Viðar Þor­steins­son, fram­kvæmda­stjóri Efl­ing­ar, segir að Eyjólfur Árni Rafns­son, for­maður Sam­taka atvinnu­lífs­ins (SA), vilji frekar að pen­ingum sé „dælt fyr­ir­tækja­megin inn í hag­kerf­ið, þar sem skjól­stæð­ingar hans geta stjórnað því hversu mikið rennur í raun inn í íslenska hag­kerfið og hversu mikið inn á aflands­reikn­inga, í spá­kaup­mennsku, mútu­greiðslur í Afr­íku og guð má vita hvað.“ 

Þetta kemur fram í stöðu­upp­færslu sem Viðar birti á Face­book.

Til­efnið er ræða Eyj­ólfs Árna á aðal­fundi SA á mið­viku­dag, þar sem hann var end­ur­kjör­inn for­maður með tæp­lega 97 pró­sent greiddra atkvæða. Í ræð­unni sagði Eyjólfur Árni meðal ann­ars að það blasti við að fyr­ir­tæki lands­ins muni eiga erfitt með að standa undir launa­hækk­unum sem samið var um í Lífs­kjara­samn­ingnum og að fylgja þeim eftir muni við núver­andi aðstæður muni ein­ungis leiða til meira atvinnu­leysis en ella. „Því miður er engin sam­staða um það í verka­lýðs­for­yst­unni að taka mið af aðstæð­um, sem eiga sér enga hlið­stæðu í sögu okk­ar, né ríkir sam­staða um að finna leiðir til að tryggja sem best atvinnu fólks og hag fyr­ir­tækj­anna sem greiða laun þess. Tjón þeirrar sundr­ungar er þegar orðið mikið og mun fara vax­andi. Fyrir því verður launa­fólk fyrst og fremst.“

Köldu hefur andað milli hluta verka­lýðs­for­yst­unnar og hags­muna­gæslu­að­ila atvinnu­lífs­ins frá því að Alþýðu­sam­band Íslands (ASÍ) hafn­aði beiðni um að lækka launa­kostnað fyr­ir­tækja tíma­bundið í lok mars síð­ast­lið­ins. Sam­kvæmt til­lögu SA þá átti að lækka mót­fram­lag atvinnu­rek­enda í líf­eyr­is­sjóði um 3,5 pró­sentu­stig vegna yfir­stand­andi efna­hags­vanda. Ekki var ein­ing innan verka­lýðs­for­yst­unnar um að hafna þess­ari leið og bæði Ragnar Þór Ing­ólfs­son, for­maður VR, og Vil­hjálmur Birg­is­son, for­maður Verka­lýðs­fé­lags Akra­ness, sögðu af sér trún­að­ar­störfum innan ASÍ í kjöl­far­ið. 

Væri hollt að kynna sér grunn­at­riði í hag­fræði

Viðar segir í stöðu­upp­færslu sinni að til­lögu Sam­taka atvinnu­lífs­ins hafi ekki síst verið hafnað fyrir til­stilli Efl­ing­ar. Eyjólfur Árni þekki ekki aðstæður við­semj­enda sinna vel ef hann haldi að það að svíkja þá um umsamdar launa­hækk­anir sé lausn á nokkrum vanda. „Vandi yfir­stand­andi kreppu er vandi almenn­ings, fólks­ins í land­inu, og sér í lagi lág­launa­fólks, þeirra sem reiða sig á varnir kjara­samn­ings­taxta. Það er mikið hjálp­ræði í því að samn­ingar um lág­marks­taxta eru bind­andi fyrir allan vinnu­mark­að­inn og studdir öfl­ugum lag­ara­mma. Þeir eru stoð sem ekki brestur og í því er ómet­an­legur styrkur fyrir launa­fólk sem nú þegar hefur mátt taka á sig miklar byrðar vegna far­ald­urs­ins.“

Hann segir að Eyjólfi Árna væri hollt að kynna sér grunn­at­riði í hag­fræði, því við­bót­ar­tekjur með taxta­hækk­unum hinna lægst laun­uðu renni yfir­leitt beint til neyslu í nær­hag­kerf­inu, sem aftur skapi aukna inn­lenda eft­ir­spurn og þar með atvinnu­tæki­færi. „En auð­vitað vill Eyjólfur frekar að pen­ing­unum sé dælt fyr­ir­tækja­megin inn í hag­kerf­ið, þar sem skjól­stæð­ingar hans geta stjórnað því hversu mikið rennur í raun inn í íslenska hag­kerfið og hversu mikið inn á aflands­reikn­inga, í spá­kaup­mennsku, mútu­greiðslur í Afr­íku og guð má vita hvað. Ekki af því að það sé betra fyrir efna­hag­inn eða atvinnu­sköpun heldur af því að það er betra fyrir skjól­stæð­inga hans.“