Til­lögur Mið­flokks Sig­mundar Dav­íðs Gunn­laugs­sonar (SDG) í banka­málum eru miklar tál­sýn­ir, já blekk­ing­ar. Þær byggja á svip­aðri ein­feldn­ings­hugsun og margt það annað sem frá þeim manni hefur kom­ið; þeirri hugsun að hægt sé að fá mikið fyrir ekk­ert. Búa til auð úr engu.  Svona leika lodd­arar sér að glap­sýnum til að veiða fólk í net sín, fólk sem finnst það eðli­lega heill­andi að hægt sé að töfra fram úr erminni auð­æfi til að deila til almenn­ings án þess að nokkuð komi á mót­i. 

Síð­ustu afrek Sig­mundar eru til­lögur í banka­mál­um. Hann vill m.a. taka hluta­bréf í bönkum sem ríkið á og deila þeim meðal almenn­ings. Blekk­ingin liggur í því að þetta virð­ist ekki þurfa að kosta neitt; pen­ingar sem falla af himnum ofan. Það er blekk­ing að um gjöf sé að ræða, því auð­vitað kostar þetta ríkið svipað og tekið er út. Ríkið þarf að sama skapi að spara í útgjöldum sínum s.s. til heil­brigð­is- eða ann­arra vel­ferð­ar­mála og það eru ekki góð skipti fyrir almenn­ing, að fórna lífs­nauð­syn­legri vel­ferð­ar­þjón­ustu fyrir áhættu­söm hluta­bréf.

Hlutabréf í bönkum er afar óviss eign. Einnig gæti ríkið slegið lán fyrir þessu, sem seinni kyn­slóðir verða að borga. Senni­lega væri það skárra fyrir almenn­ing að fá greidda pen­inga út í hönd. Þessa pen­inga mætti nota strax til smá inn­kaupa.  Þá hefur það einnig verið hrakið að svona aðgerð myndi  tryggja dreift eign­ar­hald á bönk­unum til lengd­ar. Reynsla okkar sjálfra frá síð­ustu einka­væð­ingu segir okkur að fáir hafa áhuga á að eiga örsmáa áhættu hluti í banka, nema rétt í upp­hafi. Lang flestir vilja selja smá­hluti sína stærri eign­ar­að­ilum sem þétta með því eign­ar­hald­ið. Að liðnum ein­hverjum miss­erum er eign­ar­haldið komið í hefð­bundið horf,á fárra hend­ur. Það er með miklum endemum hvað SDG kemst langt á tál­sýnum og blekk­ing­um. Mál er að linni.

Höf­undur er hag­fræð­ing­ur.