For­eldrar mínir voru verka­fólk og því hef ég fylgst með verka­manna­fé­lag­inu Dags­brún og síðar Efl­ingu frá því ég man eftir mér. Í upp­hafi voru for­ystu­menn kempur á borð við Eðvarð Sig­urðs­son og Guð­mund J. Guð­munds­son sem maður heyrði af í fjar­lægð, en við nafni minn kynnt­umst vel síð­ar. Þeir höfðu báðir póli­tískt bak­landi í Sós­í­alista­flokknum og Alþýðu­banda­lag­inu.

Þegar Sól­veig Anna Jóns­dóttir var kosin for­maður Efl­ingar hafði hún ekk­ert bak­land annað en verka­fólkið sjálft. Strax eftir kjörið hófst grimm­úð­leg bar­átta Morg­un­blaðs­ins og Rík­is­út­varps­ins gegn henni og hennar bar­áttu fyrir bættum kjörum verka­fólks. Linnu­litlar árásir og óhróður um hana og verk hennar voru dag­legt brauð. Dap­ur­leg­ast var að fylgj­ast með mönnum sem lutu í lægra hald í kosn­ingum sem gerð­ust nú stétt­ar­svik­arar og réð­ust á Sól­veigu, vegna þess að þeir voru ekki menn til að tapa kosn­ingum.

Eftirminnileg er bar­átta hennar og Efl­ingar fyrir hags­munum skúr­inga­kvenna, þar sem hún hafði fullan sig­ur. Skilj­an­lega eru þær ekki fyr­ir­ferða­miklar í þess­ari kosn­inga­bar­áttu „starfs­fólks­ins“, Þar sem bankar gera það gott og hramsa til sín milljón af hverri fjöl­skyldu í land­inu á ári.

Enn hefur Sól­veig Anna ekk­ert bak­land. Þeir flokkar sem eitt sinn köll­uðu sig verka­lýðs­flokka eru það ekki leng­ur, hafa meiri áhuga á lofts­lagi en lif­andi fólki. Nú hefur verka­fólkið tæki­færi til að segja sína skoðun umbúða­laust.

Komið er að mik­il­væg­asta próf­steini þess um ára­tuga skeið.

Höf­undur er lektor emeritus og hag­fræð­ing­ur.