Að lenda í því að veikj­ast á Íslandi í dag er alvar­legt mál. Þrátt fyrir lög um allt mögu­legt og að ráða­menn grobbi sig af nor­rænni vel­ferð á land­inu okkar góða. Ríki og sveit­ar­fé­lög hneppa aðstand­endur fólks sem þarfn­ast aðstoðar í þræl­dóm.

“Lög­legu þræla­haldi hefur nú verið nán­ast útrýmt en ólög­legt þræla­hald þar sem fólki er haldið nauð­ugu vilj­ugu við vinnu tíðkast þó enn.”  (Wikipedia)

Þarfn­ist fjöl­skylda aðstoðar þá er það fyrsta sem yfir­völd spurja um: “Áttu maka sem er heilsu­hraust­ur?“ „Áttu stálpuð börn?“ „Eru for­eldrar barns til stað­ar?“ og þar er við­mið aðstoðar sett. Ríki og sveit­ar­fé­lögum ber að veita veikum og fötl­uðum aðstoð. Þau hika þó ekki við að hneppa fjöl­skyldu­með­limi í þræl­dóm, grímu­laust. Aðstand­endur eru mjög margir að sinna launa­laust vinnu sem yfir­völd eiga að sjá um.

Það eru allir að tala um atvinnu­lífið og und­ir­greiðslur verk­taka en eng­inn nefnir versta þræla­hald­ara Íslands, okkur sjálf. Ríki og sveit­ar­fé­lög.

Veit ekki með ykkur en ég skamm­ast mín.

Höf­undur er for­maður MND félags­ins.