Þegar femínistar og aðrir hópar sem berj­ast fyrir jafn­rétti á Íslandi benda á að víða sé pottur brot­inn í íslensku sam­fé­lagi, þá eru and-­femínistar fljótir að benda á að konur og jað­ar­hópar á Íslandi hafi það nú bara alveg ágætt miðað við önnur lönd. Reglu­lega er bent á að Ísland hafi trónað á toppi jafn­rétt­is­skala World Economics Forum níu ár í röð og ár hvert er Íslandi fagnað fyrir upp­runa og áfram­hald­andi mót­mæli kvenna á Kvenna­frídeg­in­um. Bent er á konur hafi nú þegar greiðan aðgang að valda­stöð­um, og má þar dæmi nefna að for­sæt­is­ráð­herra er kona og sömu­leiðis biskup Íslands. 

Merkir stærð­fræð­ingar og aðrir sjálf­skip­aðir sér­fræð­ingar um launa­mun segja þetta vera allt saman hyster­ískan upp­spuna og það sé nú ekki verið að stjórna eftir réttu breyt­unum í rann­sóknum – karlar vinna ein­fald­lega bara meira og lengur en kon­ur. Það er ekki þeim að kenna að konur séu svona latar eða þurfi að sækja barnið á leik­skóla, kaupa í mat­inn og sjá um heim­il­ið.

En fyrir fólk sem er til­búið í að horfast í augu við stað­reyndir og hefur verið að fylgj­ast með umræð­unni í sam­fé­lag­inu und­an­farna daga, þá er aug­ljóst að for­dóm­ar, kven­fyr­ir­litn­ing og spill­ing hefur gegn­um­sýrt íslenskt sam­fé­lag. Konur eru í miklum minni­hluta þeirra sem gegna ábyrgðar og áhrifa stöðum í íslensku sam­fé­lagi og er það fyrst núna á und­an­förnum árum þar sem konur hafa fyrst í sögu Íslands brotið ákveðin gler­þök og kom­ist í stöður þar sem þær geta látið til sín taka. Slíkt er samt langt frá því að vera nóg, enda geta ekki einu sinni kosnir þing­menn Alþing­is, elstu og æðstu stofnun lands­ins, borið lág­marks­virð­ingu fyrir sam­starfs­konum sínum og láta út úr sér subbu­leg og ógeð­felld ummæli.

Hegðun „hátt­virtra“ þing­manna létu út úr sér á almanna­færi minna meira á ung­linga á koju­fyll­eríi frekar en kosna full­trúa lýð­veld­is­ins. Afsak­anir sem bár­ust virt­ust flestar inni­stæðu­lausar og lítið annað en lélegt yfir­klór. Sjálf hef ég oft verið full, en aldrei hef ég kallað sam­starfs­fólk mitt kuntur á almanna­færi, hvað þá talað um að ríða þeim eða byrjað að ræða hvað feg­urð þeirra hafi nú fölnað und­an­farið ár.

Gunnar Bragi stóð sér­stak­lega í því að reyna að fjar­lægja sig aðstæðum og tal­aði oft eins og þetta væri nú bara leið­inda­mál sem hefði komið upp þrátt fyrir að hann væri bók­staf­lega ger­andi í þessu máli, á meðal Sig­mundur Davíð beindi sjónum sínum að meintum sam­sær­is­kenn­ingum um hler­un­ar­bún­að. En þetta er allt í lagi því vegna þess að hann Gunnar Bragi á vini sem eru hommar og meira að segja eina vin­konu sem „skipti um kyn“. Þá er hann nú aug­ljós­lega ekk­ert for­dóma­full­ur.

Eina mann­eskjan sem íhug­aði sína stöðu var vita­skuld eina konan á svæð­inu og meira að segja sagði ein kona sig úr sinni stöðu hjá Seðla­bank­anum vegna þessa máls. Eiga konur bara enda­laust að taka ábyrgð á mis­gjörðum karla?

En auð­vitað er það bara ein­skær til­viljun að talað var um þing­konur á þennan hátt og á ekk­ert með kyn þeirra að gera. Sjáum við ekki öll fyrir okkur Odd­nýju, Unni Brá, Silju Dögg, Lilju, Áslaugu Örnu, Ingu Snæ­land og Freyju Har­alds í anda að setja út á útlit karl­kyns þing­manna, tala um að ríða þeim, herma eftir sel­um, segj­andi að þeir séu svo miklar kuntur og tíkur sem leiða þær á asna­eyr­unum og neita að hlýða þeim? 

Þetta hefði svo auð­veld­lega getað verið öfugt.