Borg­hildi hefur tek­ist ágæt­lega að halda utan um ­nem­enda­hóp­inn sinn síð­ustu vik­ur. Hún hefur hringt í alla og suma nokkrum sinn­um. „Ég reyndi að halda þeim við efnið og hvetja áfram. Þeir eru flestir að standa sig ótrú­lega vel, jafn­vel betur en áður. Sumir tala um að þeim finnist þetta fyr­ir­komu­lag á nám­inu vera betra.“

En það á ekki við um alla. Margir sem glíma til dæmis við kvíða eða eru með athygl­is­brest eiga til dæmis erf­ið­ara með að koma sér að verki en áður. Utan­um­hald skóla­stof­unnar og við­vera kenn­ar­ans öllum stundum er sú rútína sem þeir þarfn­ast. „Við höfum þurft að halda betur utan um þennan hóp en áður,“ segir Borg­hildur og bendir á að þar hafi náms­ráð­gjafar skól­ans einnig komið sterkir inn. Að styðja við við­kvæm­ustu nem­end­urnar hafi verið lyk­il­at­rið­i í því að almennt hafi allt gengið vel í skóla­starf­inu því það eru þeir sem eiga á mestri hættu að líða illa við svona aðstæður og detta úr skóla.

Hvað námið varðar hafa nem­endur Borg­hildar staðið sig mjög vel „en þeim finnst þetta skrít­ið. Þeim finnst þetta ein­mana­legt. Þau tala um að þeim þyki ömur­legt að vera ekki í skól­anum og hitta ekki vini sína. Og finnst leið­in­legt að vera oft og mikið ein.“  

Borg­hildur hóf að kenna við Flens­borg­ar­skóla, skól­ann sem hún sjálf gekk í á sínum tíma, árið 2016. Hún lagði stund á heim­speki er hún­ hóf háskóla­nám sitt en útskrif­að­ist með BA-­próf úr sál­fræði og fjöl­miðla­fræð­i. Að því loknu vann hún lengst af sem einka­þjálf­ari, skrif­aði pistla um heilsu og veitti ráð­gjöf. Árið 2013 tók hún nýja stefnu, fór í nám á ný og tók ­meist­ara­próf í mennt­un­ar­fræði til kennslu­rétt­inda við Háskól­ann á Akur­eyri.

Skóla­árið hófst með hefð­bundnum hætti í Flens­borg­ar­skóla síð­asta haust. Og þó að fregnir hafi tekið að ber­ast af nýrri veiru í Kína upp úr ára­mótum héldu allir ró sinni. „Okkur óraði auð­vitað ekki fyrir því sem átt­i eftir að ger­ast frekar en öðrum,“ segir Borg­hild­ur.

Eitt­hvað lá í loft­inu

Um hálfum mán­uði áður en sam­komu­bannið var sett á fann ­Borg­hildur að eitt­hvað lá í loft­inu. Breyt­inga væri að vænta. „Það töl­uð­u margir um að þetta væri ekki spurn­ing um ef heldur þegar. En þá vissum við ekk­ert hvernig þetta myndi ger­ast, hvort við þyrftum öll að fara heim eins og ­síðar kom á dag­inn. Við vorum því öll í lausu lofti og létum bara hvern dag líða. En svo kom þetta bara allt í einu. Og við þurftum að taka upp nýja tækn­i og finna nýjar lausn­ir. Þannig að þetta skall svo­lítið á og við settum í ann­an gír.“

Borg­hildur líkt og aðrir kenn­arar fór heim að vinna og ­nem­end­urnir sömu­leið­is. Reynt var að vinna úr upp­kominni stöðu sem best en á ýmsa veggi átti eftir að hlaupa. „Ég reyndi frá upp­hafi hvað ég gat að ein­beita mér að því að halda utan um minn nem­enda­hóp.“

Stóru spurn­ing­arnar fólust hins vegar í því hvernig hægt væri að nota tækn­ina sem best til að koma náms­efn­inu til skila. Hvaða leið­ir ætti að fara, hvaða for­rit að nota, hvernig fram­kvæma átti próf og þar fram eftir göt­un­um. „Við vorum að henda okkur út í djúpu laug­ina í því sam­band­i.“

