Fram er komið frum­varp til að styrkja rekstr­ar­um­hverfi einka­rek­inna fjöl­miðla. Það var, væg­ast sagt, tíma­bært að ráða­menn rönk­uðu úr rot­inu og gripu í taumana ef þeir þá yfir höfuð ein­hvern áhuga á að reka hér öfl­uga, frjálsa og gagn­rýna fjöl­miðla sem vinna að því að upp­lýsa almenn­ing með því að segja satt, rann­saka og skapa sam­hengi.

Flestir einka­reknir fjöl­miðlar í þessu örsam­fé­lagi eru enda reknir í hug­sjóna­starf­semi þar sem starfs­menn og stjórn­endur leggja meira á sig en eðli­legt er til að halda hlut­unum gang­andi, en passa sig á að halda öllum kostn­aði í lág­marki til að halda óhæði og sjálf­stæði.

Svona hefur þetta verið und­an­farin ára­tug, á meðan að allt rekstr­ar­um­hverfið hefur kúvenst vegna tækni- og upp­lýs­inga­bylt­ing­ar­innar sem hefur ger­breytt neyt­enda­hegðun og gengið nán­ast frá hefð­bundnum tekju­mód­elum fjöl­miðla.

Hún leiðir af sér að færri vilja greiða fyrir fréttir og frétta­vinnslu og hefur gert það að verkum að nýjar teg­undir miðla, sér­­stak­­lega sam­­fé­lags­mið­l­­ar, eru farnir að taka til sín sífellt stærri sneið af tekjum sem áður runnu til íslenskra miðla. Á sama tíma hefur mis­notkun á frels­inu sem fylgir óheftu aðgengi að umræð­unni stór­auk­ist og fleiri sjá sér hag í því að koma röngum upp­lýs­ingum á fram­færi sem stað­reynd­um.

Það er stað­­reynd að atgervis­flótti og speki­­leki er úr starfs­­stétt blaða- og frétta­­manna. Fært fólk end­ist ekki í starfi vegna lélegra launa, álags og áreitni sem því fylgir að fjalla um sam­­fé­lags­­mál í örsam­­fé­lagi. Þess­ari þróun þarf að snúa við. Nær öll lönd í kringum okkur átta sig á mik­il­vægi öfl­­ugra fjöl­miðla fyrir lýð­ræðið og gera sitt til að tryggja starf­­semi og öryggi þeirra.

Þess vegna er verið að bregð­ast við með tíma­bærum til­lögum um end­ur­greiðslur á hluta af rit­stjórn­ar­kostn­aði.

Að uppi­stöðu gott frum­varp

Að uppi­stöðu er frum­varp Lilju D. Alfreðs­dótt­ir, mennta- og menn­ing­ar­mála­ráð­herra, gott. Það er til að mynda nauð­syn­legt að vera með skil­yrði um rekstr­ar­sögu, starfs­manna­fjölda og um hversu stórt hlut­fall birts efnis þurfi að vera rit­stjórn­ar­efni sem bygg­ist á sjálf­stæðri frétta- og heim­ilda­öfl­un. Það tryggir að end­ur­greiðsl­urnar lendi hjá þeim sem frum­vinna mest efni og miðlum sem þegar hafa sannað til­veru­rétt sinn og eft­ir­spurn með því að hafa starfað í til­tekin tíma.

Þá er það rétt­læt­is­mál að und­an­skilja alla þá fjöl­miðla sem hafa ekki greitt lög­bundin gjöld til opin­bera aðila, líf­eyr­is­sjóða og stétt­ar­fé­laga frá því að vera hæfir til að fá end­ur­greiðslu. Of margir fjöl­miðlar hafa fengið að starfa óáreittir árum saman hér­lendis á síð­ustu árum, á grund­velli ólög­legra lána frá hinu opin­bera, án þess að gripið hafi verið í taumanna. Ganga  mætti lengra að koma einnig í veg fyrir að þeir sem hafa stundað þetta geti orðið sér úti um end­ur­greiðslur með nýrri kenni­tölu og nýju nafni. Þetta atferli hefur valdið öllum þeim fjöl­miðla­fyr­ir­tækjum sem keppa heið­ar­lega og lög­lega miklum skaða.

