Það er enn alveg ótrú­leg goð­sagn­ar­trú í gangi með hvað sé eða eigi að vera „kven-eðli“. Og það þrátt fyrir alla­vega tvö mikil bar­áttu­tíma­bil þeirra/okkar kvenna fyrir rétt­indum okk­ar. „The Suffregetts“ köll­uð­ust þær konur sáu sig knúnar til að rísa gegn hug­myndum um konur fyrir rúmum hund­rað árum, og snérist bar­átta þeirra um að berj­ast gegn því að þær væru séðar sem fast­eign manns­ins. Og svo líka að hafa rétt til að kjósa og hafa áhrif á sam­fé­lag sitt, að jöfnu á við það sem karl­menn höfðu haft.

Svo var það bar­áttan víða um heim á sjötta og sjö­unda ára­tug síð­ustu aldar sem tók ný skref með nýjum mál­efnum sem þurftu að fá leið­rétt­ingu, eins og að fá sömu laun fyrir sömu vinnu og að karl­menn væru með í að sinna börnum og heim­ili.

Auð­vitað hafa bar­áttu­mál­efnin verið miðuð við það sem efst var í huga kvenna á þeim tím­um, og verða í fram­tíð­inni við hvað kemur í ljós að þörf sé fyrir að ná fram. Auð­vitað var langt því frá að hugsun um öll mál­efnin sem konur glíma við væru á dag­skrá þá.

Mikið af þeim bar­áttu­mál­efnum voru meira tengd rök­hyggju­sviði og þau fyrstu voru að konur vildu ekki vera séðar sem fast­eign karl­manna. Það er samt enn gefið í skyn sem veru­leiki í mál­fari um að gift­ast eins og í hinu íslenska orði brúð-­kaup. Hug­mynd­irnar sem voru dýpst í rótum goð­sagnar um kven­kyn voru þó ekki snertar í þessum bar­áttu­törn­um.

Þau þurftu og þurfa að rísa eftir því sem mann­kyn vaknar betur til til­finn­inga og alls­konar þarfa í líf­inu. Það síð­asta er #MeToo-hreyf­ingin sem er að taka mál­efnin dýpra inn í til­finn­ing­arn­ar.

Það hafa ekki allar konur hina miklu móð­ur­þrá

En goð­sögnin sem er að gera æ fleiri konum lífið erfitt núna sem og um ald­ir, er sú að svo margir hafa það álit að það sem ég ætla að leyfa mér að kalla „móð­ur­-kubb­inn“ (ný­yrði mitt) sé með­fæddur í öllum kon­um, og fari í gang á fullu um leið og blæð­ingar hefj­ast.

Það hefur þó aldrei verið satt, né einu sinni sann­an­legt vís­inda­lega né á annan hátt. Og hef ég lært það af að vitna báðar ömmur mínar sem greini­lega höfðu margar aðrar þrár en þá einu að fjölga mann­kyn­inu. Þær sköff­uðu þjóð­inni þó fimm börn hver.

Þær voru báðar fæddar um 1890 eða á sama tíma og „The Suffregetts“ fóru af stað í öðrum löndum en ég er ekki viss um að þær hafi vitað um þá hreyf­ingu þegar það voru engir fjöl­miðlar og þessar tvær konur sluppu með að fjölga um fimm frekar en tutt­ugu sem var víst ansi algengt þá að kona fæddi í heim­inn, hvort sem börnin lifðu eða ekki. Og sú tala gæti hafa komið til til að fá mann­inn til að taka meira til­lit til þeirra, til að skapa ekki erf­ið­leika.

Ég hef kom­ist að þeirri nið­ur­stöðu í gegnum að skoða margt um hvernig þessi afkvæmi-ætt­ingjar komu út, að hvorug þeirra var með þetta svaka háa móð­ur­eðli sem reiknað var með, og er reiknað með enn þann dag í dag að allar konur hafi fæðst með. Og börnin þeirra fædd­ust ekki með það háa til­finn­inga­lega sjálf­virði sem samt var að ger­ast í ein­staka kvenein­stak­lingum úti í heimi, af því að for­eldrar voru víð­sýnni. Ég hef séð við­töl við konur sem höfðu það og það frá víð­sýni for­eldra sem sáu mann­veru með mögu­leika, en ekki bústofn í þeim. Þeir leiftr­uðu frá þessu gefna til­finn­inga­lega sjálf­virði sem þær fengu frá unga aldri.

