Reykja­lundur er ein af þeim stofn­un­um, sem við Íslend­ingar vísum til með stolti    - flagg­skip íslenzkrar end­ur­hæf­ingar um ára­tuga skeið. Fag­fólk um allt land hefur getað vísað sjúk­lingum í níu svið stað­ar­ins og jafnan hugsað til hans með þakk­læti og virð­ingu.

Magnús Óla­son hefur verið yfir­maður verkja­sviðs og nú síð­ast for­stöðu­læknir Reykja­lund­ar, og í raun helgað stofn­un­inni sína starfs­krafta um ára­tuga skeið. Hann hefur notið virð­ingar og vin­sælda sem læknir og vís­inda­maður og unnið starf­semi end­ur­hæf­ingar í land­inu ómælt gagn. Síð­ustu tólf árin hafði hann sér við hlið Birgi Gunn­ars­son, afar hæfan fram­kvæmda­stjóra og vall­gró­inn sóma­mann.

Nú hefur þeim báðum verið „sagt upp”   - þ.e.a.s þeir rekn­ir, og minna aðfar­irnar einna helzt á  Sopranos - „not­hing per­sonal – just business” og þær aðferð­ir, sem beitt er í heimi við­skipta. Starfs­fólk Reykja­lundar hefur brugð­izt við og mót­mælt af krafti og margir sagt upp störf­um, en aðrir íhuga upp­sögn.

 Þær afsak­anir og skýr­ingar ,sem fram eru born­ar, eru  hræmug­legar – „skipu­lags­breyt­ing­ar”, „í ferli”, „trún­að­ar­mál”, „nýtt skipu­rit” o.s.frv.. Þá hefur verið ráð­inn fram­kvæmda­stjóri lækn­inga, sem     - með fullri virð­ingu fyrir honum sem kollega – kemst ekki með tærnar í námunda við hæla Magn­úsar Óla­sonar hvað mennt­un, reynslu og hæfni snertir á sviði end­ur­hæf­ingar almennt. Þá er talað um aldur Magn­ús­ar. Að því bezt er vit­að, er hann við hesta­heilsu og starfs­geta hans með ágæt­um. Reykja­lundur er einka­rekin stofnun og getur því látið hann starfa mörg ár enn.

Sá sem þessar línur ritar starf­aði í sjö og hálft ár undir stjórn Heil­brigð­is­stofn­unar Vest­ur­lands, þar sem svipuð við­horf ríktu. Starf for­stjóra var aldrei aug­lýst, en Guð­jóni Brjáns­syni „falið að sjá um” sam­ein­ingu 8 stofn­ana á Vest­ur­landi og í V-Húna­vatns­sýslu og Stranda­sýslu. Hann réði svo Þóri Berg­munds­son, HNE-lækni og fjórtán aðra und­ir­stjórn­endur með eigin hendi – alla á Akra­nesi. Við, sem störf­uðum á Franciskusspít­ala í Stykk­is­hólmi, máttum svo búa við að lof­orð um sam­vinnu, sam­eig­in­legar ákvarð­anir um starf­semi o.s.frv. voru öll svik­in, og aldrei heyrð­ist jákvætt orð af munni for­stjóra um starf­sem­ina á spít­al­an­um, en þar er reyndar rekin eina deildin innan HVE, sem þjónar öllu land­inu - Háls- og bak­deild . Þórir Berg­munds­son skip­aði und­ir­rit­aðan „Yf­ir­lækni sjúkra­sviðs Heil­brigð­is­stofn­unar Vest­ur­lands í Stykk­is­hólmi”  – í fram­haldi af því tal­aði hann aldrei við und­ir­rit­aðan í 7 ½ - sjö og hálft ár - um starf­semi téðs „sjúkra­sviðs”.

Það virð­ist hlaupa ein­hver and­skoti í menn lít­illa sæva og lít­illa sanda, þegar þeir kom­ast í þá aðstöðu að geta ráðskast með hámenntað fag­fólk, sem nýt­ur  virð­ingar og vin­sælda, bæði meðal sam­starfs­fólks og skjól­stæð­inga. Það fer ekki hjá því, að tvö „prinsipp” komi upp í hug­ann - The Kru­ger-D­unn­ing Effect og The Peter Principle. The Kru­ger-D­unn­ing Effect er ein­fald­lega það fyr­ir­bæri þegar menn eru svo óhæfir, að þeir átta sig ekki á því sjálf­ir. The Peter Principle kveður á um að menn, sem starfa í fyr­ir­tæki eða stofn­un, þar sem hægt er að ná frama, enda gjarnan í stöðu, sem  þeir eru ekki hæfir til að gegna.

Skratt­inn hirði allar „skipu­lags­breyt­ing­ar”, „ferli”, o.frv.  – svona fram­ferði er rudda­skap­ur!

Gott fólk – við erum fá í þessu landi – við höfum ekki efni á þessu!.

Höf­undur er ­fyrrum „Yf­ir­læknir sjúkra­sviðs Heil­brigð­is­stofn­unar Vest­ur­lands í Stykk­is­hólmi” og fag­maður í teymi Háls- og bak­deildar St.Franciskusspít­ala.