Finna má nöfn fjöl­margra áber­andi manna úr íslensku við­skipta­lífi fyrir hrun­ið, í gagna­grunn­inum um Panama­skjöl­in. Þetta kemur ekki á óvart, en í gagna­grunn­inum er þó ekki hægt að glöggva sig á bak­grunni félaga og við­skipta, nema með umtals­verðri rann­sókn­ar­vinnu. Eins og Kjarn­inn gerði, í sam­starfi við Reykja­vík Media, þegar við­skipti Jóns Ásgeirs Jóhann­es­sonar og Ingi­bjargar Pálma­dóttur voru til umfjöll­un­ar. 

Eitt af því sem velta má fyrir sér nú, í ljósi þeirr­ar gjald­eyr­is­þurrðar sem hag­kerfið var í eftir alls­herj­ar­hrun fjár­mála­kerf­is­ins haustið 2008, hvort ekki hefði átt að reyna meira að fá þetta fólk til að leggja sitt af mörkum til íslensks sam­fé­lags, þegar ljóst var að almenn­ingur þyrfti að búa við fjár­magns­höft og þá gervi­ver­öld sem þau bjóða upp á. 

Hrein­lega að biðla til þess, að koma með pen­ing­ana heima. Ang­ela Merkel, kansl­ari Þýska­lands, gerði þetta, og sagði jafn­framt að alltaf væri hægt að rekja slóð pen­inga og skattsvika. Það yrði svo sann­ar­lega gert. Voru þó engin fjár­magns­höft í Þýska­landi eins og hér á landi.

Vel má hugsa sér, að það hefði verið skyn­sam­legt að þrýsta meira á eigna­fólk til að koma að upp­bygg­ingu hag­kerf­is­ins, ekki síst í ljósi þess haftaum­hverfis sem hefur ein­kennt stöðu mála hér, allt frá því lög­fest­ingu þess í nóv­em­ber 2008.

Það hefði síðan átt að þrýsta enn meira á fyrr­nefndar aðgerð­ir, vegna þeirrar gjald­þrota- og skulda­slóðar sem margt þetta fólk, sem stund­aði við­skipti í gegnum aflands­fé­lög, skildi eftir sig, í eign­ar­halds­fé­lögum og fyr­ir­tækj­um. Þar sem lítið sem ekk­ert fékkst upp í him­in­háar kröf­ur.