Sjálf­bærni er hug­sjón sam­tím­ans. Merki­legt að sjá þess jafn­ á­þreif­an­leg merki í skáld­skapn­um, af öllum stöð­um. Ótrú­leg­asta fólk virð­is­t dreyma um að vera sjálfu sér nógt um sögu­efni, vinna með sitt eigið líf á mun grímu­laus­ari hátt en við eigum að venjast, svona ofan á allar hefð­bundn­u ævi­sög­urnar og minn­inga­bæk­urn­ar. Grímu­laus­ari, en líka skáld­legri. Úr verð­ur­ ó­stöðugt efna­sam­band, sem er auð­vitað annað orð yfir sprengi­efni. Ein­hverjar bombur hafa nú þegar sprung­ið.

Sjó­veikur í München er öðrum þræði um efna­sam­band sem gæti þess ­vegna verið sprengi­efni. Reyndar fjallar veikasti kafli bók­ar­innar eig­in­lega um það hvað ger­ist þegar svarta gubbið sem Ungur Maður (sögu­hetja Hall­gríms) hef­ur verið að safna í bjór­glas inn­an­klæða er gert upp­tækt af Aust­ur­þýskum lög­reglu­mönnum í heim­sókn hans austur fyrir múr í lok Þýska­lands­dval­ar­inn­ar. Það er svo­lítið eins og þessi fang­els­is­dvöl hafi verið skrifuð á sjálf­stýr­ing­u, ­saumuð upp úr öðrum frá­sögnum og kvik­myndum um slíka reynslu. Enda eru hún það. Alla­vega ekki sótt í minn­inga­sjóð höf­und­ar, nema að smá­vægi­legu leyti eins og fram kom í Kilju­við­tali.

Umrætt efna­sam­band er líka skáld­skap­ur. Og ekki bara það – mögu­lega er það Skáld­skap­ur, hvorki meira né minna. Hraun, blek, hin innri ólga ­sem þarf bæði að storkna og fljóta til að hægt sé að forma hana, nýta til­ ­skap­andi starfa. Hall­grímur teflir á tæp­asta vað með að láta les­and­ann sífellt ­fylgj­ast með þessum upp­sölum og pukr­inu í kringum það áður en lík­ing­in krist­all­ast að lok­um. Þá fyr­ir­gefur les­and­inn, alla­vega þessi, staglið í þessu ­djarfa og, á end­an­um, snjalla lík­inga­máli.

Puk­ur, felu­leik­ur, er eitt gegn­um­gang­andi stef. Ungur Maður er á­fjáður í ein­veru. Hann forð­ast hið bjór­glaða sam­fé­lag íslensku náms­mann­anna, hann tengir ekki við sam­nem­endur sína í hinni bæversku lista­aka­dem­íu, hann ­felur sig bak við glugga­tjöld, nak­inn, meðan leigusal­inn hans tekur á mót­i vin­konu sinni í far­sa­kenndasta atriði bók­ar­inn­ar. Stílsmáti dags­ins í list­inn­i snertir hann ekki. Hann tengir einna helst við Marcel Duchamp, en gengur að vonum illa að kom­ast að leynd­ar­dómum „Stóra glers­ins“, hvað þá að finna þau ­fót­spor meist­ar­ans sem honum gæti liðið vel í. Marcel sjálfur er ekki til­ við­tals.

Og í jóla­ferð til Flór­ens í leit að list, en ekki síður ást og ham­ingju, mætir skelf­ingin til leiks. Hinni umtöl­uðu nauðgun og eft­ir­köst­u­m hennar er frá­bær­lega lýst. Les­and­inn skynjar hvernig hún fær nákvæm­lega það ­pláss, þann tíma, sem það tekur Ungan Mann að koma henni úr kall­færi við með­vit­und sína. Og er svo úr sög­unni. Nema hvað hún er auð­vitað í sög­unni og ekk­ert á för­um.

Hinn sér­staki stílsmáti og húmor Hall­gríms er auð­þekkt­ur, og vel beitt hér í þágu per­sónu­sköp­un­ar­inn­ar, annað hvort væri. Stundum kvarta menn yfir fyr­ir­ferð miss­niðugra útúr­dúra og elt­inga­leikja við mis­dýra orða­leiki. Eng­inn ætti að þurfa að gnísta tönnum yfir­ slíku í þess­ari bók. Hér heldur þrosk­aður höf­undur á penna fullum af tor­fengn­u bleki og nýtir það af skyn­semi til að lýsa sér, rann­saka sig og afhjúpa. Og ­skemmta okk­ur. Og gerir það.