Kosn­ing­arnar um aðild Bret­lands að Evr­ópu­sam­band­inu (ES­B), og nið­ur­staðan um að Bretar muni yfir­gefa sam­band­ið, sýna glögg­lega átaka­lín­urnar í alþjóða­stjórn­mál­unum þessi miss­er­in. Ein­falt á lit­ið, má segja að bar­áttan snú­ist meðal ann­ars um hvort þjóðir eigi að treysta á mikið og ríkt sam­starf, eða standa á eigin fótum og reyna að reka stjórn­mála­stefnu sem stjórn­ast af sér­hags­munum hvers rík­is.

Deilur um inn­flytj­enda­mál tengj­ast þessum spurn­ing­um, þar sem bein­línis er full­yrt oft á tíð­um, að inn­flytj­endur séu að stela störfum frá heima­mönn­um. 

Þó ekk­ert styðji slíkt tal, þegar töl­urnar eru skoð­að­ar, þá verður að segj­ast alveg eins og er, að þessi sýni­legu átök eru alvar­leg. Stjórn­mála­menn hafa von­andi þroska til að fjalla um þessi mál yfir­vegað í fram­tíð­inni, en því miður er kosn­inga­bar­áttan fyrir Brex­it-­kosn­ing­arnar ekki dæmi um mál­efna­lega bar­átt­u.  

Og ekki er hægt að segja held­ur, að for­dóm­arnir í Don­ald J. Trump, sem vill verða full­trúi Repúblik­ana í kosn­ing­unum í Banda­ríkj­un­um, séu til þess fallnir að efla trú á póli­tísku rök­ræð­unni og sam­vinnu yfir­leitt. Frasarnir flæða, algjör­lega inni­stæðu­laus­ir.

Sögu­legir tímar virð­ast í upp­sigl­ingu í alþjóða­stjórn­málum þar sem margt getur breyst, og valda­þræð­irnir lent í nýjum hönd­um. For­vitni­legt verður að fylgj­ast með fram­hald­inu.