Alþingi hefur sam­þykkt frum­varp Jóns Stein­dórs Valdi­mars­sonar þing­manns Við­reisnar og fleiri þing­manna um breyt­ingu á skil­grein­ingu nauðg­unar í kyn­ferð­is­kafla almennra hegn­ing­ar­laga.

Sam­kvæmt nýju lög­unum eru öll tví­mæli tekin af um að sam­þykki sé for­senda kyn­maka.

Í umsögn Ragn­heiðar Braga­dótt­ur, pró­fess­ors í refsirétti við Háskóla Íslands, um frum­varpið sagði meðal ann­ars að lög­fest­ing skil­grein­ingar nauðg­unar út frá sam­þykki sé eðli­legur þáttur í þróun rétt­ar­ins og þar sé leit­ast við að tryggja að lögin séu í sam­ræmi við rétt­ar­vit­und almenn­ings. Þá kom fram í umsögn Mann­rétt­inda­skrif­stofu Íslands að um nauð­syn­lega breyt­ingu hafi verið að ræða til sam­ræmis við Ist­an­bul­samn­ing­inn og dóma­fram­kvæmd Mann­rétt­inda­dóm­stóls Evr­ópu.

Jón Stein­dór sagði í umræðum um málið að frum­varpið sé liður í því að breyta við­horfum sem feðra­veldi for­tíðar hefur skapað og eru enn ríkj­andi eða eimir sterkt af á ýmsum stöð­um. Með frum­varp­inu sé horfið frá þeim karllægu sjón­ar­miðum sem end­ur­spegl­ast víða að við til­teknar aðstæður eigi karl­maður næstum rétt á kyn­lífi með konu. Þá sé þau við­horf lífseig að þegar fólk er í sam­bandi, hvort sem það er innan hjóna­bands eða utan, ryðji það með ein­hverjum hætti úr vegi kyn­frelsi og sjálfs­á­kvörð­un­ar­rétti þegar kyn­líf á í hlut.

„Það er skylda okkar þing­manna að lögin séu sann­gjörn og sporni gegn úreltum við­horf­um. Það á svo sann­ar­lega við í þessu efni og til þess er þetta frum­varp lagt fram.“

Eftir breyt­ing­una mun nauðg­un­ar­á­kvæði hegn­ing­ar­lag­anna hljóða svo:

   a.    1. mgr. orð­ast svo:

                 Hver sem hefur sam­ræði eða önnur kyn­ferð­is­mök við mann án sam­þykkis hans ger­ist sekur um nauðgun og skal sæta fang­elsi ekki skemur en 1 ár og allt að 16 árum. Sam­þykki telst liggja fyrir ef það er tjáð af frjálsum vilja. Sam­þykki telst ekki liggja fyrir ef beitt er ofbeldi, hót­unum eða ann­ars konar ólög­mætri nauð­ung. Til ofbeldis telst svipt­ing sjálf­ræðis með inni­lok­un, lyfjum eða öðrum sam­bæri­legum hætti.

    b.   Á eftir orð­unum „mælt er fyrir um í 1. mgr.“ í 2. mgr. kem­ur: að beita blekk­ingum eða not­færa sér villu við­kom­andi um aðstæður eða.