Á einni viku var allt sett af stað og ýmis bún­aður og for­rit ­reynd. „Per­sónu­lega fór ég of geyst í þetta. Ég fann að ég réð ekki almenni­lega við allt það sem ég stefndi að. Ég var svo­lítið synd­andi án þess að kunna ­fylli­lega að synda,“ rifjar hún upp. „Fyrstu vik­una var ég bara að reyna að halda mér á flot­i.“

Það var ekki nóg með að gjör­bylta þurfti kennslu­hátt­u­m heldur varð að taka til­lit til þess að aðstæður heima fyrir voru sömu­leið­is breytt­ar.  „Ég er með þrjú ung börn heima, ­fjög­urra ára tví­bura og sjö ára stelpu. Tví­burarnir voru í leik­skól­anum ann­an hvern dag og sú elsta í skól­anum og frí­stund í um tvo tíma á dag. Við þess­ar að­stæður ætl­aði ég mér að skila 100 pró­sent vinnu. En þetta gekk ein­fald­lega ekki upp.“

Stjórn­endur Flens­borg­ar­skóla höfðu fullan skiln­ing á því að að­stæður kenn­ara heima fyrir væru mis­jafnar og vildu að þeir sniðu sér stakk eftir vexti. „En maður hefur metnað og vill gera það besta fyrir nem­endur sína. ­Maður vill ekki að þetta bitni á neinu heldur halda dampi í kennsl­unn­i.“

 Um tíu dögum eftir að fjar­kennslan hófst þurfti Borg­hildur að taka nokkur skref til baka til að ná betur utan um aðstæð­urn­ar. Þá voru nem­endur einnig farnir að tala um það að álag­ið væri full mikið og að margir kenn­arar væru að senda þeim of mikið og stór verk­efni. „Þannig að við kenn­arar og nem­endur þurftum að tala betur saman og fundum svo ein­hvers konar jafn­vægi á fyrstu tveimur vik­un­um.“

Þeir nem­endur sem Borg­hildur hefur verið í sam­skiptum við ­segja að þegar jafn­vægi hafi feng­ist hafi þeim flestum gengið vel í sínu námi og álagið orðið við­ráð­an­legt.

Borg­hildur segir að það kæmi sér ekki á óvart ef brott­fall úr fram­halds­skóla­námi yrði meira þessa önn­ina en að jafn­aði. Hún veit ekki til­ þess að sú sé staðan í Flens­borg en ef brott­fall yrði lítið „yrðu það vissu­lega frá­bærar frétt­ir“.

Ekki í lausu lofti

Áður en til sam­komu­banns kom höfðu kenn­arar í Flens­borg­ar­skóla fengið ráð­gjöf um fjar­kennslu frá kennslu­fræð­ingi. Hann kynnt­i ­fyrir þeim for­rit og tækni­búnað sem gæti nýst við kennsl­una. „Við vorum því ekki í lausu lofti þegar þetta skall svo á þó að það hafi eng­inn tími gef­ist til und­ir­bún­ings að ráði. Og ég held að allir hafi sann­ar­lega reynt að ger­a sitt besta.“

Borg­hildur fór þá leið að fylgja stunda­skrá sinna nem­enda að nokkru leyti. Þegar þeir áttu að vera í kennslu­stund sendi hún þeim verk­efni og glærur sem hún hafði talað inn á. Á þessum til­teknum tímum var hún svo alltaf til staðar fyrir þau við tölv­una ef þau þyrftu á aðstoð hennar að halda.  Svo var hún reglu­lega með fjar­kennslu­stund­ir í beinni þar sem hún ræddi við nem­end­urna, fór yfir verk­efni og und­ir­bjó þá ­fyrir próf. „Mér fannst nem­end­urnir taka því almennt ótrú­lega vel að fara úr ­stað­námi í fjar­nám. Þeir voru dug­legir að spyrja og senda okkur pósta.“ 

