Oddný Harð­ar­dótt­ir, þing­kona Sam­fylk­ing­ar­innar með naum­ind­um, fór mik­inn í Rík­is­út­varp­in­u í morg­un, svo mik­inn að hún náð líka að koma hneykslan sinn­i á fram­færi í fjöl­mörgum net­miðlum fyrir hádegi (15.11.´21). Það sem vakti ofboð hennar er sala á Mílu og sof­anda­háttur rík­is­stjórn­ar­innar (þó hún noti ekki beint það orða­lag) vegna þess.

En ríkið á ekki Mílu. Því mið­ur. Það seldi Sím­ann með Mílu í hendur íslenskra fjár­mála­manna árið 2005, ef rétt er mun­að. Nú vilja pen­inga­menn­irnir selja fyr­ir­tæki sitt, Mílu. En það er eng­inn íslenskur nógu vilj­ugur til þess að borga það fullu verði. Það mun því lenda í höndum útlend­inga. 

Og er það endi­lega vont? Eru útlend­ingar verri fyr­ir­tækja­eig­endur en Íslend­ing­ar? Ef svo er, í hverju liggur mun­ur­inn? Eru útlend­ing­arnir ófús­ari að fara að lögum en íslenskir karlar og kerl­ing­ar?Eru þeir svik­ulli og ó­heið­ar­legri, útlend­ing­arn­ir, en landar okkar Odd­nýjar?

Það má full­yrða að Odd­nýju þykir útlend­ingar ekki endi­lega vondir og svikul­ir. Hún er full­trúi krata í Norð­ur­landa­ráð­i. ­Sjálf­vilj­ug. Hún treystir útlend­ingum til dæmis fyrir „vörnum" Íslands. Hún treystir Nato, sem er heill hópur af erlend­um ­þjóð­um. Hún treystir útlend­ing­um!

Og hvað er þá að?Jú, Oddný Harð­ar­dótt­ir, þing­maður jafn­að­ar­manna seg­ir þetta í morgun um söl­una á Mílu (15.11.´21) á visi.is:

Út er komin bók­in Þjóð­ar­á­varp­ið eftir dr. Eirík Berg­mann. Þar er margt sag­t og skýrt um þjóð­ern­is­stefnu og popúl­isma. Eftir lestur bók­ar­innar skulu þetta verða loka­orð þessa pistils. Þjóð­ern­ispopúl­ismi er afar var­huga­verð­ur­- ismi og get­ur, og hef­ur, leitt fólk og þjóð­ir af­vega, langt frá öllu lýð­ræði. Það væri baga­legt fyrir íslenskt sam­fé­lag ef þing­menn jafn­að­ar­manna ætla að taka upp orð­ræðu þjóð­ern­ispopúlista líkt og Oddný ger­ir, talanda sem ein­kennt hefur for­ystu­menn þessa -isma í árhund­ruð, og hver sá þekkir sem eitt­hvað hefur gluggað í mann­kyns­sögu.

Höf­undur er rit­höf­und­ur.

Eft­ir­skrift bætt við kl: 6:30 þriðju­dag­inn 16. nóv­em­ber.

Það hringdi í mig maður og sagði mér hvernig hann hafði skilið grein­ar­korn­ið hér að ofan. Það var allt annar skiln­ingur en ég lagði í hana, Honum skild­ist að það væri vilji minn að útlend­ingar eign­uð­ust Mílu.

Ég las grein­ina aft­ur, hlýt að ­taka mark á ábend­ing­um, og skýri því mál mitt bet­ur:

„... ­ríkið á ekki Mílu. Því mið­­ur." 

Þetta seg­ir í grein­inni og aug­ljós­lega ekki nógu skýrt kveðið að. Því miður merkir hvort tveggja að ég var and­vígur söl­unni á Sím­anum á sínum tíma og harma hana enn í dag.

Þetta segir líka í grein­inn­i. 

„Nú vilja pen­inga­­menn­irnir selja fyr­ir­tæki sitt, Mílu. En það er eng­inn íslenskur nógu vilj­ugur til þess að borga það fullu verði."  

Þetta er ekki heldur nógu skýrt, sagði mað­ur­inn í sím­ann. 

Því bæti ég hér við því, sem ég í ein­feldni minni hélt að  ­fælist í skráðum orð­um, eng­inn íslenskur nógu vilj­ugur: Ríkið er hér­ ekki und­an­skilið og skiftir engu þótt sjálfum finn­ist mér að hið opin­bera ætti yfir­taka Mílu og eiga hana til fram­búð­ar. En vegna þess að það gerir það ekki lend­ir það í höndum útlend­inga. 

Og þar er komið að popúl­íska tón­inum í vaðli þing­kon­unnar og ástæðu grein­ar­skrif­anna: 

Henni er ekki sama hverrar þjóðar sá er sem kaupir fyr­ir­tæk­ið. Hann má hvorki vera rúss­nesku né kín­versk­ur. 

Það er þetta ­sem er hættu­leg­t ­mann­líf­inu, sortér­ing­in, hvort sem hún fer eftir húð­lit, trú­ar­brögðum eða upp­runa.