Verði frum­varpið að lögum mun það styrkja minni miðla á Íslandi feiki­lega mik­ið. Þeir munu geta ráðið fleira fólk og bætt alla sína starfs­að­stöðu. Allt nýtt fé verður nýtt til sókn­ar. Og sam­fé­lagið mun njóta góðs af því.

Svo virð­ast í burð­ar­liðnum frek­ari skref til að bæta umhverf­ið, t.d. með því að skerða veru RÚV á aug­lýs­inga­mark­aði og skil­greina skýrar hvert hlut­verk þess mið­ils eigi að vera í gegnum end­ur­nýjun á þjón­ustu­samn­ingi, sem rennur út á næsta ári.

Auk þess blasir við að það þurfi að taka vit­ræna umræðu um bann við aug­lýs­ingum frá t.d. áfeng­is­fram­leið­endum og veð­mála­fyr­ir­tækj­um, í ljósi þess að það bann skýlir engum frá slíkum aug­lýs­ingum og hefur ein­ungis þau áhrif í alþjóða­væddum heimi að skekkja sam­keppn­is­stöðu íslenskra fjöl­miðla. Að lokum verður vænt­an­lega fundnar leiðir til að láta sam­fé­lags­miðla og aðra erlenda tekju­keppi­nauta íslenskra miðla greiða skatt hér­lendis ef þeir ætla að höggva skörð í aug­lýs­inga­tekjukök­una.

Þessi frek­ari skref munu fyrst og síð­ast gagn­ast stærstu miðlum lands­ins: Frétta­blað­inu, Morg­un­blað­inu og frétta­stofu Sýn­ar. Þessir þrír aðilar munu einnig taka til sín 43 pró­sent af þeim 350 millj­ónum króna sem end­ur­greiðsl­urnar munu dreifa út.

En þetta er ekki nóg. Tveir þeirra, Frétta­blaðið og Morg­un­blað­ið, vilja að þessir þrír fái meira. Miklu, miklu meira. Og helst allt.

Hvað er vett­vangur per­sónu­legra skoð­ana?

Ingi­björg Pálma­dótt­ir, eig­andi Frétta­blaðs­ins, og Kristín Þor­steins­dótt­ir, útgef­andi þess, skrifa saman umsögn um frum­varpið. Þar leggja þær stöllur m.a. til að stærstu þrjár frétta­stofur lands­ins fái 200 millj­ónir króna á ári úr rík­is­sjóði í beina styrki. Þá vilja þær að skil­yrði um lág­marks­stærð verði breytt þannig að fjöldi þeirra sem starfi á rit­stjórn þurfi að minnsta kosti að vera 20 til að slík telj­ist styrk­hæf, í stað þriggja eins og nú er gert ráð fyr­ir. „Öflug frétta­stofa, sem hefur ein­hverja þýð­ingu fyrir sam­fé­lagið verður aldrei rekin af þremur starfs­mönn­um. Mið­ill með svo fáa starfs­menn verður aldrei nett annað en vett­vangur per­sónu­legra skoð­ana þeirra sem þar starfa sem að mati Torgs [eign­ar­halds­fé­lags Frétta­blaðs­ins] hefur ekki þá þýð­ingu fyrir sam­fé­lagið að rétt sé að styrkja með opin­beru fé.“

