Það bar við snemma árs 1968 að tvö morð voru framin með skömmu milli­bili í Reykja­vík, það fyrra á Þorra, hið síð­ara á Góu og bæði með skamm­byss­um. Óhug sló á þjóð­ina og lög­reglan gaf út til­kynn­ingu þar sem allar skamm­byssur voru inn­kall­að­ar, hvar sem þær kynnu að leyn­ast og hvernig sem til þeirra hefði verið stofn­að, að við­lögðum háum sekt­um. Enn er í minnum byssu­haug­ur­inn sem barst til höf­uð­stöðva lög­regl­unn­ar, allt frá fram­hlaðn­ingum og byssu­stingjum til nútíma víg­tóla. Skamm­byssur voru lýstar óalandi og óferj­andi á Íslandi, enda aug­ljós­lega ekki ætl­aðar til ann­ars en valda ógn og dauða. Eða hvert er nota­gildi skamm­byssu? Varla gengur nokkur maður til rjúpna með skamm­byssu, hvað þá hrein­dýra? Skamm­byssa er aftur á móti kjörin ætli við­kom­andi að fremja vopnað rán eða stytta náunga sínum aldur með skjótum og skil­virkum hætti.

Bannið gerði að verkum að það var ein­fald­lega ekki í boði á Íslandi að kála manni með skamm­byssu og öðru hverju þegar byssu­æði keyrir um þver­bak vestur í Amer­íku, er gjarnan rifjað upp þetta for­dæmi Íslend­inga.

Nú er svo komið að talað er um að tveir hópar glæpa­gengja starfi í land­inu og lög­reglan greinir frá þessu eins og ekk­ert sé og sýnir því jafn­vel vissan skiln­ing – hinn almenni borg­ari þurfi ekk­ert að ótt­ast. Maður hefði þvert á móti haldið að áþekk yfir­lýs­ing yrði til þess að allt þjóð­fé­lagið yrði sett á við­bún­að­ar­stig og þetta mál eitt á mála­skrá þings­ins þar til yfir lyk­i. 

Í ljósi nýlegra atburða er brýnt að end­ur­nýja bann við skamm­byssum með við­auka um vél­byssur og sjálf­virka riffla, að við­lögðum him­in­háum sektum og refs­ing­um. Í hverri ein­ustu flug­vél og ferju sem kæmi að utan ættu flug­þjónar og -freyjur að dreifa miðum þar sem erlendur far­þegi væri upp­lýstur um bannið og við­ur­lögin við að brjóta það. Líkt og til skamms tíma tíðk­að­ist í flug­vélum vestur um haf þar sem far­þegi þurfti að greina frá bráðsmit­andi sjúk­dómum eða óæski­legum stjórn­mála­skoð­un­um. En sport­veiði­menn gætu því aðeins haft vopn undir höndum að þau væru með heim­il­is­fang og kenni­tölu og þeir sjálfir með not­hæft heil­brigð­is­vott­orð.

Vett­linga­tök að ekki sé talað um skiln­ing sem yfir­völd sýni byssu­mönnum er ávísun á skálmöld í þeim Kar­dimommubæ sem Ísland hefur verið og hlýtur jafnan að vera þegar kemur að lög­gæslu­mál­um. Með banni við skot­vopnum yrði glæpa­gengjum gert óhæg­ara um vik að starfa hér og hinn almenni borg­ari gæti farið allra sinna ferða án þess að eiga von á skotárás úr laun­sátri.

Höf­undur er rit­höf­und­ur.