Orðin skullu á honum eins og úthafs­alda; brotn­uðu á honum þannig að salt­vatnið flæddi ofan í lung­un; drekktu hon­um. Hann sökk mátt­vana ofan í þessa til­finn­ingu þangað til hann vissi ekki lengur hvar hafið byrj­aði og tárin end­uðu. Hvernig gátu ein­föld orð sært svona djúpt? Hver setn­ing nýr rýt­ingur í bakið sem nú þegar var orðið eins og á broddgelti. Fyrst var það Sig­urður Ingi sem hafði tekið allt sem hann átti eftir eitt and­ar­tak af veik­leika og núna Lilja; fyrst hægri höndin hoggin af, svo sú vinstri. Núna var hann bara einn, handa­laus og einn í þessum óend­an­lega haf­sjó. Hún var vinur minn. Elsku vinur minn. Ekk­ert sem hafði verið sagt við hann í póli­tík, í líf­inu, í heim­inum hafði sært hann svona mik­ið.

Sig­mundur Davíð á erfitt með margt; erlend mat­væli, mæt­ing­ar­skyldu í vinnu, nútíma­bygg­inga­list, klíníska söfn­un­ar­áráttu, að sleppa tök­unum á mennta­skóla­ár­un­um, skatta­lög, mál­efna­lega gagn­rýni, Gísla Mart­ein Bald­urs­son, tap­særi, eðli sann­leik­ans, fót­sýk­ingar og að greina á milli ólíkra hljóða, svo fátt eitt sé nefnt. Erf­ið­ast á hann samt með að biðj­ast afsök­un­ar. Meira að segja þegar hans póli­tíska líf er að veði getur hann ekki sagt orðin beint út og ein­lægt; auð­mýktin klín­ist á milli tann­ana á honum eins og munn­fylli af hráu hakki á tekexi eða ómót­stæði­legri súkkulaði­köku með per­um.

Alltaf skal það vera sama for­múlan; hópur eða ein­stak­ling­ur, oft­ast vel stæðir karl­menn á miðjum aldri, segja eða gera eitt­hvað sem er svo stór­kost­lega heimsku­legt að stærstur hluti sam­fé­lags­ins fer á hlið­ina. Þegar vöndur umræð­unnar hefur flengt þetta fólk rétti­lega í nokkra daga skríða alltaf nokkrir skunkar út úr skugg­an­um, alveg slig­aðir af ger­enda­með­virkni. Hvernig væri nú að gefa þessum mönnum smá frið? Það er ógeðs­legt hvernig sam­fé­lagið tekur þetta aum­ingja fólk svona af lífi. Hver hefur ekki gert mis­tök? Ég segi bara sá yðar sem synd­laus er kasti fyrstu fimm hund­ruð stein­unum í aldr­aða, öryrkja, fatl­aða og kon­ur; bón­us­stig ef þú hæfir ein­hvern sem er bæði öryrki og kona. Ég meina, hver hefur ekki lent í því að hamra í sig svona tólf Vík­ing sterka og baktala svo alla núlif­andi Íslend­inga þind­ar­laust í þrjár klukku­stund­ir?

En hvaða flugu­maður rík­is­stjórn­ar­innar var það sem kom hler­un­ar­bún­aði fyrir þarna inni til þess að koma höggi á þessa bljúgu sam­fé­lags­þjóna? Úr hvaða mein­fýsna fylgsni kom þessi sið­lausa fyr­ir­sát og árás á einka­líf þessa fólks? Það var ekki njósn­ari eða ill­kvitt­inn blaða­maður eða útsend­ari erlendra kröfu­hafa. Nei, þetta var Bára Hall­dórs­dótt­ir, 42 ára gömul fötl­uð, hinsegin kona með gamlan, brot­inn Sam­sung Galaxy A5 síma. Kona sem sat undir því að hlusta á valda­mestu stétt þjóð­ar­innar tala á þennan hátt um fólk eins og hana á opin­berum vett­vangi. Það er stóra sam­sær­ið. Stóra plottið gegn Sig­mundi.

