Þegar mann­kyns­sagan er les­in, þarf ekki mikla gleggni til að sjá að konur eru þar oft og gjarnan víðs fjarri eða eins og segir í kvæð­inu „kven­manns­laus í kulda og trekki kúrir saga vor...“. Les­endur hugsa þá sum­ir, eðli­lega -  konur þurfa nátt­úru­lega að hafa gert eitt­hvað merki­legt til að kom­ast á hin svoköll­uðu spjöld sög­unn­ar! Við getum svo rök­rætt enda­laust um hvað er merki­legt og hvað ekki? Hvers saga á að vera sögð og hvers ekki? Hvaða sjón­ar­mið ráða ferð­inni þegar sögu­bækur eru skrif­að­ar? Allt eru þetta sjálf­sagðar spurn­ingar – en samt ekki svo algeng­ar.  Það sem hins vegar liggur fyrir er að konur hafa verið skrif­aðar útúr sög­unni, að því er virð­ist kerf­is­bund­ið. Allt frá sjó­konum á Íslandi til lista­kvenna í Flór­ens. Frá vinnu­fram­lagi bænda­kvenna til upp­götv­ana vís­inda­kvenna. Frá stríðs­konum til fræði­kvenna. Ef nem­endur lesa ekki um konur í sögu­bók­um, þá komum við ekki bara í veg fyrir að stúlkur fái fyr­ir­myndir í bókum og geti speglað sig í sög­unni heldur sendum við skila­boð til allra kynja að karlar skipti meira máli en konur og ölum þannig á kven­fyr­ir­litn­ingu.

Kvenrithöfundar hafa þurft að fela kyn sitt, því ekki hefur þótt mark­aðsvænt að vera með píku í þeim geira. Lík­ami kvenna hefur verið smætt­aður í mark­aðs­vöru og kyn­ferð­is­leg afnot. Allt eru þetta ein­kenni kven­fyr­ir­litn­ing­ar. Er hægt að tala um lýð­ræði þegar staðan er svona? Hvað þá rétt­læti?

Í gegnum tíð­ina hafa konur átt stuðn­ings­fólk af öllum kynjum í bar­áttu sinni fyrir jafn­rétti. Hér er öllu því fólki þakk­að. Það verður þó að segj­ast eins og er að þungi bar­átt­unnar hefur hvílt á herðum kvenna sjálfra. Stjórn­mála­flokkar hafa komið og far­ið, flestir með femínískar áherslur í dag en eng­inn hefur haft það að skil­yrð­is­lausu leið­ar­ljósi að efla hag kvenna í öllum sínum störfum – að und­an­skildum kvenna­fram­boð­um. Konur hafa í gegnum alla sög­una, verið ger­endur í eigin lífi, háð bar­áttu fyrir rétt­læti, en staðið frammi fyrir stöð­ugu and­streymi við umhverfi sitt um við­ur­kenn­ingu. Hvort sem það var rétt­ur­inn til náms eða emb­ætta, kjör­gengi eða kyn­frelsis – öllu hefur þurft að berj­ast fyrir – ekk­ert hefur komið án bar­áttu. Enn er staðan sú að kynja­jafn­rétti hefur ekki verið náð. Enn þurfa konur að berj­ast fyrir mann­rétt­indum sín­um. Klám­væð­ing og kven­fyr­ir­litn­ing er svo normalíseruð í okkar dag­lega lífi að full­yrða má að meiri áskorun er að vera 18 ára í dag en fyrir 30 árum. Þess­ari þróun þarf að snúa við. Við breytum ekki heim­inum án aðkomu mennta­kerf­is­ins. Jafn­rétt­i­svæðum skóla­kerf­ið.

Höf­undur er í 4. Sæti á lista Kvenna­hreyf­ing­ar­inn­ar.