Það er ekki hægt að sega annað en hagn­að­ar­tölur bank­anna hafi vakið athygli í vik­unni. Einkum og sér í lag­i hagn­aður Arion banka, sem ríkið á 13 pró­sent hlut í, en hann nam 49,7 millj­örðum króna í fyrra. Það er upp­hæð sem nemur um 137 millj­ónum króna á hverjum degi árs­ins. 

Hjá Íslands­banka, sem ríkið á að fullu, var hagn­að­ur­inn rúm­lega 20,6 millj­arð­ar. 



Lands­bank­inn á síðan eftir að birta sitt upp­gjör, en hann er stærstu bank­anna. ­Ríkið á hann að nán­ast öllu leyti, eða 98 pró­sent.



Það sem er mikið umhugs­un­ar­efni í þessu sam­hengi, er að hið end­ur­reist­a ­ís­lenska banka­kerfi þjón­ustar fyrst og fremst íslenskan almenn­ing og er rek­ið nær ein­göngu með fjár­magni frá hon­um, hvort sem það er sparn­aður eða líf­eyr­ir. 



Enn sem komið er eru teng­ingar Íslands við alþjóð­lega fjár­mála­mark­aði afar veik­ar, og vaxta­kjör á erlendum mörk­uðum óhag­stæð. Um leið og það er á­hyggju­efni, þá beinir það það líka sjónum að hinu inni­lok­aða íslenska ­banka­kerfi sem ríkið á að stærstum hluta. 



Í því eru yfir 600 millj­arðar í eigin fé. Breyt­ingar á fjár­mála­kerf­inu ættu að ­skoð­ast með opnum huga, með það að mark­miði að færa verð­mæta­sköpun frá bönk­un­um og út í atvinnu­líf­ið, í formi betri kjara og mátu­legrar stærð­ar­ ­banka­geirans.