Ein vin­kona mín sem ólst upp í sveit á Íslandi, rétt eftir miðja síð­ustu öld, telur að þá hafi konur oft tekið þá stefnu hið innra að vera til­finn­inga­lega ansi fjar­lægar frá ástand­inu með að fæða börnin í heim­inn. Hvorki andúð né til­hlökk­un, enda hefði verið erfitt að sýna andúð þegar þær sáu sig ekki geta ráðið neinu um sitt líf og síst af öllu um barn­eigna­fjölda. Svo það var meira fyrir þeim, eins og að vita að sólin komi upp næsta dag. Bæði af því að börnin myndu kannski ekki lifa lengi, og í leynd í sum­um, af því að byrðin var svo mikil og erfitt að vera stöðugt barns­haf­andi.

Það var engin hugsun þá í gangi um að það væru til fleiri leiðir fyrir konur til að upp­lifa virði sitt sem kven-­mann­verur með aðra eig­in­leika í heil­anum en að fæða börn í heim­inn. Alla­vega heyrði ég aldrei neitt í þá átt­ina að það væri jákvæður mögu­leiki og voru konur oft séðar þannig að eitt­hvað mikið væri að þeim ef þær hefðu ekki fætt börn í heim­inn.

Ég sé það að sjá konur bara sem eins­konar bústofn til undan­eldis um leið sem van­virð­ingu ekki bara fyrir þeim heldur líka börnum sem þær fæða í heim­inn af því að þeim er ekki gefin sú opnun og það tæki­færi og tími til að upp­götva innan frá hvað líf þeirra eigi að snú­ast um, hver köllun þeirra sé ef þær koma með sterka köllun inn í það líf. Og öll börn eiga rétt á að koma til þeirra sem þrá að verða for­eldr­ar.

Það er áber­andi að sjá van­þrosk­ann í slíkri ofstjórn á ungum konum í sam­an­burði við þær konur sem fengu þá hvatn­ingu frá for­eldrum um að stýra sínu eigin lífi. Það virkjar mann­ver­una til að lifa frá sínum eigin kjarna og sjálfsinn­sæi sem þá leiðir til að þær sýndu frum­kvæði í öðrum greinum lífs­ins, og kemur frá því djúpa sjálf­virði.

Ég er stöðugt að læra um sjálf­virði á til­finn­inga­sviðum frá konum sem brutu blað með ann­ars­konar störfum af því að for­eldrar þeirra sáu þær ekki bara sem eins­konar bústofn til undan­eld­is. Heldur létu þær vita að þær ættu að finna sína leið um hvað líf þeirra ætti að vera en flestar urðu for­eldrar þegar það var rétt fyrir þær. For­eldr­arnir settu þar með þá kveikju í þeirra innra sjálf sem veitti þeim byr sem konur missa af þegar þeim er bara ætlað að fæða af sér börn.

Sjálf­virði var ekki til í því umhverfi sem ég kom úr á Íslandi. Ég heyrði presta aldrei heldur ræða neitt í þá átt og ef eitt­hvað töl­uðu þeir frekar um að konur væru lægri í stig­anum sem mann­verur og erum við enn að sjá slík við­horf.

Hinn harði veru­leiki

Auð­vitað vitum við að mjög margar konur voru fórn­ar­lömb kyn­hvata vegna sam­banda þeirra við karl­kyn. Svo að í þeim til­fellum voru þær svo veik­lyndar frá upp­eldi og und­ir­gefn­ar, að þær gátu ekki séð um að sínum eigin þörfum væri mætt með til­lits­semi til lík­ama þeirra, og krafna til hans. Og það af því að karl­inn réði öllu. Þær fæddu því oft mörg börn án þess að upp­lifa sig hafa val, þrá eða áhuga fyrir því að sjá um stóran fjölda barna, sem oft þýddi auð­vitað mikla fátækt og basl. Af því að það var erfitt að kreista meiri fjár­hags­lega afkomu frá búskapnum og frá lík­ömum þeirra.

