Um það hvernig valda­el­ítan á Íslandi, fyrst og síð­ast Eim­reið­ar­el­íta Dav­íðs Odds­sonar í banda­lagi við nýjan leið­toga Fram­sókn­ar­flokks­ins Sig­mund Davíð Gunn­laugs­son, yfir­færði skipu­lega og af óhugn­an­legri þekk­ingu rýt­ings­stungu­goð­sögn nas­ist­anna yfir á Ísland við valda­töku vinstri manna árið 2009.

Fyrst, Þýska­land, 1918, fyrri heims­styrj­öld­in:

Valda­el­ítan hafði þá nýlokið við að fremja ófyr­ir­gef­an­lega stríðs­glæpi. Efna­hagur lands­ins í rúst. Atvinnu­leysi geig­væn­legt. Þjóðin og heim­ilin sokkin í skuld­ir. Reiðin gíf­ur­leg, sér­stak­lega gagn­vart kröfu­höf­um:  Út­lend­ingum og gyð­ing­um. Fram undan svart­nætti: Upp­gjöf og Ver­sala-nauða­samn­ing­arnir um ógn­væn­legar skaða­bæt­ur, full­veld­is­af­sal og við­ur­kenn­ing á ein­hliða sekt Þjóð­verja. Hand­rukkun stór­velda. Vinstri menn og frjáls­lyndir ná völdum með bylt­ingu. Weimar-lýð­veldið verður til með nýrri lýð­ræð­is-­stjórn­ar­skrá.

Sem sagt: Stór­glæp­ir. Efna­hags­rúst. Ný stjórn­ar­skrá, gíf­ur­leg reiði (m.a. gegn kröfu­höf­um), stjórn­lausar skuld­ir, bylt­ing, upp­gjöf, nauð­ung­ar­samn­ing­ar, full­veld­is­af­sal, ein­hliða sekt og ógn­væn­legar skaða­bæt­ur. Ásamt hand­rukkun stór­velda.

Minnir þetta ein­hverja Íslend­inga á eitt­hvað?

Hvað geta þeir sem bera ábyrgð á slíkum stríðs­glæpum og efna­hags­hruni gert? Glæp­irnir verða ekki rétt­lætt­ir. Reiðin ekki lægð. Eina og aðeins eina leiðin er að beina reið­inni og athygl­inni ann­að. Finna blóra­böggul­inn. Útlend­ing­ur­inn auð­vitað hent­ug­asta fórn­ar­lambið, ekki síst útlend­ing­ur­inn inn­an­lands; valda­út­lend­ing­ur­inn. Í kap­ít­al­ísku sam­fé­lagi ævin­lega vinstri menn, verka­lýðs­for­ingjar og inn­flytj­endur – allir auð­vitað í sam­særi með útlend­ing­um.

Í Þýska­landi Weimar-lýð­veld­is­ins bjó valda­el­ítan til skýr­ing­ar­sögu sem átti eftir að verða ill­ræmdasta og fræg­asta áróð­urs­bragð síð­ustu ald­ar. Hún var samin og flutt af þjóð­ern­is­fas­ist­anum Ludend­orff, einum helsta ábyrgð­ar­manni þýska Hruns­ins. Ludend­orff (sem eftir stríð sótt­ist eftir for­sæt­is­emb­ætti) teikn­aði upp í eigin synda­af­lausn, mystíska mynd svika, baks­tungu og alþjóð­legs sam­særis gegn þýsku þjóð­inni.  Þýska­land hefði aldrei tapað stríð­inu ef komm­ún­istar, jafn­að­ar­menn og gyð­ingar hefðu ekki svikið þjóð­ina með bylt­ing­um, verk­föllum og samn­ingum við óvin­inn. Þessi stóra svika­saga fékk nafnið rýt­ings­stungu­goð­sögn­in, Dolch­stoss­legende.

Þýska valda­el­ítan gerði ekk­ert rangt. Stóð ekki fyrir stríð­inu, tap­aði því aldrei og bar tak­mark­aða ábyrgð á hörm­ung­un­um. Hún bar enga ábyrg á samn­ing­unum við óvin­inn, eins og Ver­sala­samn­ing­un­um, því ráð­ist var á þjóð­ina og hún svik­in. Sjálf var valda­el­ítan sak­laus af fljót­andi blóði 12 millj­óna manna. Hinir einu sönnu glæpa­menn voru jafn­að­ar­menn­irnir sem skrif­uðu undir upp­gjaf­ar­samn­ing­ana – upp­nefnd­ir: Nóv­em­ber glæpa­menn­irn­ir.

Stór­lygin um rýt­ings­stung­una sló í gegn. Hún aflétti sekt­ar­kennd valda­el­ít­unnar og stuðn­ings­manna hennar og beindi reið­inni að fjöl­miðl­um, full­trúum fátæk­linga, mennta­fólki, útlend­ingum og gyð­ing­um.

Í krafti hennar sló óvænt í gegn hávær­asti lýð­skrum­ari þjóð­ern­is­hyggj­unn­ar, vinur og arf­taki Ludend­orffs: Adolf Hitler. Studdur af ofbeld­is­fullri og háværri hreyf­ingu valds­hyggju­manna spann hann í kringum rýt­ings­stung­una nýtt tungu­mál: Stríðstungu­málið þar sem orsaka­sam­hengi sög­unnar réð­ist af tvenns konar afli:  Of­ur­vilj­anum og ill­vilj­an­um.

Það var á baki þessu fantasíu­drifna áróð­ur­sof­stæki sem þýskir nas­istar riðu á svið 1933 með það mark­mið í fartesk­inu að eyða öllum ummerkjum um Weimar-lýð­ræð­ið.

Og það var stig­magn­andi vit­firr­ing þessa áróð­urs sem dreif voða­verk nas­ist­anna áfram  gegn vinstri­mönnum og gyð­ing­um, út í hið óend­an­lega og „óhugs­an­lega”, eins og Hannah Arendt orð­aði það.

90 árum síðar hóf valda­el­ítan á Íslandi, í sam­bæri­legum aðstæð­um, að yfir­færa rýt­ings­stungu­goð­sögn­ina yfir á Ísland og útfæra áróður nas­ist­anna af smá­smugu­legri nákvæmni. Gráð­ugi amer­íski kröfu­hafa-­gyð­ing­ur­inn, sem nas­istar tákn­uðu sem kakka­lakka, tók þá á sig mynd gráð­ugra amer­ískra hrægamma en vinstri menn­irnir voru á sínum stað – óvænt úthróp­aðir sem komm­ún­ist­ar. Fáa óraði fyrir hvað slíkur ofstæk­is­á­róður ætti greiða leið að hjörtum og sálum lands­manna né heldur hvaða þjóð­ern­is­hyggju­öfl áróð­ur­inn myndi leysa úr læð­ingi. Meira um það í næstu grein.