Haraldur Johann­essen, annar rit­stjóri Morg­un­blaðs­ins og fram­kvæmda­stjóri útgáfu­fé­lags þess Árvak­urs, og Sig­ur­björn Magn­ús­son, for­maður stjórnar Árvak­urs, taka í svip­aðan streng í sinni umsögn. Þeir vilja að gólfið verið sett við 10 til 20 starfs­menn ef ráð­ist verður í end­ur­greiðsl­urnar „enda verður tæp­ast haldið úti fjöl­miðli með almennri umfjöllun með minni rit­stjórn en þetta.“ En fyrst og fremst vilja þeir að eina íviln­unin sem ráð­ist verði í sé að virð­is­auka­skattur á áskriftir verði aflagð­ur. Það kalla þeir almenna aðgerð og þing­menn hlið­hollir Morg­un­blað­inu eru þegar farnir að berj­ast fyrir þess­ari leið. Hún myndi skila Morg­un­blað­inu hund­ruð millj­óna króna á ári en öðrum einka­reknum fjöl­miðlum litlu sem engu.

Þessar umsagnir eru ekki bara til að reyna að auka hlut Frétta­blaðs­ins og Morg­un­blaðs­ins heldur einnig til þess að gera lítið úr, og reyna að hefta, starf­semi allra ann­arra einka­rek­inna miðla eins og Kjarn­ans, Stund­ar­inn­ar, Hring­braut­ar, Mann­lífs, Við­skipta­blaðs­ins, DV, Grapevine, stað­bund­inna miðla á lands­byggð­inni, tíma­rita og sér­hæfðra syllu­miðla á borð við Fót­bolt­i.­net og Túrist­i.is svo fáeinir séu nefnd­ir.

Litlu miðl­arnir hafa skarað fram úr

Ef litið er á síð­ustu rúmu fimm ár þá er hægt að tína ýmis­legt til sem sýnir mik­il­vægi slíkra miðla fyrir sam­fé­lagið allt. Kjarn­inn hefur til að mynda hlotið til­­­nefn­ingu til blaða­­manna­verð­­launa á hverju ári sem hann hefur starf­að. Árið 2015 hlaut blaða­maður hans verð­­launin fyrir fyrir rann­­­sókn­­­ar­­­blaða­­­mennsku árs­ins, vegna umfjöll­unar um sölu Lands­­­bank­ans á eign­­­ar­hlutum sínum í Borg­un. Á meðal ann­arra umfjall­ana sem Kjarn­inn hefur leitt er ýmiss konar birt­ing á leyni­gögnum sem áttu mikið erindi við almenn­ing, umfangs­miklar grein­ingar um stöðu stjórn­mála og efna­hags­mála, frétta­skýr­ingar um stærstu við­skipta­f­réttir hvers tíma, umfjöllun Kjarn­ans um Leið­rétt­ing­una, þátt­­taka okkar í úrvinnslu Pana­ma­skjal­anna og umfjöllun okkar og lyk­il­­gagna­birt­ingar í Lands­rétt­­ar­­mál­inu. Umfangs­­mikil umfjöllun um stöðu kvenna í íslensku sam­­fé­lagi (sér­stak­­lega þegar kemur að stýr­ingu á fjár­­mun­um), umfjöllun um þær gríð­­ar­­lega miklu sam­­fé­lags­breyt­ingar sem eru að eiga sér stað hér­­­lendis vegna fjölg­unar á erlendum rík­­is­­borg­­urum og umfjöllun okkar um ójöfnuð í íslensku sam­­fé­lagi. Allt eru þetta umfjall­anir sem byggja á stað­­reyndum og hag­­tölum og hafa þannig getað myndað vit­rænt gólf fyrir umræðu um þessa mik­il­vægu sam­­fé­lags­þætti. Sam­hliða hefur byggst upp mikið traust á miðl­inum og rekst­ar­leg sjálf­bærni, sem end­ur­spegl­ast best í því að Kjarn­inn var rek­inn með hagn­aði á árinu 2018. Og þetta hefur rit­stjórn með þrjá til fimm fasta starfs­menn get­að.

