Leicester City eru nú á barmi þess að vinna enska ­meist­ara­tit­il­inn í fyrsta skipti í sögu félags­ins. Þetta er stór­merki­legt í ljósi þess að fyrir tveimur árum síðan spil­aði liðið í annarri deild og fyr­ir­ sjö árum síðan spil­uðu þeir í þriðju deild. Fyrir tíma­bilið spáðu margir ­Leicester City falli úr úrvals­deild­inni en enn sem komið er hafa þeir ein­ung­is tapað tveimur leikjum og hafa fimm stiga for­ystu á toppi deild­ar­inn­ar. Á með­an eru mörg af þeim sig­ur­sælu og fjár­sterku liðum sem hafa ein­okað meist­ara­tit­il­inn sein­ustu ára­tugi í algjöru basli. Með sigri myndu Leicester City kom­ast í hóp ó­lík­leg­ustu deild­ar­meist­ara sög­unn­ar.

10. Mont­pellier HSC – 2012

Vel­gegni hefur verið óvenju dreifð í frönsku deild­inni Ligu­e 1 miðað við aðrar sam­bæri­legar deild­ar­keppnir Evr­ópu. Engu að síður átti eng­inn von á því að smáliðið Mont­pellier við suð­ur­strönd­ina ynni tit­il­inn tíma­bil­ið 2011-2012. Liðið hafði endað í 14. sæti árið áður og átti eftir að lenda í 9. ­sæti árið eft­ir. Það voru einnig ein­ungis þrjú ár síðan liðið kom upp úr annarri deild. Þjálf­ar­inn Rene Gir­ard náði þó að búa til góða blöndu af reyndum kempum og ungum leik­mönn­um. Um ­sum­arið styrkti Gir­ard vörn­ina umtals­vert með kaup­unum á Henri Bedimo og Vitor­in­o Hilton. En það voru sókn­ar­menn­irnir tveir, Oli­vier Giroud og You­nes Belhanda , sem reynd­ust drjúg­astir fyrir lið­ið. Mont­pellier tryggðu sér­ s­inn fyrsta titil á loka­degi móts­ins með þriggja stiga for­skoti á stór­lið­ið Paris St. Germa­in. Giroud vann marka­kóngs­tit­il­inn með 21 marki og var um ­sum­arið seldur til Arsenal.

9. Atlét­ico Madrid – 2014

Atlét­ico Madrid er ekki lítið lið heldur eitt af ­sig­ur­sæl­ustu liðum Spánar með 10 deild­ar­titla á bak­inu. Sigur þeirra er því ein­ungis óvæntur í ljósi yfir­burða­stöðu risanna tveggja, Barcelona og Real Ma­drid, á und­an­förnum árum. Sum­arið 2013 eyddu bæði liðin gríð­ar­legum fjár­mun­um í stór­stjörnur á borð við Neymar og Gar­eth Bale. Barcelona leiddu stærstan hluta tíma­bils­ins en Atlét­ico voru aldrei langt und­an. Á vor­mán­uðum náðu Atlét­ico ­for­yst­unni og héldu henni allt til loka­dags þar sem þeir tryggðu sér tit­il­inn ­með jafn­tefli á Nou Camp. Bæði Real og Barcelona skor­uðu umtals­vert fleiri mörk en Atlét­ico sem reiddu sig frekar á varn­ar­leik­inn. Mið­vörð­ur­inn Diego Godin og mark­mað­ur­inn Thi­baut Cour­tois skiptu þar mestu. Af öðrum lyk­il­mönnum má nefna fram­herj­ann Diego Costa sem skor­aði 27 mörk og miðju­mann­inn Koke. Tit­il­inn er þó að miklu leyti hinum útsjóna­sama þjálf­ara liðs­ins, Diego Sime­one, að þakka. Minnstu mun­aði að Atlét­ico ynnu tvenn­una þetta ár en þeir töp­uðu úrslita­leik ­meist­ara­deild­ar­innar gegn erki­fj­end­unum Real Madrid.

