt­ið. Nú reynir á að allir kynni sín sjón­ar­mið, og það má ekki úti­loka að ákveðin kyn­slóða­skipt­ing geti orðið í þetta skiptið í kosn­ing­un­um. Tutt­ugu ár í emb­ætt­inu er langur tími og lík­lega verður það að telj­ast ákveðin áhætta hjá Ólafi Ragn­ari að bjóða sig fram í þetta skipt­ið, eftir að hafa lýst því yfir að hann ætl­aði sér ekki að halda áfram í nýársa­varpi sínu 1. jan­úar síð­ast­lið­inn. En Ólafur Ragnar er reynslu­mik­ill og víg­fimur í póli­tískri bar­áttu, svo mikið er víst. Hann mun alltaf hafa það for­skot á aðra keppi­nauta.

Ákvörðun Ólafs Ragn­ars hefur hleypt lífi í kosn­inga­bar­átt­una, og vafa­lítið telja margir þetta líka geta haft mikil áhrif á Alþing­is­kosn­ing­arnar í haust, og jafn­vel færa rík­is­stjórn­ar­flokk­unum ein­hvern byr í segl, í ljósi þess hvernig bak­land Ólafs Ragn­ars hefur þró­ast á und­an­förnum árum. 

En eins og oft þegar kemur að stjórn­mál­um, þá er vandi um slíkt að spá.