Hvert barn sem bætt­ist í hóp­inn kost­aði að það þurfti að hafa meiri fæðu, meiri föt, fleiri rúm, eða í torf­hýsum minna pláss í rúm­inu sem oft var deilt með tveim eða þrem öðrum lík­öm­um.

Af hverju er þessi þrá­hyggja varð­andi þessa goð­sögn enn í gangi?

Áður en getn­að­ar­varnir komu til, var ekki einu sinni til hugsun eða neinn veru­leiki um að huga að því hvort að konan hefði náð að vita hvort hún hefði fundið þá þrá hið innra fyrir það að verða for­eldri eða ekki. Af því að það var ekki í orða­forð­anum né almennt í veru­leik­an­um. Alla­vega man ég ekki eftir að hafa heyrt tjá­skipti um slíkt. Og öllum var ætlað að hafa maka, ann­ars var fólk séð sem eitt­hvað væri beyglað við það.

Samt hef ég heyrt um nokkrar óvenju­legar und­an­tekn­ingar frá því von­leysi sem of margar konur bjuggu við, í sögum um ein­stakar konur í gegnum ald­irnar sem hafa vitað það fyrir sig hvað líf þeirra ætti að vera um og ekki fengið það yfir sig frá for­eldrum sínum að þær yrðu að gift­ast og skaffa þegna. Og nýleg bók um 100 konur sem hafa breytt heim­inum með því sem þær gerðu sem var ekki að fæða börn heldur fræði af öllu tagi. Sú bók segir ekki orð um hvort þessar konur fæddu börn af sér í því ferli.

Samt er þess­ari bábylju um þá trú að allar konur fæð­ist með þennan „móð­ur­-kubb“ enn haldið við í hugum margra enn þann dag í dag árið 2019, og oft líka í konum sem hafa greini­lega haft þann kubb í sér, og eiga því greini­lega erfitt með að með­taka að það séu ekki allar konur þannig. Nú eru svo greinar í blöðum sem ungt fólk skrifar og er að kvarta undan frekju í for­eldrum um að heimta að þau fái barna­börn, en unga fólkið er ekki á því að fjölga. Og ef það kemur á dag­skrá hjá þeim, þá ekki strax, heldur þegar þau eru til­bú­in.

Sem betur fer eru konur loks­ins að tjá sig um sinn sann­leika sem upp­lifa ekki að hafa þennan „móð­ur­-kubb“. Það er mikið skref fyrir þær að sýna þann kjark að þó að þær séu ungar og hafi blæð­ing­ar, að þá hafi engin kviknun orðið í þeim um að það sé „móð­ur­-kubbur“ í þeim og eru þær sáttar við það. Og það er þeirra ferð í þessu lífi.

Móð­ur­ást er oft afstæð

Goð­sögnin um hina miklu móð­ur­ást er önnur teg­und af goð­sögn, sem er bara það, af því að það eru því miður ansi margar konur sem hafa fætt börn af sér, en í raun viljað annað líf fyrir sig. Þau hafa komið inn í líf þeirra frá ýmsum ó-út­hugs­uðum kring­um­stæð­um.

Hugsa sér þessar stelpur í Afr­íku og Mið-Aust­ur­löndum sem eiga for­eldra sem sjá þær eins og þær séu bústofn. Þau vilja flýta sér að koma dætrum undir karl­mann um leið og blæð­ingar byrja og telja að þær séu full­færar um að lifa kyn­lífi og að ganga með barn í lík­ama sem enn er á stigi barns. Þessir for­eldrar eru víða um heim, af því að mörg þeirra hafa flutt til lýð­veld­is­landa, þó að þau hafi ekki tekið mein­ingu þess inn í sig hvað lýð­ræði og visst frelsi þýði, til að lifa sam­kvæmt því. Áströlsk kona sem er kven­sjúk­dæma­læknir varði starfsævi sinni í Afr­íku við að sauma saman líf­færi í barn­ungum stúlkum sem höfðu verið seldar í hendur manna sem gerði þær barns­haf­andi þegar lík­am­inn átti langt í land áður en hann yrði til­bú­inn að hýsa fóstur svo að veggir á milli líf­færa rifn­uðu.