Eng­inn mið­ill hefur fengið fleiri til­nefn­ingar til Blaða­manna­verð­launa á und­an­förnum árum en Stund­in. Í fyrra fékk rit­stjórn hennar þau verð­laun fyrir umfjöllun um upp­reist æru, máls sem sprengdi rík­is­stjórn og leiddi af sér algera end­ur­skoðun á lög­um. Málin sem Stundin hefur komið á dag­skrá og leitt umfjöllun um skipta tugum hið minnsta.

Hring­braut er eini einka­rekni mið­ill­inn sem rekur raun­veru­legan frétta­magasín­þátt, 21, þar sem fjallað er ítar­lega um helstu atriði dags­ins í klukku­tíma á hverju virka kvöldi. Allt efni sem sýnt er á stöð­inni er íslensk fram­leiðsla og sýnir hin mörgu blæ­brigði íslensks sam­fé­lags. Hún er því ein­stök í íslenskri fjöl­miðlaflóru. Það væri hægt að halda lengi áfram.

Það þarf að vera með mjög sér­kenni­lega sýn á veru­leik­ann til að telja ofan­greinda fjöl­miðla, og fjöl­marga aðra minni og með­al­stóra miðla, ekki hafa neina þýð­ingu fyrir sam­fé­lag­ið. Eng­inn ofan­greindra fjöl­miðla mun segja allar fréttir sem verða í íslensku sam­fé­lagi. En eng­inn þeirra ætlar sér það held­ur. Heldur að ein­beita sér að þeim sviðum sem sér­hæf­ing þeirra liggur og skara fram úr þar.

Fjöl­skyldu­blaðið

Það er einmitt sú sér­kenni­lega sýn sem er ráð­andi á meðal eig­enda og stjórn­enda Frétta­blaðs­ins og Morg­un­blaðs­ins. Á rit­stjórn beggja miðla starfar margt yfir­burð­ar­fólk. Rit­stjórn Morg­un­blaðs­ins er lík­ast til öfl­ug­asta heild af slíkri sem fyr­ir­finnst á Íslandi. En hún líð­ur, líkt og rit­stjórn Frétta­blaðs­ins, fyrir van­hæfn­ina, takt­leysið og sér­hags­muna­gæsl­una sem eig­endur og stjórn­endur sýna af sér.

Lítum á nokkur dæmi. Í jan­úar fékk Frétta­blaðið áður óþekktan áhuga á minni­hluta­vernd í skráðum félögum og marg­feld­is­kosn­ingu við val í stjórn þeirra. Ástæðan var sú að Jón Ásgeir Jóhann­es­son, eig­in­maður Ingi­bjargar eig­anda og einn helsti stjórn­andi fyr­ir­tæk­is­ins, vildi kom­ast í stjórn Haga á bak­inu á litlum eign­ar­hlut eig­in­konu hans í Hög­um. Á örfáum dögum voru birtar fjöl­margar frétt­ir, skoð­anapistlar og nafn­laus skrif um mál­ið. Á meðal þeirra sem skrif­uðu frétt­irnar var annar rit­stjóri Frétta­blaðs­ins, og bróðir hennar, nán­asti sam­starfs­maður Jóns Ásgeirs, birti fimm dálka skoð­ana­grein í blað­inu. Þess má geta að móðir þeirra er útgef­andi Frétta­blaðs­ins og fyrr­ver­andi almanna­teng­ill fjöl­skyldu­fyr­ir­tækis Jóns Ásgeirs, sem sjálfur var til við­tals í nokkrum frétt­anna.

Skömmu síðar birt­ist við­tal við Ingi­björgu Pálma­dóttur í blað­inu henn­ar, merkt kynn­ing, sem eng­inn var skrif­aður fyr­ir. Þar gagn­rýndi hún alla sem fara í taug­arnar á henni – þrotabú sem þau hjón skuld­uðu pen­inga sem þau gátu ekki greitt, RÚV og ótil­greinda smá­m­iðla – og áður­nefnt stjórn­ar­kjör í Hög­um, sem skil­aði eig­in­manni hennar ekki stjórn­ar­sæt­inu sem hann þráði svo heitt.

