Á upp­gangs­ár­unum fyrir hrun höfðu íslenskir athafna­menn, og sér­stak­lega banka­menn, upp­götvað að þeir væru merki­legri og  klár­ari en allir aðrir í heim­in­um. Þeir höfðu auð­vitað rangt fyrir sér, eins og stærsta efna­hags­hrun miðað við höfða­tölu vott­ar. Á þessum árum tókst þeim hins vegar að hlaða í nokkra gjörn­inga sem á þeim tíma hafa ugg­laust þótt nýmóð­ins og til merkis um hvað íslenska el­ítan væri miklir heims­borg­ar­ar. Þegar þeir eru skoð­aðir í bak­sýn­is­spegl­inum eru þessar yfigengi­leg­u ­góð­ær­is­at­hafnir þó í besta falli hlægi­leg­ar. Og pínu­lítið sorg­leg­ar.

5. Mara­þonút­rás

Bjarni Ármanns­son, fyrrum banka­stjóri Glitn­is, er mik­ill hlaup­ari og hefur hlaupið nokkur mara­þon. Á meðan hann stýrði bank­anum var ákveðið að Glitnir yrði aðal­styrkt­ar­að­ili árlegs Reykja­vík­ur­mara­þons. Frá árinu 2006 og fram til dags­ins í dag hefur hlaupið því verið kennt við Glinti og síðar Íslands­banka, sem var byggður á rústum hans.

Í anda fyr­ir­hruns-ár­anna ákvað Glitnir að fara með mara­þon-­sponsið í útrás eins og ann­að. Bank­inn varð aðal­styrkt­ar­að­ili Osló­arm­ara­þons­ins árið 2007, en hann var þá að gera sig nokkuð fyr­ir­ferða­mik­inn í norsku fjár­mála­lífi. Ári seinna var leik­ur­inn end­ur­tek­inn auk þess sem  Kaup­manna­hafn­ar­m­ara­þonið bætt­ist í styrkt­ar­að­ilasarp­inn. Glitnir var þá aðal­styrkt­ar­að­ili mara­þons í þremur höf­uð­borgum á Norð­ur­lönd­um. Rúmum fjórum mán­uðum eftir að það fór fram hrundi bank­inn. Engin útlensk mara­þon hafa verið kennd við íslenska fjár­mála­stofnun síðan þá.

Lestu topp fimm list­ann í heild sinni í nýjasta Kjarn­anum hér.