Sumum finnst þægi­legt að geta unnið á sínum hraða og á sín­um ­tíma og hafa því notið sveigj­an­leika fjar­kennsl­unn­ar. Einnig segir Borg­hild­ur að nem­endum hafi verið sýndur meiri skiln­ingur en áður hvað varðar verk­efna­skil og rýmri tími gef­inn í þeim efn­um. Ekki hafi verið slegið almennt af náms­kröf­um en ákveðnar til­slak­anir verið gerð­ar. „Við vildum auð­vitað draga úr brott­fall­i. Það var núm­er, eitt tvö og þrjú í okkar áhersl­um. Að halda nem­endum inn­i, hvetja þau áfram og gefa þeim sveigj­an­leika.“

Borg­hildur vonar að hún þurfi ekki að halda marg­ar fjar­kennslu­stundir til við­bótar í fram­tíð­inni. Sam­veran í skóla­stof­unni sé ­dýr­mæt. En hún ætlar að nýta sér áfram raf­rænar lausnir við verk­efna­vinnu og ­próf. „Við kenn­arar höfum allir þjálfast í því að nýta okkur tækn­ina. Við þurfum alltaf að til­einka okkur nýja hluti í því sam­bandi og að því leyti hef­ur þetta ástand gefið okkur eitt­hvað.“

Öll próf raf­ræn

Síð­ustu daga hafa nem­endur Flens­borg­ar­skól­ans verið að taka vor­próf­in. Þau eru öll raf­ræn þessa önn­ina.  ­Borg­hildur sendi sínum nem­endum prófin í gegnum netið og svo gátu þau ­leitað til hennar á meðan þau voru að vinna það. Mörg hafi nýtt sér það, hring­t og sent pósta með fyr­ir­spurn­um. „Það er mjög gott að þau létu þetta ekki stoppa ­sig og mjög gott að heyra í þeim.“

Allir þurftu að læra mikið og á stuttum tíma síð­ustu vik­ur. Sum­ir, eins og Borg­hild­ur, fóru kannski eilítið of bratt af stað í vinnu sinn­i í breyttum aðstæðum en fundu svo jafn­væg­ið. „Þetta hefur verið skraut­leg­ur ­tím­i,“ segir hún og hlær dátt. „Það tók kenn­ara og nem­endur líka tíma að kom­a ­sér upp rútínu heima.“

Stundum hafi hún vakið nem­endur sína er hún hringdi í þá um há­deg­is­bil. Alltaf brýni hún fyrir þeim öllum hversu mik­il­væg rútína er í námi og vinnu; að fara á fæt­ur, borða góðan morg­un­mat og sinna svo verk­efn­um ­dags­ins. „Maður var svo­lítið mamma þeirra lík­a,“ segir hún og heldur áfram að hlæja.

Heima fyrir hafi hún svo sjálf verið að berj­ast við að halda ­góðri rútínu hjá öllum og nota þá glugga sem gáfust til að sinna vinn­unni inn­i á milli. Sjö ára dóttir hennar var stutt í skól­anum á hverjum degi og var svo ­með heil­mikið heima­nám alla daga. Og tví­burarnir bara í leik­skól­anum ann­an hvern dag. „Mað­ur­inn minn þurfti stundum að taka frí frá sinni vinnu svo að þetta gengi allt upp. Þá fór þetta alveg að ganga vel. En það eru auð­vit­að allir í svip­aðri stöðu og ég er ekk­ert frá­brugðin öðr­um.“

Hlakkar til að hitta nem­endur

Borg­hildur er bjart­sýn að eðl­is­fari. Hún ótt­ast ekki að hið und­ar­lega ástand sem nem­endur hafa þurft að búa við síð­ustu vikur muni hafa lang­tíma á­hrif á þeirra líðan eða nám. „Ég hef trú á því að við komum aftur í skól­ann í haust, kannski ekki eins og ekk­ert hafi í skorist, en höldum áfram okk­ar ­starfi, bæði nem­endur og kenn­ar­ar. Ég hlakka til. Það er alltaf betra að vera í beinum sam­skiptum við fólk, halda kennslu­stund. Þess vegna er ég nú kenn­ari. Ann­ars hefði ég bara valið mér eitt­hvað starf fyrir framan tölvu.“