Margar sið­venjur mis­mun­andi menn­ing­ar­heima geta verið skað­legar ein­stak­ling­um. Frjáls­lynd sam­fé­lög skipta sér yfir­leitt ekki af venjum ann­arra menn­ing­ar­heima því ein­stak­lingar þar eiga rétt á því að taka eigin ákvarð­an­ir, jafn­vel þó þær séu skað­leg­ar. Hins­vegar er ein und­an­tekn­ing þar á. Það er, þegar ákvörðun um að iðka slíkar sið­venjur eru teknar af ein­stak­ling­um, eða iðk­aðar á ein­stak­ling­um, sem ekki skilja þýð­ingu þeirra eða afleið­ing­ar. Umburð­ar­lyndi slíkra sam­fé­laga, þó frjáls­lynd séu, er ekk­ert.

Umskurður á börnum er gott dæmi um slíka und­an­tekn­ingu. Umskurður er skað­legur sam­kvæmt áliti allra heil­brigð­is­yf­ir­valda innan Evr­ópu og flestra utan þess. Umskurður er fram­kvæmdur á börnum sem geta ekki tjáð upp­lýst sam­þykki sitt. Það er ómögu­legt að gefa unga­börnum næga deyf­ingu sem gerir það að verkum að umskurður er mjög sárs­auka­fullt inn­grip. Þess vegna ætti umskurður á börnum að vera skil­greint sem grimmd eða pynt­ing en ekki ein­göngu skað­leg heilsu barns­ins. Umskurður er mis­notkun á börnum í skjóli trú­ar­bragða og menn­ing­ar­heima og ætti alls ekki að líð­ast í tengslum við fjöl­menn­ingu.

Í raun er hægt að líta á and­stöðu gegn umskurði sem stuðn­ing við fjöl­menn­ingu, þar sem sýnd er umhyggja gagn­vart börnum í öðrum menn­ing­ar­heim­um. Að hunsa öskur þeirra af því þau eru ekki OKKAR eigin börn er hins vegar rasísk mis­mun­un.

Umskurður á börnum ætti að vera bann­að­ur. Til að bannið verði skil­virkt þarf að hafa harða refs­ingu við umskurði sem ekki hefur lækn­is­fræði­lega ástæðu.