Áslaug Arna Sig­ur­björns­dóttir dóms­mála­ráð­herra skaut föstum skotum að þjóð­kirkj­unni þegar hún ávarp­aði Kirkju­þingið í morg­un. Hún sagði meðal ann­ars að ekki væri annað hægt en að nefna þátt kirkj­unnar í mann­rétt­inda­bar­áttu hinsegin fólks sem hefði ber­sýni­lega sést í þætt­inum Svona fólk eftir Hrafn­hildi Gunn­ars­dóttur sem sýndur var á RÚV á dög­un­um.

„Við stöndum reglu­lega frammi fyrir þeirri áskorun þar sem við þurfum að meta hvort rétt sé að við­halda íhalds­semi eða horfa með fráls­lynd­ari augum á hina ýmsu sam­fé­lags­hætti. Það er ekki alltaf hægt að sjá það fyrir hvorn veg­inn skal fara í því sam­hengi; stundum er ekki bara ágætt heldur nauð­syn­legt að halda í gamlar venj­ur, siði og reglu­festu – en oft þurfum við að horfa með opnum hug til þeirrar þró­unar sem er að eiga sér stað í sam­fé­lag­inu, bæði nær og fjær,“ sagði hún.

Ráð­herr­ann benti á að þjóð­kirkjan hefði verið afar sein að taka við sér í rétt­inda­bar­áttu sam­kyn­hneigðra. „Fyrir okkur sem yngri erum kemur það okkur spánskt fyrir sjónir hve mik­il, and­staða kirkj­unnar var við að sam­kyn­hneigðir fengju að ala upp börn. Reynslan hefur þó að sjálf­sögðu sýnt að þau hafa reynst góðir uppalendur og vita­skuld ekk­ert síðri en gagn­kyn­hneigðir for­eldr­ar.“

Hún sagði að í ljósi þess að fjöl­skyldu­réttur sam­kyn­hneigðra væri nú tryggður í lög­gjöf­inni og þeir nytu loks fullra mann­rétt­inda yrði ekki annað sagt en að þjóð­kirkjan hefði ekki skilið kall tím­ans í mál­efnum sam­kyn­hneigðra þegar mest á reið.

Þjóð­kirkjan hefði verið í engum takti við þjóð­ina sem í upp­hafi ald­ar­innar hafði að miklum meiri­hluta snú­ist á sveif með sam­kyn­hneigðum í bar­áttu þeirra fyrir sjálf­sögðum mann­rétt­ind­um.

Rétt­inda­bar­átta sam­kyn­hneigðra ekki tísku­bylgja

„Ég nefni þessi mál vegna þess að ég tel að þjóð­kirkjan verði að læra af mis­tökum sín­um. Nú vil ég þó sér­stak­lega taka fram að ég er ekki þeirrar skoð­unar að kirkjan eigi að sveifl­ast með tísku­bylgjum eða öðrum nútíma­straum­um. Stór hluti af starfi kirkj­unnar felst einmitt í því að standa fast á grunn­gildum sem von­andi víkja aldrei frá okkur – og kirkja á ekki að láta hina ýmsu svipti­vinda slá sig út af lag­in­u,“ sagði hún.

Áslaug Arna brýndi fyrir þing­inu að rétt­inda­bar­átta sam­kyn­hneigðra væri ekki tísku­bylgja. „Hún var ekki merki um hnignun sam­fé­lags­ins eða aft­ur­för góðra gilda. Hún var – og er – hluti af þeirri fram­þróun mann­kyns sem átt hefur sér stað á und­an­förnum öld­um. Afstaða kirkj­unnar í mál­efnum sam­kyn­hneigðra fældi marga frá henni, og ekki aðeins sam­kyn­hneigða ein­stak­linga heldur einnig fjöl­skyldur og vini sem ekki gátu skilið orð­ræðu for­svars­manna kirkj­unnar um sam­kyn­hneigð sem sjúk­dóm eða synd.“

Þá sagði hún enn fremur að lífið héldi þó áfram og kirkjan hefði og gæti sýnt kær­leik­ann í verki með ýmsum hætti, með áherslu á umburð­ar­lyndi, skiln­ing og virð­ingu fyrir náung­an­um. Ekk­ert af þessu kall­aði á að grunn­gildum krist­innar trúar væri breytt – þvert á móti. „En þannig sýnir kirkjan að hún hefur lært af mis­tök­unum – með því að beita sér í þágu mann­rétt­inda, standa með fólk­inu, mennsk­unni og sýna kær­leika í verki.“