Svo er það þessi sér­kenni­lega hjá­trú sem ég las um í bók­inni „Doing Harm“ eftir Maya Dusen­bery sem var á þá leið, að fólk trúði að ef stelpum væri ekki komið undir karla um leið og blæð­ingar byrj­uðu, þá yrðu þær eins­konar „wand­er­ing wombs“ – til vand­ræða. Gang­andi móð­ur­líf að bjóða vand­ræði. Hugsa sér fákunn­átt­una í að skilja það kerfi þannig.

Ég var um tví­tugt þegar þess­ari goð­sögn var þvingað upp á mig og þá voru engin orð né veru­leiki til heldur á Íslandi um að kona þyrfti að fá sinn tíma og frið til að finna og upp­lifa djúpt innan frá hvað það væri sem líf hennar ætti að snú­ast um.

Þá meina ég ekki álit sam­fé­lags­ins heldur það sem kæmi til hennar innan frá, og frá sál hennar og inn­sæi.

Ég tala oft við konu sem hefur unnið í sjúkra­húsum á Íslandi, í fæð­ing­ar­deildum og víðar og hún hefur auð­vitað vitnað ótal dæmi um and­stæðu þess að þessi goð­sögn eigi við rök að styðj­ast í öllum kon­um.

Hún nefndi dæmi um unga konu sem hafði fætt barn sem hana lang­aði ekk­ert að eiga. Þessi sjúkra­liði sem vissi vel hvað kon­unni leið sem hafði fætt það barn var slegin við að heyra félags­ráð­gjafa sem vann í stofn­un­inni halda því fram að öll börn fædd­ust jöfn inn í þennan heim, því að hún vissi að það væri því miður ekki til­fellið. Það er því miður lygi, og of oft ósk­hyggja og blindni. En auð­vitað væri það guð­dóm­legt ef satt væri.

Ef allar sögur um fæð­ingar óvel­kom­inna barna myndu vera skráðar og lífi þeirra lýst þá myndi það sýna rugl þess­arar gömlu Goð­sagnar og stundum ósk­hyggju karla sem eru svo á um að sanna afrek og styrk sæða sinna, en vilja svo ekki nærri alltaf hafa neitt með afleið­ing­arnar að gera.

Ég sé æ betur að mikið af þessum orðum sem kall­ast „Pro-Li­fe“ fyrir lífið er ansi oft mun meira um dýrkun á sæð­inu sem slíku. Og því miður snýst sú dýrkun ekki nærri alltaf um að þeir sem noti þau slag­orð láti sér annt um blessuð börnin þegar þau hafa komið í heim­inn út úr skjól­inu í móð­ur­lífi.

Það er nefni­lega þá fyrst sem virki­lega reynir á þetta um að vera „Fyrir Líf­ið“ og ég hef ekki heyrt sögur um að Páf­inn til dæmis hafi sent fátækum stór­fjöl­skyldum pen­ing til að styðja líf barna þeirra fyrir utan móð­ur­líf. Vatikanið væri aðeins hóg­vær­ara í útliti ef þeir hefðu verið sam­kvæmir þessum orðum í verki. Ég upp­lifi skila­boð Vatikans­ins mikið til sem sæðis „wors­hipp­ers“ dýrk­end­ur, frekar en alls lífs.

Sú stofnun sá líka um að drepa þá sem hugs­uðu ekki eins og þeir í far­aldri sem gekk á í um fjögur hund­ruð ár og er kölluð „The Inqusition“ þar sem fólk var drepið eða annað slæmt gert því og bækur brennd­ar. Það var engin lífs­virð­ing í því.

Þráin ann­að­hvort rís eða er ekki fyrir hendi

Það var ekki fyrr en ég kom til Ástr­alíu sem ég heyrði konur virki­lega tjá sig um þá þrá um það að verða mæð­ur, og það voru stundum konur sem áttu erfitt með getn­að.

Upp­lifun mín um konur á Íslandi var oft meira að þetta væri það sem gerð­ist og margar ánægðar með það, þegar aðrar þorðu ekki að tjá sig um afstöðu sína.