Um helg­ina var svo birt viðtal við son Ingi­bjargar sem er að opna mat­vöru­verslun og hann kynntur sem „Kaup­mað­ur­inn á horn­in­u“. Umfang þjón­ust­unnar við eig­endur minnti á það þegar ákær­urnar í Baugs­mál­inu voru birtar í sér­stökum kálfi í Frétta­blað­inu með við­hengi sak­born­inga í mál­inu, þá eig­enda blaðs­ins, þar sem þeir „út­­­skýrðu“ fyrir les­endum af hverju ákæran væri röng og í raun væri verið að brjóta á þeim.

Til við­bótar hefur Frétta­blaðið vit­an­lega beitt sér á und­an­förnum árum með víta­verðum og ótrú­lega óheið­ar­legum hætti til að reyna að draga úr til­trú á dóms­kerfið þegar það hefur sótt að þeim sem stýra fyr­ir­tæk­inu. Um það er hægt að lesa hér og hefur verið marg­stað­fest af fjöl­mörgum sem þar hafa unn­ið, bæði sem stjórn­endur og blaða­menn. Það er því rétt­mæt spurn­ing hvort sé meiri „vett­vangur per­sónu­legra skoð­ana“, Frétta­blaðið með alla sína víta­verðu afvega­leið­ingu, alla sína erinda­göngu fyrir eig­and­ann og alla sína kynn­ingu á við­skipta­æv­in­týrum helstu ætt­ingja, eða smærri miðlar sem sann­ar­lega ganga engra erinda sér­hags­muna.

Tryggja tökin á umræð­unni

Fyrir liggur að Morg­un­blaðið var keypt af útgerð­ar­fólki til þess að „fá öðru­vísi tök á umræð­unni“. Þau tök snéru í upp­hafi að því að koma í veg fyrir að Ísland gengi í Evr­ópu­sam­band­ið, að breyta takt­inum í umfjöllum um Ices­ave og að því að koma í veg fyrir breyt­ingar á skipu­lagi sjáv­ar­út­vegs­mála. Auk þess var vilji til þess að koma þáver­andi rík­is­stjórn frá, koma í veg fyrir breyt­ingar á stjórn­ar­skrá og að end­ur­skrifa sög­una um hvernig hrunið varð, af hverju og hverjum það var að kenna. Til­gang­ur­inn var að verja gam­alt valda­kerfi. Á þeim ára­tug sem lið­inn er frá yfir­tök­unni hefur þessi hópur sett 1,6 millj­arð króna inn í tap­rekst­ur­inn. Heim­ild er til þess að henda 400 millj­ónum króna í við­bót í hít­ina í ár. En það hafa þessir sömu eig­endur fengið marg­falt til baka í sam­fé­lags­legum áhrifum og bein­hörðum pen­ingum.

Til þess að stýra þessu var ráð­inn stjórn­mála­mað­ur­inn Davíð Odds­son, sem virð­ist ekki hafa neinn skiln­ing né áhuga á grund­vall­ar­at­riðum blaða­mennsku heldur eyðir öllum sínum kröftum í að upp­nefnda fólk, setja nöfn innan gæsalappa, daðra við hómó­fó­bíu eða útlend­inga­andúð, hat­ast út í Evr­ópu­sam­band­ið, mann­rétt­indi, mann­gæsku og almennt frjáls­lyndi og dásama Don­ald Trump, mann sem getur varla sagt satt og rétt frá um nokkurn hlut. Á milli þess sem hann reynir að rétta eigin hlut í sög­unni.

