Mikið er nú gaman að fylgj­ast með því hvernig alþjóð­leg sam­tök um vel­ferð dýra – í þessu til­viki mjaldra – leggja það á sig um fimm ára skeið með ærnum til­kostn­aði að flytja bless­aðar syst­urnar í bæri­legri kví í Vest­manna­eyj­um, vegna þess að hlut­skipti þeirra í Kína sæmir engum systr­um.

Manni hlýnar eig­in­lega um hjarta­ræt­urn­ar. Ég á syst­ur. Mér þykir mikið vænt um þær. Ég verð að segja að ef ég hefði vitað af þeim í þræla­haldi í Kína, þá vildi ég fremur sjá þær í rúm­góðri kví í Vest­manna­eyj­um. Það má einu gilda hvernig þær eru skyldar mér. Mér dugar að þetta eru systur og spen­dýr. Mér þykir líka mikið vænt um Vest­manna­eyj­ar.

Marg­vís­legur vitn­is­burður hefur nú þegar komið fram um ágæti þessa flutn­inga frá t.a.m. ýmsum „frum­kvöðlum innan ferða­mennskunn­ar“ sem hyggja sér gott til glóð­ar­inn­ar. Einnig frá bæj­ar­stjór­anum í Vest­manna­eyj­um, sem og sjáv­ar­vist­fræð­ingum af sama kyni og syst­urn­ar, sem geta haldið langar ræður í útvarpi allra lands­manna um ágæti þess að lands­menn og ferða­menn átti sig á því hvað mjaldrar eru í raun og veru merki­leg­ir. Og að það sé frá­bært að þessi dýr eru nú flutt til Vest­manna­eyja.

Það mætti ætla að allir græði eitt­hvað á þessum hlægi­lega sýnd­ar­leik. Gott og vel. Guð láti á gott vita og svo fram­veg­is.

Á sama tíma ber­ast þær fregnir að tugir, ef ekki hund­ruð hvala rekur upp á strend­ur víðs­veg­ar um heim­inn um þessar mund­ir. Það eru vís­inda­lega ásætt­an­legar fregnir af þessu. Meira að segja stað­festar af sjáv­ar­líf­fræð­ingum af báðum kynj­um. Einnig vita sjáv­ar­líf­fræð­ingar af báðum kynj­um, jafn­vel systur eða bræð­ur, að sú tala (þ.e. hund­ruð­ir hvala) er lík­ast til aðeins smá­vægi­legt brot af þeim hvölum sem deyja. Lík­lega telur hvala­dauði á hverju ári svo langtum meira. Mögu­lega tug­þús­undir dýra. Flestir hvalir dauðir hvalir falla jú til botns, eðli máls­ins vegna. Þetta vita allir sæmi­lega viti bornir sjó­menn til sjávar og sveita.

Hér á árum áður þótti það miklum og góðum tíð­indum sæta ef hval rak upp á strendur hjá okkur Íslend­ing­um. Svelti for­feðra okkar var slíkt að menn skirrð­ust ekki við að drepa náung­ann til að tryggja sér og sínum sæmi­legt við­ur­væri. Einkum var það spik hvala sem þótti eft­ir­sókn­ar­vert. Núna er allt sneisa­fullt af fitu.

En þetta eru engir „hval­rekar“ lengur hjá okkur Íslend­ing­um. Þvert á móti þá þarf núna að biðja land­eig­endur hér og þar nærri ströndum þar sem hvalir deyja, að gefa leyfi sitt fyrir því að hræin fái að rotna í friði, þrátt fyrir klögu­mál nágranna sem eðli­lega kunna ekki við fnyk­inn.

Það er ekki vitað hvað hefur orðið þessum mik­il­feng­legu skepnum að ald­urtila. Það hafa samt fund­ist kögglar af plasti í iðrum margra hvala. Þetta ætti að vera alkunna hér á landi.

Í þessum efnum erum við Íslend­ingar komnir að ákveðnum kjarna máls­ins að mínu viti. Það er vit­an­lega ánægju­legt að veita mjaldra­systr­un­um ­skjól í hremm­ingum þeirra. Ég vona að þær lifi góðu lífi allt þar til þær deyja. Þess sama óska ég öllum lands­mönn­um. Jafn­vel ráða­mönnum af öllum kynj­um.

En við­líka við­horf eru nátt­úru­lega ekk­ert annað en stór­kost­legt dæmi um maka­lausa hræsni.

Íslend­ingar hafa um ára­tuga skeið gefið leyfi fyrir millj­arða­mær­ing­inn Krist­ján ­Lofts­son að elta uppi lang­reyðar (sem eru langtum stærri og til­komu­meiri en mjaldra­syst­urn­ar) og kvitt­að ­upp­á­ það að hann megi skjóta í dýrin sprengiskutl­um. Sumar kýrnar hafa verið með kálfa, og það eru meira að segja dæmi þessi að Krist­ján ­Lofts­son hafi skotið sprengjum sínum í blend­inga steypireyða og lang­reyða.

Sem ætti fyrir öllum sæmi­lega þenkj­andi sjáv­ar­líf­fræð­ingum – svo maður tali nú ekki um „hvala­sér­fræð­inga“ hjá Hafró – að vera alger við­ur­styggð. Sú hefur ekki verið raun­in. Þar á bæ æmta hvorki menn (hér er átt við konur og menn) né skræmta.

En Krist­ján­i ­Lofts­syn­i er skít­sama. Íslend­ingum er líka skít­sama. Krist­ján ­Lofts­son hefur verið dyggur stuðn­ings­maður ráð­herra Sjálf­stæð­is­flokks­ins um ára­tuga­skeið, lagt sitt af mörkum til flokks­ins og getur beðið ráð­herra um að ganga á svig við reglu­gerðir svo hann geti sprengt rúmmetra af holdi hvalakúa, jafn­vel blend­inga fágætra teg­unda hvala og gert að dýr­unum á opnu plani, þar sem mávar sækja að og skíta endrum og sinnum í „mat­væl­in“. Eins og dæmin sanna.

Krist­ján ­Lofts­son hugð­ist m.a.s. nýverið nýta sprengiskutla sína, sem ganga inn í holdið á mjög stórum spen­dýrum og springa þar, til að búa til heilsu­bót­ar­efni fyrir mann­eskj­ur.

Heilsu­bót­ar­efni!

Nánar til­tekið hefur hann haft mikla trú á því að það mætti sjóða úr hold­grauti mik­il­feng­leg­ustu spen­dýra sem við þekkjum nokkurn slatta af járni, sem fæðu­bót­ar­efni.

Því miður fyrir hann voru stjórn­völd svo sein­virk við að veita honum leyfi þetta árið að hann getur ekki sprengt upp glæsi­leg sjáv­ar­spen­dýr í ár.

Bættur sé skað­inn.

En vit­an­lega er okkur sæmra að fylgj­ast með örlög­um mjaldra­systr­anna. Þær eru langtum áhuga­verð­ari en Kar­dashi­an-­syst­urn­ar.

Við erum jú sannir Íslend­ingar og afkom­endur Jóns Sig­urð­ar­son for­seta.