Til eru þeir sem haldnir eru for­tíð­ar­þrá. Þeir láta sér ekki nægja að hlusta á 80´s tón­list eða dunda sér við að gera upp gamla bíla sem þóttu flottir á tán­ings­árum þeirra. Þeir ganga lengra og horfa alla daga í bak­sýn­is­speg­il­inn, miða aðgerðir sínar frá degi til dags út frá mark­miðum um aft­ur­hvarf til þess tíma sem þeir töldu betri, tíma sem fæstir aðrir vilja hverfa aftur til. Þeir sem einna mest eru haldnir þess­ari hug­sjón aft­ur­halds leggja hart að sér við und­ir­bún­ing áætl­ana um end­ur­reisn fall­inna heims­velda, byggja upp mátt sinn til átaka hægt og bít­andi og nota til þess frið­helgi þeirra sem í ein­feldni sinni trúa varla að nokkrum detti í hug að hefja stríðs­á­tök. Þegar höggið kemur svo í and­lit þeirra granda­lausu ber við nýjan tón. Högg sem lengi hefur verið hlaðið í, jafn­vel svo ára­tugum skipt­ir. Högg sem ógnar jafn­vel öryggi og friði millj­óna manna.

Ein­staka atburðir geta haft djúp­stæð áhrif. Byssu­skot í Sara­jevo, flug­vélum flogið á Tví­bura­t­urna, inn­rás í frjálst og full­valda ríki. Við erum ekki aðeins dæmd til þess að end­ur­taka mis­tök okkar ef við lærum ekki af sög­unni, við end­ur­tökum aftur og aftur mis­tök hvort sem við segj­umst vera búin að læra af þeim eða ekki. Helsta ástæðan er sú að við telj­um, rang­lega, að mann­skepnan hugsi rök­rétt, skilji afleið­ingar gjörða sinna, taki breyt­ingum í hegðun og hug­ar­fari. Við höldum að við skiljum hug­ar­far þeirra sem við stöndum and­spæn­is, jafn­vel þó þeir svíf­ist einskis. Til eru þeir sem sjá okkur sem óvin eða ógn þó svo hvor­ugt stand­ist. Það breytir ekki þeirra til­finn­ing­um. Ekk­ert nema skil­yrð­is­laus und­ir­gefni getur breytt þeirra skoð­unum um okkur og þá er frelsi okkar og öryggi farið að eilífu.

Að loknum tveimur heims­styrj­öldum settu leið­togar sér það mark­mið að slíkir atburðir skyldu aldrei end­ur­taka sig. Orðin ALDREI AFTUR voru höfð að leið­ar­ljósi, orkan var sett í upp­bygg­ingu, aukin og nán­ari við­skipti og sam­vinnu á flestum sviðum og örygg­is­hags­munir tryggðir með alþjóð­legum leik­reglum og traustum banda­lög­um. Við tók tími minnk­andi stríðs­átaka, lýð­ræð­is­þró­unar með til­heyr­andi lífs­gæða­aukn­ingu m.a. á Íslandi sem um 1960 var með fátæk­ari ríkjum Evr­ópu. En veru­leik­inn er sá að við getum aldrei gengið út frá því að allir telji þessa þróun jákvæða, sér í lagi þeir sem í for­tíð­ar­draumum sínum vita fátt göf­ugra en að drottna yfir lífi ann­ara.

„Þeir fara aldrei inn í Úkra­ín­u!” sögðu máls­met­andi aðil­ar. „Þeir græða ekk­ert á því”, „þeir munu ekki ógna heims­frið­in­um, þjóð þeirra mun aldrei styðja það og svo er ekk­ert vit í því.” En sem fyrr í sög­unni er sjaldn­ast vit í hern­að­ar­að­gerðum nema til þess að standa af sér árás. Þess vegna er for­vörnin svo mik­il­vægt vopn gegn þeim sem ekki ganga í takt við hug­sjónir um sam­vinnu og frið. Mik­il­væg til þess að setja mörk og verj­ast jafn­vel gegn því sem flestum þykir óhugs­andi. Sumir telja slíka for­vörn í örygg­is­málum leiða til þess að við hér á landi séum óþarfa skot­mark. Atburðir síð­ustu daga sína hið gagn­stæða. Frjálsar og full­valda þjóðir eru skot­mark, jafn­vel þó afleið­ingin sé dauði þús­unda. Ekk­ert bendir til þess að Ísland sé und­an­skil­ið. Nú reynir á okkur að tryggja það að öryggi okkar sé ekki ógn­að.

Við­vera varn­ar­liðs er eina skyn­sam­lega leiðin ásamt þátt­töku okkar í varn­ar­sam­bandi vina­þjóða. Máttur fjöld­ans sem stendur saman getur einnig tryggt öryggi þeirra smáu sem hlut­falls­lega leggja sitt af mörk­um.

Stóra verk­efnið framundan er að end­ur­skoða örygg­is­stefnu lands­ins, veita stuðn­ing í verki til mann­úð­ar­starfs, styrkja böndin við banda­lags­þjóðir og tryggja sýni­legar og for­virkar varnir á Íslandi.

Höf­undur er þing­maður Fram­sókn­ar­flokks­ins.