Það er fullt af sveittum mið­aldra fret­hönum þarna úti sem eru meira en til­búnir til að stökkva fram og segja okkur að hafa okkur hæg; að nú séu til­finn­ingar okkar komnar út í ofstæki og ein­elti. Rík­is­rekn­asti málsvari einka­fram­taks­ins, Hannes Hólm­steinn Giss­ur­ar­son, setti upp sinn föð­ur­leg­asta yfir­læt­is­svip eftir frá­bært við­tal Kast­ljóss við Lilju Alfreðs­dóttur þar sem hún lýsti til­finn­ingum sínum gagn­vart þeirri ofbeld­is­fullu orð­ræðu sem hún upp­lifði frá Sig­mundi og sex­menn­ing­un­um. Auð­vitað á Lilja ekki að vera svona við­kvæm, taka þessu svona inn á sig. Hún þarf bara smá karl­mann­legt sigg á þessa við­kvæmu kven­legu húð sína. Kona! Þér eruð hyster­ísk! Þér ættuð að láta eig­in­mann yðar róa yðar þöndu taug­ar.

Fólk er nefni­lega hyster­ískt, eða að mis­skilja, eða að ýkja eða gera úlf­alda úr mýflugu. Það sem var sagt var tekið úr sam­hengi og þótt það hafi ekki verið tekið úr sam­hengi þá eru hvort eð er allir aðrir að segja það líka, og Sig­mundur getur sannað það. Hann er til­bú­inn að nefna nöfn, eið­svar­inn. Hann er nefni­lega bara fórn­ar­lamb sjúkrar menn­ingar á þingi þar sem allir þing­menn ganga um og segj­ast loks­ins hafa fundið skrokka sem typpið á þeim dugi í. Einu mis­tök hans er að hafa burð­ast með það á bak­inu að hafa heyrt þetta, að hann hafi ekki staðið upp og sagt eitt­hvað fyrr. Eina sem hann hefur á sam­visk­unni er að vera of bljúgur og blíð­ur. Ein­kenn­is­merki sannra lygara er að halda að allir aðrir séu lygarar líka.

Fyrir utan allt mann­hat­rið og fáfræð­ina sem opin­ber­að­ist þarna væri for­vitni­legt að heyra hvað þetta fólk er búið að kosta íslenska rík­ið. Heilu þing­fund­irnir og þing­nefnd­ar­fund­irnir hafa ekki farið í neitt annað en að ræða þetta mál og svo er Ásmundur Frið­riks­son búinn að vera keyr­andi stans­laust í kringum hverfið sitt með mið­stöð­ina á fullu í kvíða­kasti yfir því að eitt af svona 15.000 sam­tölum sem hann hefur átt um hvað Björn Leví Gunn­ars­son sé mik­ill skít­hæll leki í fjöl­miðla.

En við getum öll andað létt­ar. Alþingi Íslend­inga, okkar valda­mesta stofnun ætlar ekki að tækla þetta mál með neinum vett­linga­tök­um, ó nei. Það er nefni­lega búið að kalla saman siða­nefnd Alþing­is. Hún mun halda marga fundi yfir langt tíma­bil og að lokum skila ráð­gef­andi nefnd­ar­á­liti um hvort siða­reglur alþingis hafi verið brotn­ar. Það er eins og Sun Tzu sagði í The Art of War: „Ekk­ert blað er jafn beitt og hnífur lang­dreg­inn­ar, vald­lausrar bjúrókrasíu“. Ég er viss um að allt þetta fólk muni segja af sér þegar minn­is­blað nefnd­ar­innar verður lagt fyrir þing­ið, því ekki getur þingið rekið það, eða lýst van­trausti á það, eða bara gert nokkurn skap­aðan hlut. Þau þurfa bara að finna það í sinu eigin hjarta að segja af sér. Full­komið kerfi.

Í verð­laun fáum við full­kom­lega óstarf­hæfa stjórn­ar­and­stöðu þannig að núna er rík­is­stjórnin bara með frítt spil til að gera nokkurn veg­inn hvað sem henni sýn­ist varð­andi veiði­gjöld, inn­flutn­ing á kjöti eða hvert annað kjaftæði sem fólki gæti dottið í hug. Banna inn­flutt kjöt, banna inn­flutta osta. Bönnum allt inn­flutt. Allt skal vera fram­leitt á Íslandi úr íslensku hrá­efni. Við smíðum bara okkar eigin bíla, úr íslensku kjöti og beinum sem ganga fyrir mör og mjólk. Sig­urður Ingi hefur loks Calígúl­ískt svig­rúm til að skipa hrút­inn Mola for­mann yfir Fram­kvæmda­nefnd búvöru­samn­inga og eng­inn getur sagt neitt. Gleði­lega kjara­samn­inga.