8. VfL Wolfs­burg – 2009

Flest smærri lið sem ná árangri gera það með öguðum og þéttum varn­ar­leik og vel nýttum sókn­um. Wolfs­burg unnu aftur á móti sinn eina ­titil með vægð­ar­lausum sókn­ar­bolta. Þeir hófu tíma­bilið í dæmi­gerðu miðju­moði á meðan annað ólík­legt lið, Hof­fen­heim, leiddi deild­ina. Wolfs­burg náðu svo flug­i á vor­mán­uðum og unnu deild­ina með 2 stigum meira en frá­far­andi meist­arar Bayern München. Þeir voru ósigr­andi á heima­velli sínum Volkswagen Arena þar sem þeir unnu alla leiki sína nema einn (jafn­tefli við Frank­furt). Á þeim velli lutu hinir vold­ugu Bayern München í gras 5-1. Wolfs­burg voru með lang­besta marka­hlut­fallið og skor­uðu flest mörk allra. Hið eitr­aða tvíeyki Grafite (28 mörk) og Edin Dzeko (26 mörk) var á þessum tíma án nokk­urs vafa besta fram­herj­apar heims. Þeir fengu góð­an ­stuðn­ing frá miðju­mönnum á borð við Zvjezd­an Misimovic, Josué og Christ­ian Gentner. Miðj­una batt svo ítalski heims­meist­ar­inn Andrea Barzagli sam­an.

7. FC Nantes – 1995

Nantes er eitt af sig­ur­sæl­ustu liðum franskrar knatt­spyrn­u en fyrir tíma­bilið 1994-1995 var liðið í kröggum og þurfti að selja marga af ­reynd­ustu leik­mönnum sín­um. Þjálf­ari liðs­ins Jean-Claude Suaudeau þurfti því að reiða sig á fámennan og ungan hóp sem inni­hélt leik­menn á borð við Pat­rice Loko, Christ­ian Karem­beu og Claude Makel­ele. Suaudeau bjóst við því að þurfa að berj­ast við að halda lið­inu í efstu deild en annað kom á dag­inn. ­Leik­menn­irnir sprungu út og spil­uðu mun hrað­ari og sókn­djarfari knatt­spyrnu en önnur lið deild­ar­inn­ar. Það bitn­aði þó ekki á varn­ar­leiknum og Nantes ­yf­ir­spil­uðu önnur lið á báðum endum vall­ar­ins. Þeir sigr­uðu deild­ina með 10 ­stiga mun og töp­uðu ein­ungis einum leik, gegn Stras­bo­urg. Fram­herj­arnir Pat­rice Loko og Nicolas Ouedec skor­uð­u ­sam­an­lagt 40 mörk.

6. Hellas Ver­ona FC – 1985

Í upp­hafi níunda ára­tug­ar­ins skók spill­ing­ar­hneyksli ítalska knatt­spyrnu þar sem upp komst að leik­mönnum hafði verið mút­að. Árið 1985 var því ákveðið að stemma stigu við spill­ingu og úthluta dóm­urum leiki af handa­hófi en ekki af nefnd. Það ár komu Hellas frá Veróna öllum á óvart og unnu sinn eina ­tit­il. Lið­inu hafði gengið ágæt­lega í bik­ar­keppnum og kom­ist í úrslit bæði 1983 og 1984 en aldrei hafði þeim gengið mjög vel í deild­ar­keppn­inni. Hellas gerð­u tvö lyk­il­kaup sum­arið 1984, á þýska varn­ar­jálknum Hans-Peter Briegel og danska fram­herj­anum Preben Elkjær. Sókn­ar­leik­ur­inn var góður og vörnin sú besta í deild­inni. Þeir töp­uðu ein­ungis tvisvar á tíma­bil­inu og sigr­uðu deild­ina með­ fjórum stigum og með lang­bestu marka­töl­una. Hellas báru t.a.m. sig­ur­orð á ríkj­andi meist­urum Juventus bæði heima og að heim­an. Ári seinna var ­dóm­ara­út­hlutun breytt aftur í sama horf og Juventus end­ur­heimtu tit­il­inn. Hellas end­uðu þá í 10. sæti.