Það hafa verið sorg­lega margar sögur um dæmi þess að hvorki móðir né faðir elsk­uðu börnin sem þau komu í heim­inn, og sorg­lega mörg morð verið framin sem afsanna lygar presta um „Ást Guðs sem á að vera yfir­fært á og í alla for­eldra“ og er því miður ansi oft bara óraunsæ ósk­hyggja. „Kaka á himn­um“ (ný hugsun í mér um þau orð páfa og ann­arra trú­ar­leið­toga sem þusa um slíkt) orð sem fær­ist ekki nærri alltaf inn í hugi og hjörtu né lík­am­legt líf mann­kyns sem upp­lif­aður veru­leiki.

Það hvernig þessum goð­sögnum var haldið að, ekki bara hinni Íslensku þjóð á þeim árum sem messur demp­d­ust í heilabú mitt sem barns og ung­lings, heldur mörgum er með ólík­indum og stífl­aði kjark og frum­kvæði til ann­arra hug­mynda um líf­ið.

Það er sorg­leg og van­þroskuð ósk­hyggja vegna þess að það er ekki leiðin til að hjálpa fólki í dæmum um kyn­líf og afleið­ingar né góðra ákvarð­ana ein­stak­linga fyrir að fá þráð börn inn í líf sitt.

Né sýnir það við­horf neitt inn­sæi um að mann­kyn hafi ótal aðra mögu­leika til að nota líf sitt fyr­ir. Trú­ar­leið­togar hvort sem það er páf­inn eða aðrir töl­uðu ekki svo að ég muni um mik­il­vægi þess að feður sinntu börnum sem þeir ættu hlut í að kæmu í heim­inn.

Millj­ónir barna fæð­ast enn þann dag í dag án þess að þau upp­lifi það jafn­vægi að hafa ást og umhyggju beggja for­eldra, og þá er ég ekki að meina að þau verði öll að vera í hjóna­bandi, heldur að barnið upp­lifi ást og umhyggju og áhuga beggja for­eldra fyrir sér.

Auð­vitað er það unaðs­legt að vitna þá for­eldra sem hafa verið alger­lega til­búin í allt sem for­eldra­hlut­verkið krefst. Af því að það getur orðið hvað sem er, ljúft í gegn um ævina og til­tölu­lega auð­velt, eða með miklar áskor­anir af ýmsu tagi.

Mann­verur eru einu spen­dýrin sem hafa önnur plön fyrir líf sitt en fjölg­un­ina eina

Eins og ég nefndi í fyrri grein um „Hina ósýni­legu erf­ið­leika“ eru mann­verur einu ver­urnar með brjóst og getn­að­ar­færi sem eru ekki endi­lega í núver­andi lífi og lík­ama til að fjölga mann­kyn­inu, heldur til að takast á við ýmis önnur verk­efni.

Ástr­alía hafði tvær konur á alþingi þjóð­ar­innar sem hafa ekki fætt af sér börn og er rétt fyrir þær báðar að hafa það líf. Sú sem var for­sæt­is­ráð­herra um tíma vissi ung að það væri ekki fyrir hana að fjölga mann­kyn­inu. Nú ferð­ast hún víða til að leggja fræðslu­málum lið í heim­inum með áherslu á að stelpur fái menntun í löndum þar sem það hefur ekki endi­lega verið til­fellið, en hin er enn að vinna í stjórn­mála­geir­an­um, þó að hún sé ekki á þingi í bili.

Julia Gilli­ard sem var for­sæt­is­ráð­herra fékk hræði­lega ósmekk­lega athuga­semd frá þing­manni í and­stæða flokknum sem kall­aði hana „gagns­lausa óbyrju“ af því að það hafði ekki komið barn út úr henni. Hann sá konur greini­lega fyrst og fremst sem fram­leiðslu vélar fyrir sæði karla, en hugs­aði ekki neitt út í allt dæmið um það. Ég veit ekki hvort að sá maður sé fað­ir.