Það sem gerir þetta mál samt svona ein­stakt er sann­leik­ur­inn. Burt séð frá áfeng­inu og man­í­unni þá var það sem náð­ist þarna þrjár klukku­stundir af per­sónu­legum sann­leika þessa fólks, algjör­lega ósí­aður og órit­stýrð­ur. Þetta eru hliðar stjórn­mála­fólks sem við sjáum sjaldn­ast. Á alþingi er afreks­fólk í svörum án svara. Engin afstaða afdrátt­ar­laus eða sönn. Allt er sölu­mennska, snáka­olía og óljós, fljót­andi hug­mynda­fræði. Það er því svo raf­magnað þegar gríman fell­ur. Og ég skil þau að hafa bara sleppt þessu öllu út þarna; það hlýtur að vera óbæri­legt að byrgja allan þennan skít inni alla daga. Það sem þau finna núna er að það er aldrei hægt að setja grímuna aftur upp. Krókó­díla­tárin hafa orsakað of mik­inn bjúg. Hún passar ekki á leng­ur. Sama hvað þau segja eða gera héðan í frá verður því aldrei trúað heldur mun það bara óma líkt og sels­hljóð full­kom­innar örvænt­ing­ar; reið­hjólabremsa á óheppi­legum tíma á Aust­ur­velli. Póli­tíska lífi þeirra er lok­ið, þau bara vita það ekki enn.

Nema Sig­mund­ur. Sig­mundur er jafn eilífur og geim­rykið sem við erum öll sköpuð úr. Engir hnífar tolla í kevl­ar-bak­inu á hon­um. Strax er ég far­inn að heyra raddir fólks sem hvíslar því að þetta sé allt plott. Plott til að koma Sig­mundi frá. Ger­ræð­is­öflin vilja nefni­lega losna við hann því hann einn getur losað okkur frá valda­el­ítum þessa lands. Ein­hvern veg­inn tókst honum nefni­lega að skapa sér ein­hverja ímynd sem bjarg­vættur litla manns­ins; ridd­ar­inn sem stóð uppi í hár­inu á erlendu kröfu­höf­unum og bönk­un­um. Prins­inn sem færði fé úr vösum hinna ríku í hendur almenn­ings. Stundum þarf sterkan, umdeildan leið­toga til þess að fella gamla valda­kerf­ið.

En hvern var talað um þegar gríman féll? Var talað illa um vondu banka­menn­ina? Var talað niður til valda­el­ít­unnar sem búin er að merg­sjúga þetta land? Var gert grín að auð­mönnum og hræ­gömm­um? Nei, það var gert grín að fötl­un­ar­aktí­vistum og öryrkj­um, það var gert grín að kyn­ferð­is­brot­um, mann­rétt­indum og sterkum kon­um. Sex­menn­ing­arnir eru ekki málsvarar neins nema síns eigin rass­gats, og hafa aldrei ver­ið. Það er ekk­ert stórt sam­særi, bara 42 ára gömul kona með sóma­kennd sem gaf okkur sem þjóð tæki­færi til að vera við­stödd ein­lægan sann­leik þessa fólks.

Ef þið viljið að þjóðin hætti af ofsækja ykk­ur, að hat­rið og ofstækið gegn ykkur hætti þá er það ekk­ert mál. Á einu and­ar­taki verður þetta yfir­stað­ið; berið ábyrgð á því sem þið sögð­uð. Nei, ekki með því að puðra út ein­hverri and­vana afsök­un­ar­beiðni í hálfum hljóð­um. Segið af ykk­ur. Það er ábyrgð í verki. Segið af ykk­ur.

Og Sig­mundur Davíð er ekki ridd­ari neins. Hann er ekki bjarg­vættur hinna litlu eða fátæku. Hann er ekki kom­inn til að bjarga okkur úr klóm hrægamma og valda­el­ítu. Hann er bara enn einn auð­mað­ur­inn og elít­u-poplúlist­inn sem þráir ekk­ert annað en að verða smá máls­grein í sög­unni. Vel gert, það tókst. En núna ertu búinn. Láttu okkur vera. Segðu af þér.