„Eitt sinn voru ekki ­gluggar á hús­um. Þegar búið var að finna þá upp var óhugs­andi án þeirra að vera. Glugga­laus hús voru hús sem ekki mátti sjá inn í því þar gerð­ist sitt­hvað mis­jafnt. Gluggar voru aug­ljós fram­för frá glugga­leysi for­tíð­ar­innar og þeir ­sem vildu án þeirra vera – eða byrgðu þá – hlutu að hafa fyrir því vafa­samar ástæð­ur.“

Þær hafa svo sem ekki ­streymt úr pennum íslenskra höf­unda, fram­tíð­ar­sög­urn­ar. Lovestar Andra Snæs sú eina sem ég man eftir án áreynslu, en auð­vitað eru þær fleiri. Vafa­laust ...

Reyndar er Heimska á mörk­un­um. Fram­tíðin í henni er ein­hvern­vegin svo náin að hún er næstum ekki fram­tíð. Það eina sem hefur breyst er að sá hluti lífs­ins sem lifað er í netheimum er orð­inn enn öfga­fyllri og fyr­ir­ferð­ar­meiri á kostnað hins. En mið­að við hraða og hröðun þró­un­ar­innar finnst manni sú staða sem Eiríkur lýsir gæt­i verið komin upp eftir nokkra mán­uði. Já og svo gæti inn­an­lands­flugið mögu­lega verið flutt til Kefla­víkur í bók­inni þó það sé ekki sagt berum orð­u­m. Skilj­an­lega ekki, alltof eld­fimt.

Þessi stutta, snarpa og ­for­vitni­lega bók er ofin úr nokkrum þráð­um. Kannski ekki neitt ógur­lega þétt of­in, en vissu­lega snert­ast þeir á alla enda og kanta, flækj­ast hver fyr­ir­ öðrum og magna upp. Kyn­lífs­styrj­öld hjóna­leysanna Áka og Lenítu kannski minnst ­spenn­andi, en á móti kemur hinn kostu­legi vand­ræða­gangur með þá duttl­unga ör­lag­anna (eða hvað það nú var) sem lét þau skrifa næstum sömu skáld­sög­una og skila í bóka­flóðið 20XX. Gaman að það skuli enn vera jóla­bóka­flóð. Og ­bók­menntaum­ræðan og verð­launin á svip­uðum stað. Gott ef Eiríkur Guð­munds­son er ekki enn í fullu fjöri – og RÚV að því er virð­ist líka. Guð láti gott á vita.

Þunga­miðjan er sam­t ­eft­ir­lit­ið. Sjálfs­eft­ir­lit fólks­ins sem bein­línis þrífst á að láta fylgj­ast með­ ­sér – jafn­vel umfram það að sem fá má út úr því að kíkja inn í alla kima heima hjá hin­um. Það er þessi þráður sem Eiríkur dvelur við, leggur út af, velt­ir ­fyrir sér. Það er oft spenn­andi og ögrandi. Og leiðir auð­vitað yfir í and­stæð­una: hvað ger­ist í þessu fram­andi en ískyggi­lega kunn­ug­lega fram­tíð­ar­sam­fé­lagi þegar ýtt er á off-takk­ann? Þegar raf­magnið fer og tekur með­ ­sér öll staf­rænu gægju­göt­in.

Það sem Eiríkur hefur um það að segja er flott og snjallt. En fyrir minn smekk of lít­ið. Við fyrsta ­lestur virkar eins og þessi þráður sé vannærð­ur, hefði átt að taka meira plás­s í blað­síðum og mik­il­vægi talið. Smá­mynd­irnar af hinum ýmsu íbúum Ísa­fjarðar og hvernig þeir bregð­ast við eru svo skemmti­legar og lýsandi að mann langar í fleiri. Og hrein­lega að ástandið væri látið vara lengur og valda enn meiri usla í sam­fé­lag­inu. Þetta er auð­vitað græðgi og frekja. Mögu­lega líka rangt og mað­ur­ ­sæi það um leið og bókin væri orðin hund­rað síðum lengri með heims­slita­legri lokakafla. En svona líður mér núna.

Lokakafl­inn eins og höf­undur vildi hafa hann, þar sem við fáum skýr­ingar á raf­magns- og ­eft­ir­lits­leys­inu og örlög helstu sögu­hetja ráð­ast að ein­hverju leyti, finn­st mér síðan rök­rétt­ur, áhrifa­ríkur og sann­fær­andi. Og bókin í heild sinn­i hugs­un­ar­vekj­andi, fyndin og beitt, þó hún hefði mátt vera feit­ari fyrir minn smekk.