5. AZ Alk­maar – 2009

Fákeppni hefur ein­kennt hol­lensku deild­ina í rúma hálfa öld. A­jax, PSV Eind­hoven og Feyen­oord hafa unnið 52 af sein­ustu 56 deild­ar­titlum og því heyrir það til tíð­inda þegar önnur lið hreppa hnoss­ið. AZ unnu ekki bara ­deild­ina árið 2009, heldur gerðu þeir það með til­þrifum og rufu þannig 28 ára ­sam­fellda sig­ur­göngu risanna þriggja. Það sem gerir tit­il­inn enn merki­legri er að flestir leik­menn AZ voru svo til óþekkt­ir. Þjálf­ari liðs­ins var Louis Van Gaal sem hafði unnið fjölda titla með Ajax og Barcelona þar sem lið hans voru þekkt fyrir blússand­i ­sókn­ar­bolta. Honum hafði ekki tek­ist að ná árangri hjá AZ með sínu hefð­bundna ­leik­skipu­lagi og því breytti hann taktík liðs­ins. AZ fóru að liggja aftar og beita frekar skynd­i­sókn­um. Breyt­ingin skil­aði sér og þrátt fyrir slæma byrjun á tíma­bil­inu unnu þeir deild­ina með 11 stiga mun og þeir spil­uðu 28 leiki í röð án þess að tapa. AZ náðu ekki að fylgja titl­inum eftir en annað ólík­legt lið, Twente sem Steve McCl­aren stýrð­i, vann ári seinna.

4. Boa­vista FC – 2001

Síðan portú­galska deildin var stofnuð árið 1934 hafa stóru liðin þrjú (Ben­fica, Sport­ing og Por­to) unnið alla deild­ar­titl­ana nema tvo. Belenenses unnu árið 1946 og Boa­vista árið 2001. Boa­vista, sem er litla liðið í Óportó-­borg, er fyrst og fremst þekkt sem bik­arlið. Þeir hafa unnið bik­ar­inn ­sam­tals 5 sinnum en sjaldn­ast gengið vel í deild­ar­keppni. Sum­arið 2000 virtist engin breyt­ing ætla að verða þar á enda eyddi liðið sára­litlum pen­ingum í leik­manna­kaup. Jaime Pacheco þjálf­ari náði þó að þjappa lið­inu ræki­lega sam­an. Boa­vista spil­uðu þétt­an varn­ar­leik, þeir pressuðu lið stíft og klár­uðu leiki snemma. Heima­völl­ur­inn Estádio do Bessa reynd­ist þeim drjúgur þar sem þeir unnu alla leik­ina þar nema ­gegn Braga. Þeim gekk verr á úti­velli, töp­uðu þar t.a.m. 4-0 á loka­deg­inum gegn erki­fj­end­unum Porto. Það skipti þó ekki máli, Boa­vista unnu deild­ina með ein­u ­stigi meir en Porto. Boa­vista höfðu engan afger­andi marka­skor­ara en með­al­ lyk­il­manna má nefna miðju­menn­ina Petit og Erwin Sanchez sem nú er þjálf­ari liðs­ins.

