Félagi Bjarkey Olsen Gunn­ars­dótt­ir, for­maður þing­flokks Vg, hefur misst til­trú mína á stuttum tíma. Í mars síð­ast liðnum greindi hún frá því í sjón­varps­þætti að sú upp­hæð sem Alþingi greiðir henni í hús­næð­is- og dval­ar­kostn­að,  187.000.- krónur á mán­uði, dugi henni ekki fyrir afborg­unum á lánum af íbúð sem hún hefur keypt í Reykja­vík.

Í allri þeirri umræðu sem fór fram um mjálm þing­kon­unnar vegna of lágra húsa­leigu­bóta í vetur og vor man ég ekki eftir að hafa heyrt talað um það hvers lags kvittun hún tekur fyrir greiðsl­un­um. Þetta er ekki fram­lag þings­ins til húsa­kaupa; þetta er til þess að greiða húsa­leigu. Því er spurt: Hver gefur út kvittun fyrir mót­töku húsa­leigu­greiðsl­unnar úr hendi þing­manns­ins? Er það þing­flokks­for­mað­ur­inn Bjarkey? Fast­eigna­fé­lagið Bjarkey ehf? Eða og: Hvernig er þessi upp­hæð talin fram til skatts hjá leigu­taka og leigusala? Er þing­mað­ur­inn ekki að mis­nota leigufé með því að ráð­stafa því til húsa­kaupa? Þarf þingið ekki, svona upp á traust almenn­ings til þess, að breyta reglum um húsa­leigu­styrki yfir í húsa­kaupa­fram­lag eða eitt­hvað svo lög­legt sé að nota pen­ing­inn til þess að auka auð­legð sína?

Þótt ég efist um það kann að vera að vegna und­ar­legra reglna um þing­far­ar­kaup, sé allt sem félagi Bjarkey hefur gert í þessum málum fylli­lega lög­legt. En það er ekki mik­ill heið­urs­bragur yfir því. Ekki aðferð til þess að vinna þing­inu traust almenn­ings.

Auð­vitað hefði ég átt að skrifa um þetta fyrr. Ég hef enga afsökun fyrir því að hafa ekki gert það. En á því er þó skýr­ing. Ég hélt, og von­aði, að þing­konan mundi taka sig á, leið­rétta þetta og biðj­ast afsök­un­ar. En í sex mán­uði hef ég ekk­ert séð frá henni í þá veru.

Hins­veg­ar. Já, hins­vegar hefur konan stigið fram sem for­maður þing­flokks Vg og  látið að því liggja að fjöl­miðlar séu í ljótum leik við þing­menn; vilji endi­lega koma óorði á þá. Vis­ir.is sagði svo frá í gær og vitn­aði í útvarps­við­tal við Bjarkey frá því fyrr um morg­un­inn: „ ...­fjöl­miðl­arnir eru ekk­ert endi­lega að velta fyrir sér inni­haldi þess sem sagt er heldur bara; þetta er snið­ugt, þetta sel­ur, þetta klikkar á vef­inn og það er ekki hægt að neita því að það hefur verið þannig. Því miður finnst mér.“

Og hvernig leggst þessi skil­grein­ing í kjós­end­ur?

Hér er eitt sýn­is­horn, líka úr Vísi.is. Snæ­björn Brynjars­son, merkur menn­ing­arrýnir í sjón­varpi segir þetta um túlkun þing­kon­unn­ar: „Var að hlusta á morg­un­vakt­ina á rás 1. Þar var Bjarkey Olsen þing­flokks­for­maður spurð út í hvers vegna traust á stjórn­mála­mönnum væri lít­ið. Það reynd­ist að mati for­manns­ins vera vegna fjöl­miðla og hvernig þeir segja frá póli­tík­inn­i.“

Hvoru tveggja málin sem hér hefur verið tæt á eru vand­ræða­leg. Líka hall­æris­leg. Umfram allt eru þau þó lág­kúru­leg. Allt í þeim rýrir traust.

En ef til vill finnst ein­hverjum þetta vera smá­mál. Mér þykja þau alvar­leg, svo alvar­leg að félagi Bjarkey ætti að segja af sér þing­flokks­for­mennsku þegar í stað, taka sér frí frá þing­störfum fram yfir ára­mót og hug­leiða hvort hún sé hæf til þess að sitja á þingi og setja löndum sínum lög sem þeim ber að fara eft­ir. Hún gæti svo til­kynnt okk­ur, félögum sínum og kjós­end­um, rök­studda nið­ur­stöðu eftir ára­mót.