Það er kom­inn tími til að hafa atgang að körlum fyrir þeirra hlut í van­ræktum föð­ur­hlut­verkum

Ég tel að það sé tíma­bært að við mann­kyn spyrjum þessa þröng­sýnu karla sömu spurn­inga um barn­eignir þeirra, og gagn­rýnum þá á sama hátt fyrir að vera ekki feður og við konur höfum verið gagn­rýnd­ar, og vera mjög gagn­rýnin á þá, ef þeir eru ekki góðir feð­ur. Og sjá þá sem ónytj­unga, ef þeir séu ekki feður og það góð­ir.

Það væri fróð­legt að sjá útkom­una af að gefa þeim sömu með­ferð og þeir hafa gef­ið.

Kannski er slík auga fyrir auga eina leiðin til að vekja þá?

Kannski að það myndi færa sárið að þeim sjálfum sem þeir eru að reyna að gera kon­um, og þeir þá fyrst von­andi að skilja sína eigin hegð­un. Og það að kenna þeim að hugsa á víð­sýnni hátt um mögu­leika þess að vera mann­vera, hvort sem lík­am­inn sé karl eða kven­kyns. Þessir menn hugsa eins og kyn­bóta-hrút­ar, en ekki eins og mann­verur sem vita að konur geta haft margan annan til­gang fyrir líf sitt, en þann einan að fæða börn.

Ég þekki tvær konur á Íslandi sem vissu að gift­ing og barn­eignir væru ekki það sem líf þeirra yrði um, en þær eru báðar mjög virkar sem eins­konar ætt­ar­-­mæður fyrir börn systk­ina sinna. Og konur hér sem ég þekki eru líka með hlið­stæð hlut­verk í ýmsum teg­undum umönn­unnar á fólki og dýrum, þó að þær hafi ekki fætt af sér eigið hold og blóð.

Flestir sem hafa opin augu um offjölgun mann­kyns, og hvernig við erum á góðri leið til að eyði­leggja allt á jörð­unni, er að sýna okkur að við verðum að færa okkur frá orðum presta um að „Marg­fald­ast og upp­fylla jörð­ina“ og hugsa dæmið upp á nýtt. Við höfum svo sann­ar­lega gert það nú þeg­ar. Upp­fyllt jörð­ina allt of mik­ið. Það er greini­lega kom­inn tími til að hugsa dæmið um til­ver­una í nýrri for­múlu eins og svo margir fræð­ingar eru að benda okkur á. Tími fyrir nýja upp­skrift um það hvernig við hegðum okk­ur. Og nokkrar ungar konur eru að koma út í fjöl­miðlum með að hafa tekið ákvörðun um að þær ætli ekki að bæta við þá tölu. Harry Breta­prins og Meg­han ætla bara að við­halda sér og fá tvö börn.

Karlar líta oft þannig á að þeir hafi einka­rétt á að hafa köllun og hundsa börnin sín

Karlar hafa ekki einka­rétt á köll­un, konur fá líka köll­un, og sú köllun er ekki alltaf um að fjölga mann­kyn­inu, sem sumir karl­menn hafa neitað að með­taka. Það að þeir vilja sjá sæðið sitt verða að ein­hverju, en ganga ekki með afkvæm­ið. Þeir karl­menn sem hafa slíkt hug­ar­far verða að skilja að sæði þeirra verði ekki alltaf að litlum mann­verum sem þeir geti haldið á lofti eins og vinn­ings­bik­ur­um. Draumur sem einn maður sem ég hitti hafði um sæðið í sér.

Ég tala ekki um barn­eignir því að við eigum ekki börn­in, en höfum það verk að sinna þeim og elska og vera með þeim og kynn­ast þeim vel, þegar þau koma inn í líf okk­ar. Sem ger­ist því miður ekki alltaf eins og ætti að vera og gerð­ist ekki nógu vel hjá mér heldur af því að dæmið var sett upp í kol­rangri for­múlu karl­veldis og brenglaðrar trú­ar.

Ekki nærri allar konur vilja sjá um það ein­ar. Ég hafði ekki náð því á þeim aldri að hafa haft sýn um að verða for­eldri þegar ég varð það, og hefði ekki valið að verða ein­stætt for­eldri held­ur, eins og ég heyri að sumar konur vilji, en sem samt varð. Og það vegna heimsku þrýst­ings í við­horfum þeirra tíma. Bjag­aðra við­horfa um að finna maka. Og eng­inn sá fyr­ir, né myndi hafa kært sig um að hug­leiða um hvernig slík ofstjórn og mis­notkun á lífi ungrar konu hafi sorg­legar og ófyr­ir­sjá­an­legar afleið­ingar sem svo fari niður lín­una.