Fyrir þetta þiggur hann 5,9 millj­ónir króna á mán­uði, að hluta til frá skatt­greið­endum vegna óhóf­legra líf­eyr­is­rétt­inda sem hann skammt­aði sér sjálf­ur. Sam­eig­in­legur kostn­aður við tvo rit­stjóra Morg­un­blaðs­ins á mán­uði er um 10,4 millj­ónir króna á mán­uði, sem er um það bil sú upp­hæð sem Kjarn­inn getur vænst að fá á ári í end­ur­greiðslu kostn­aðar frá rík­inu verði frum­varp mennta- og menn­ing­ar­mála­ráð­herra að lög­um. Ein leið fyrir Morg­un­blaðið að auka rekstr­ar­hæfni sitt væri að reka þá báða og ráða alvöru blaða­mann í starfið fyrir brot af þess­ari upp­hæð.

Ekki verð­launa óum­hverf­is­vænt óhag­ræði

Rekstr­ar­módel Frétta­blaðs­ins og Morg­un­blaðs­ins eru fallandi. Það sést ekki ein­ungis á gríð­ar­legu tapi sem rekstur þeirra hefur skilað á und­an­förnum árum heldur líka á sífellt lækk­andi lestr­ar­tölum og hverf­andi trausti. Á tæpum níu árum hefur lestur Frétta­blaðs­ins hjá fólki undir fimm­tugu helm­ing­ast og er nú rétt yfir 30 pró­sent. Fyrir níu árum las þriðj­ungur þjóð­ar­innar í sama ald­urs­hópi Morg­un­blað­ið, en nú er það hlut­fall 14,4 pró­sent.

Það blasir við að staf­ræn miðlun frétta er ekki bara fram­tíð­in, hún er nútím­inn. Það má færa sterk rök fyrir því að hluti af vanda­máli íslensks fjöl­miðla­mark­aðar sé áfram­hald­andi uppi­hald á þessum ónýtu rekstr­ar­mód­el­um, sem gera það að verkum að hlut­fall prentaug­lýs­inga er enn miklu hærra en raun­veru­leik­inn kallar á að það sé. Ein afleið­ing þess er að Frétta­blaðið upp­fyllir ekki það skil­yrði end­ur­greiðslu að vera með að minnsta kosti 40 pró­sent af efni sínu hverju sinni rit­stjórn­ar­efni og hefur farið fram á að sá þrösk­uldur verði lækk­að­ur. Morg­un­blaðið virð­ist líka vera í vand­ræðum með að mæta skil­yrð­unum með því að vera með helm­ing síns efnis unnið af rit­stjórn. Í stað þess að verð­launa óum­hverf­is­væna, óhag­kvæma og úr sér gengna útgáfu væri nær lagi að láta Frétta­blaðið og Morg­un­blaðið (sem er frí­blað í aldreif­ingu einu sinni í viku), sem og aðra prent­miðla, greiða gjald fyrir að fylla bláu tunn­urnar hjá okkur óum­beð­ið. Urðun á þessum vágesti kostar nefni­lega borg­ar­búa nokkra tugi millj­óna króna á ári.

Þessi tvö fyr­ir­tæki fá nú þegar háar upp­hæðir í óbeina styrki með því að hið opin­bera dælir á annað hund­rað millj­ónir króna í aug­lýs­inga­kaup hjá þeim á ári án þess að fyrir liggi nein sér­stök grein­ing á því að það skili betri árangri en víð­tæk­ari dreif­ing þess fjár.

Þá er ótalið að þessir tveir miðlar eru nú í raun að renna saman í eitt fyr­ir­tæki, þar sem móð­ur­fé­lög þeirra keyptu, með blessun Sam­keppn­is­eft­ir­lits­ins, Póst­mið­stöð­ina í fyrra. Með kaup­unum hyggj­ast þessir tveir sam­keppn­is­að­ilar sam­eina dreifi­­kerfi sín fyrir dag­blöð, tíma­­rit og fjöl­­póst. Árvakur á nú þegar öfl­ug­ustu prent­smiðju lands­ins þannig að nær öll prentun og dreif­ing verður nú í höndum þess­ara aðila.

