Fyr­ir­sögnin er lat­neskt orð­tak og merkir að vera keng­bog­inn inn í sjálfan sig. Ágústínus kirkju­faðir (354-430 e.Kr.) bjó til þessa hug­taka­þrennu og skil­greindi mann­inn, karl og konu, sem keng­bog­inn inn í sjálfan sig í stað þess að vera úthverfur og beina sjónum sínum að Guði og náung­an­um. Mart­einn Lúther not­aði þetta sama orð­tak um mann­inn, mann­eskj­una. Mað­ur­inn er keng­bog­inn inn í sjálfan sig. Og í þessu sam­bandi tal­aði hann um hinn synd­uga mann. 

Hver er synd­ug­ur?

Svarið er: All­ir! Við erum öll því marki brennd að líf okkar er skrykkj­ótt og ein­kenn­ist af mis­tökum og ófull­kom­leika. Þannig er líf okkar mann­fólks­ins á þess­ari jörð. Við erum mis­tæk, í okkur er brota­löm, geigun sem er lauk­rétt merk­ing orðs­ins synd í Nýja testa­ment­inu, sem ritað var upp­haf­lega á grísku.

Orðið þar er ham­artia, geig­un. Kylfing­ur­inn slæsar og húkkar eins og það heitir á golf­máli og hann miss­ir pútt og honum er refsað í leikn­um. Honum eða henni mis­tekst í lífs­leikn­um. Fólk klúðrar mjög mörgu. Það er syndin í sinni grunn­mynd skv. skil­grein­ingu kristn­innar á mann­eskj­unni sem er í senn frá­bær og mis­tæk. Enga betri skil­grein­ingu á eðli mann­eskj­unnar hef ég fundið á lífsævi minni. Enga.

Við missum marks

Þetta er saga okk­ar, þín og mín. Við geig­um, lendum upp á kant við hvert ann­að, móðgumst út af mis­skiln­ingi, förum í fýlu, verðum orð­ljót, sjáum ekki aðal­at­riðin fyrir smælki sem trufl­ar, tökum rangar ákvarð­an­ir, sumir verða að segja af sér sem emb­ætt­is­menn vegna klaufa­skaps og for­dóma, allt of margir opin­berir starfs­menn standa vörð um sér­hags­muni og svindl án þess að blikna, menn ærast af auði, við ökum öll út af lífs­veg­inum fyrir ein­skæran klaufa­skap og lendum úti í skurði. En við komumst ávalt uppá veg­inn aftur og finnum fótum okkar for­ráð um stund. En við erum og verðum áfram inc­ur­vatus in se því það ástand hverfur aldrei meðan þessi jörð snýst og sólin sendir geisla sína yfir heim­inn - skepnu Guðs.

Sumum kann að þykja þessi mann­skiln­ingur dimmur og drunga­legur en hann er í raun­inni til­raun til að finna jafn­vægi milli tveggja and­stæðra póla og því má segja að krist­inn mann­skiln­ingur sé þessi: 

Mað­ur­inn (karl og kona) er kór­óna sköp­un­ar­verks­ins, frá­bær, fal­legur og flinkur, en -og það er stórt EN - hann er um leið mis­tæk­ur, klaufskur og hættir til að hugsa fremur um eigin hag en ann­arra.

Næsti pist­ill minn mun fjalla um þau sem eru hvað bogn­ust inn í heim tækn­inn­ar.

Höf­undur er fyrr­ver­andi sókn­­ar­­prest­­ur.

Hér er hægt að hlusta á upp­lestur á grein­inni.