Þess vegna þarf hugsun og með­vit­und um hvað það sé sem kemur til okkar með að fæða börn inn í líf okk­ar. Við vitum ekki hver birtist, né í hvaða ástandi mann­veran sé sem er í þessum litla krútt­lega lík­ama. Sál utan úr heimi að koma í enn eitt líf og lík­ama.

Það eru of mörg dæmi í heim­inum að börnin sem hafa komið líður ekki vel, upp­lifa sig ekki vel­kom­in, og hafa ekki glóru um hvernig þau eigi að glíma við sitt eigið til­finn­inga­lega sjálf og sjálfs­mynd sína. Því að nú á tímum er stór hluti barna með bæði for­eldri í vinnu allan dag­inn, eða ein­stætt for­eldri í vinnu allan dag­inn. Og eng­inn hefur tíma til að vera með þeim og tala við þau í gegn um árin um hugs­anir sínar og til­finn­ingar eins og þau þurfa.

Börn eru ekki dauðir hlutir af færi­bandi, en rík­is­stjórnir sem vilja mann­fjölgun skilja ekki þörf þeirra fyrir umönnun og eru í raun með höf­uðið í sand­in­um, því þeir vilja í raun fá þau sem vinnu­afl án inn­sæis í þeirra raun­veru­legu þarfir fyrir að hafa for­eldri með sér fyrir rétta teng­ingu.

Svo að þeir karlar sem eru með sæð­is­dýrkun í óhófi þurfa að end­ur­skoða og hugsa um allt heila dæmið um að koma mann­veru í heim­inn.

Konur hafa fært heim­inum verð­mæti sem eru stærri og meiri en nokkuð annað og mik­il­væg­ara en þó að þær hefðu fætt börn

Konur eiga jafnan rétt á virð­ingu fyrir ákvörð­unum sem þær taka um líf sitt hver svo sem hún er. Ekki myndu karl­menn vilja lenda í þeim teg­undum lít­il­lækk­ana fyrir val sitt um til­gang sinn fyrir líf sitt, sem konur hafa upp­lifað um eilífð.

Hel­ena Petr­ova Bla­vatski sem stofn­aði Guð­speki­hreyf­ing­una var trú­lega ein af þeim fáu á þeim tímum sem fyrir meira en hund­rað árum var svo með­vituð um verk­efni sitt til að stofna þá hreyf­ingu, að hún vildi ekki hafa kyn­mök með þeim mönnum sem hún var gift í stuttan tíma. Ástæðan var sú að hún vissi að ef hún yrði barns­haf­andi gæti hún ekki sinnt því sem hún hafði köllun fyr­ir, og vissi að væri sín and­lega skylda í því lífi til að sjá um að dreifa um heim­inn. Það má svo sann­ar­lega kalla þá stofnun „Barn-­sköp­un-ein­stak­ling sem hefur gefið heim­inum meira á and­legu og til­finn­inga­legum sviðum en hin ýmsu börn sem hún gæti kannski hafa fætt, hefðu afrek­að. Sama á við um öll merki­legu verk­efnin sem allar aðrar konur hafa skilið eftir sig handa heim­inum hvort sem þær fæddu börn af sér eða ekki.

Greinar á Kjarn­anum eru að sýna að það er eins með lækna­vís­indin sem voru sköpuð af körlum frá for­sendum lík­ama þeirra, en ekki kven­lík­amana, og er með lögin að þau lög sem menn skrif­uðu fyrir sinn hag frá sínu karllæga sjón­ar­horni eru enn á toppnum og hafa meira vægi en önnur sönn atriði sem konur hafa upp­lif­að. Er það ekki skuggi af þessu með hug­mynd þeirra og Goð­sögn um hvað þeir vilji að konur séu?

Hvað með allt talið um að Ísland sé mest og best fyrir kon­ur? Það virð­ist samt enn ýmis­legt vanta í það dæmi þegar lesið er um þau mál í blöð­unum í dag.