Þið hafið val

Ef fall­ist er á vilja eig­enda og stjórn­enda Frétta­blaðs­ins og Morg­un­blaðs­ins, og ein­ungis stærstu miðlar lands­ins styrkt­ir, þá erum við að fara að horfa á fjöl­miða­lands­lag sem verður saman sett af stórum rík­is­miðli, tveimur sterkum miðlum reknum af og fyrir sér­hags­muna­öfl sem sýnt hafa af sér ein­beittan vilja til að mis­beita þeim, og nokkrum miðlum í eigu fjar­skipta­fyr­ir­tækja, sem munu eðli­lega með tíð og tíma færa sig nær afþr­ey­ingu en gagn­rýnni frétta­mennsku ein­fald­lega vegna þess að það fellur betur að við­skipta­lík­an­inu.

Það má gagn­rýna minni fjöl­miðla lands­ins fyrir að vera ekki stærri. Og það má gagn­rýna þá fyrir að vera ekki betri. En það að sníða sér stakk eftir vexti, ein­beita sér að því að segja færri fréttir en að segja þær alltaf með almanna­hags­muni að leið­ar­ljósi, og vera fyrir vikið með sjálf­bær fyr­ir­tæki með mikla innri vaxt­ar­mögu­leika, getur ekki verið rök­stuðn­ingur fyrir að dæma þá úr leik. Þar eru við­skipta­módel sem eiga sókn­ar­færi og geta vax­ið. Og þar er ríkur hug­sjóna­vilji til að nota stuðn­ing­inn sem er í boði til að verða betri. Hjá gömlu stóru sér­hags­muna­miðl­unum er ein­ungis verið að spila varn­ar­leik, að stoppa upp í risa­stór göt, fyrir rekstur sem á ekki til­veru­rétt á 21. öld­inni.

En bolt­inn hefur verið gef­inn upp. Það er ljóst hvað eig­endur Morg­un­blaðs­ins og Frétta­blaðs­ins ætla sér. Tónn­inn í umsögnum þeirra er skýr og fyr­ir­litn­ingin gagn­vart minni sam­keppn­is­að­ilum líka.

Þeir ætla að þrýsta á stjórn­mála­menn til að láta ein­ungis þá, við­skipta­fé­lag­anna sem stunda bull­andi tap­rekstur ár eftir ár, fá þann stuðn­ing sem hug­myndir eru uppi um að setja í einka­rekna fjöl­miðla. Sam­hliða vilja þeir gera út af við minni miðla sem reka sig sjálf­bært og heið­ar­lega í ótrú­lega óskamm­feilnu rekstr­ar­um­hverfi en tala upp eigið ýkta mik­il­vægi á sama tíma og við blasir öllum með augu að eig­endur og stjórn­endur miðl­anna tveggja skilja hvorki eðli­leg mörk, grund­vall­ar­reglur blaða­mennsku né hvað felst raun­veru­lega í almanna­hags­mun­um.

Nú reynir á stjórn­mála­menn að standa í lapp­irnar og standa af sér storm­inn. Nú reynir á almenn­ing að standa með þeim fjöl­miðlum sem hann telur að séu raun­veru­lega að vinna með hans hags­muni að leið­ar­ljósi. Það er til að mynda hægt að gera með því að ger­ast styrkt­ar­að­ili Kjarn­ans hér. Gæði fel­ast nefni­lega ekki í fjölda starfs­manna, heldur getu.

Von­andi ber okkur gæfa til þess að kom­ast í gegnum þessa stöðu með vit­rænt frum­varp sem styrkir lýð­ræð­is­stoðir lands­ins og fjöl­breyti­leika fjöl­miðlaflór­unn­ar.

Ef ekki þá erum við að sigla inn í sér­staka tíma.