3. Ipswich Town FC – 1962

Árið 1957 komst litla liðið frá Aust­ur-Ang­líu upp úr þriðju ­deild­inni. Þeir eyddu nokkrum árum í annarri deild uns þeir sigr­uðu hana árið 1961 og komust í fyrsta skipti í sög­unni upp í efstu deild. Mað­ur­inn sem stýrð­i lið­inu upp var Alf Ramsey. Litl­u­m ­pen­ingum var eytt sum­arið 1961 og margir bjugg­ust við að Ipswich myndu falla ­jafn­harðan niður aft­ur. Þessar grun­semdir minnk­uðu ekki með lélegri byrj­un liðs­ins á tíma­bil­inu. Tónn­inn var þó settur með 6-2 sigri á Burnley sem var á þeim tíma stórt lið. Leið Ipswich að titl­inum var þó þyrnum stráð. Þeir unn­u stóra sigra en töp­uðu einnig illa, leik­irnir við Manchester United fóru t.d. 4-1 og svo 0-5. Alls töp­uðu þeir 10 leikjum á tíma­bil­inu. Algjörir lyk­il­menn í lið­inu voru fram­herj­arnir Ray Craw­ford og Ted Phillips sem skor­uðu sam­tals 61 af 93 mörkum liðs­ins. Ramsey var þó ekki hættur í krafta­verka­biss­nessnum. Hann tók við enska lands­lið­inu og gerði þá að heims­meist­urum árið 1966.

2. FC Kaiserslautern – 1998

Otto Rehha­gel fer í sögu­bæk­urnar fyrir hið ótrú­lega afrek að gera gríska lands­liðið að ­Evr­ópu­meist­urum árið 2004. Það skyggir því miður á eitt mesta afrek í sög­u þýskrar knatt­spyrnu. Rehha­gel var rek­inn frá Bayern München eftir stutta veru árið 1996 og tók þá við ann­arar deildar lið­in­u Ka­iserslautern. Hann kom rauðu djöfl­unum upp í efstu deild árið 1997 og gerð­i þá svo að þýskum meist­urum ári seinna. Þeir settu tón­inn strax í fyrsta leik ­með 1-0 sigri á Bayern í München og hefnd Rehha­gels var síðan full­komnuð þegar þeir unnu þá aftur 2-0 í Kaiserslautern. Þeir komust á topp deild­ar­innar í 4. umferð og slepptu aldrei tak­inu. Mik­il­væg­ustu kaup Rehha­gels sum­arið eftir að þeir komu upp voru á sviss­neska varn­ar­mannium Ciri­aco Sforza sem hafði áður spil­að ­með félag­inu. Hann batt vörn­ina saman og var einn mik­il­væg­asti leik­mað­ur­ liðs­ins ásamt marka­hrók­inum Olaf Marschall og Dan­anum Michael Schjön­berg. Rehha­gel fékk einnig hinn unga Mich­ael Ball­ack til liðs við Kaiserslautern en hann spil­að­i ­tak­markað það tíma­bil­ið.

1. Nott­ing­ham For­est – 1978

Knatt­spyrnu­stjór­inn Bri­an Clough tók við ann­arar deildar lið­inu Nott­ing­ham For­est árið 1975 eftir að hafa stýrt Leeds United eft­ir­minni­lega í ein­ungis 44 daga. Hann kom lið­in­u naum­lega upp í efstu deild árið 1977 og fáir bjugg­ust við miklu af lið­inu á kom­andi tíma­bili. Clough keypti þó tvo leik­menn sem áttu eftir að skipta ­sköp­um, mark­mann­inn Peter Shilton og ­sókn­ar­mann­inn Kenny Burns sem hann ­gerði að mið­verði. For­est byrj­uðu tíma­bilið með látum og vörnin var sú besta í deild­inni. Þeir héldu dampi allt tíma­bilið og unnu m.a. Manchester United 4-0 á Old Traf­ford. Þeir unnu deild­ina örugg­lega með 8 stiga for­skoti á frá­far­and­i ­meist­ara Liver­pool og unnu deild­ar­bik­ar­inn í kaup­bæti. Meðal ann­arra lyk­il­manna liðs­ins má nefna hinn unga fram­herja Tony Woodcock, varn­ar­mann­inn Viv And­er­son og miðju­mann­inn Archie Gemmill. Svein­ar Clough voru þó ekki hættir að koma á óvart því þeir unnu Evr­ópu­keppn­i ­fé­lags­liða árin 1979 og 1980.