Markús Sig­ur­björns­son, fyrr­ver­andi for­seti Hæsta­réttar og dóm­ari við rétt­inn í ald­ar­fjórð­ung, segir að eftir til­komu Lands­rétt­ar, sem hóf störf í byrjun árs 2018, hafi honum fund­ist botn­inn detta svo­lítið úr starfi Hæsta­rétt­ar. Við þá breyt­ingu fækk­aði málum sem fóru til með­ferðar í Hæsta­rétti til muna. „Mér leið bara eins og ég væri kom­inn í 25% starf og var þó með þá búbót að vera að fjalla um áfrýj­un­ar­leyf­is­beiðn­ir. Ég held ég hafi aldrei aðlag­ast þessum nýju aðstæð­um. Maður var búinn að vera á þessu tempói í 25 ár og erfitt að stíga allt í einu á brems­una. Það var því ósköp þægi­legt að geta bara kvatt og látið þetta duga. En þegar maður horfir til baka þá var nú hel­víti gaman að þessu.“

Þetta kemur fram í við­tali við Markús í nýjasta tölu­blaði Lög­manna­blaðs­ins. Þar segir Mark­ús, sem hætti störfum í fyrra­haust, að hann ætli nú að taka til við að skrifa um einka­mála­rétt­ar­far og aðfar­ar­gerðir ásamt því að passa barna­börnin sín. Hann ætlar líka að reyna að feta sig yfir á ann­ars konar til­veru­stig. 

Í við­tal­inu segir Markús að vinnu­dag­arnir á tíma­bili eftir banka­hrun, þegar mála­fjöld­inn sem tek­inn var til með­ferðar hjá Hæsta­rétti var mjög mik­ill, hafi oft verið langir og álagið mik­ið. Honum reikn­ast til að þegar mest var hafi hann unnið um 380 klukku­stundir á mán­uði.

Segir tal um mála­miðl­anir vera „út í hött“

Markús ræðir einnig gagn­rýni sem Hæsti­réttur Íslands hefur orðið fyrir í við­tal­inu. Þar vísar hann full­yrð­ingum um að dómar sem felldir hafi verið þar í fjöl­skip­uðum dómi séu mála­miðl­anir milli þeirra sem dæmi hverju sinni. „Klass­íski hugs­un­ar­hátt­ur­inn er að þetta sé stofn­unin Hæsti­réttur sem er að tala en ekki ein­hver egóisti, þessi eða hinn að láta sitt ljós skína. 

Þótt vissu­lega sé það einn maður sem semur uppi­stöð­una í text­anum þá er þetta sam­eig­in­leg hug­ar­smíð fólks sem er búið að ræða málið í þaula í fram­haldi af mál­flutn­ingi. Þetta eru engar mála­miðl­an­ir, slíkt tal er út í hött, og það er ekki verið að sjóða saman ólík við­horf. Fólk ræðir sig áfram að nið­ur­stöðu og ef ein­hver dettur útbyrðis þá kemur bara sér­at­kvæð­i.“ 

Hann seg­ist ein­ungis einu sinni lent í því að vera hótað með ein­hverjum hætti á meðan að hann gegndi starfi dóm­ara við Hæsta­rétt. „„Það hringdi í mig gagn­merkur sam­tíð­ar­maður að næt­ur­lagi, nokkuð við skál, og kynnti sig eins og mönnum ber að gera. Hann var ekk­ert feim­inn við að bera upp sitt erindi og tjáði mér af mik­illi sið­fágun að hann gæti alveg hugsað sér að hjálpa mér yfir ætt­ern­is­stapa. Ég þakk­aði mann­inum bara mjög pent fyrir enda væri gott að vita af þessu ef ég þyrfti ein­hvern tíma slíka aðstoð. Ég hefði þó ekki hugsað mér að gera þetta alveg í bráð en ég myndi hafa hann í huga.“