Þegar haldið er austur í Mývatns­sveit frá Akur­eyri eftir þjóð­vegi eitt, hring­veg­in­um, er m.a. ekið um lít­inn og lát­lausan dal, Reykja­dal. Þar búa á bæ einum hjónin Corn­elia og Aðal­steinn sem allt fram á síð­asta haust störf­uðu sem grunn­skóla­kenn­arar í sveit­ar­fé­lag­inu. Þegar ákveðið var að loka annarri af tveimur grunn­skóla­deildum Þing­eyj­ar­skóla sl. vor þurfti að skera niður þrjár kenn­ara­stöður og var þeim hjónum til­kynnt að til stæði að segja þeim báðum upp. Í svip­aðri stöðu hefði margur sjálf­sagt upp­lifað sterka höfnun sam­fé­lags­ins og valið að flytja annað en ekki Corn­elia og Aðal­steinn. Þau ákváðu að búa áfram á sinni jörð og þar sem lítið var um atvinnu­fram­boð í sveit­inni tóku þau á það ráð að breyta heim­ili sínu í gisti­heim­ili og kyrrð­ar­mið­stöð. Kjarn­inn rakst á fjár­mögn­un­ar­verk­efni þeirra hjóna á Karol­ina Fund og lék for­vitni á að kynn­ast þessum hjónum og hug­myndum þeirra bet­ur.

Hvers vegna ákváðuð þið að búa hérna áfram? Eruð þið Þing­ey­ingar í þaula með djúpar rætur hér í sýsl­unni?

„Nei. Við erum reyndar svoddan aðskota­dýr hérna. Ann­ars vegar frá Akur­eyri en hins vegar alla leið frá Þýska­landi. Okkur líður samt sem áður bara mjög vel hérna. Það á mun betur við okkur að búa í sveit en í bæ eða borg og þannig er t.d. eitt af aðal áhuga­mál­unum okkar skóg­rækt og hér höfum við tæki­færi til þess að stúss­ast í henni. Svo býr hér líka bara margt alveg ágætis fólk. Þó svo að það sé eitt­hvað sjúk­lega brenglað ástand í sveitapóli­tík­inni þá þýðir ekk­ert að láta það hafa ein­hver áhrif á sig. Við vorum nátt­úru­lega dug­leg við að benda á mein­bug­ana í allri hugsun og ákvarð­ana­töku í aðdrag­anda þess­ara breyt­inga í skóla­málum svo það má vel vera að það hafi vakað fyrir ein­hverjum að hrekja okkur í burtu. Við erum bara ekk­ert að velta okkur upp úr slíku. Hér viljum við vera þrátt fyrir að hlut­irnir séu ekki allir eins og þeir eiga að vera. Við höfum ekki gert neitt sem við þurfum að skamm­ast okkar fyrir og teljum reyndar að flestir eigi nú eftir að sjá að hér voru gerð mikil mis­tök sem reyn­ast munu sam­fé­lag­inu dýr­keypt. Þess verður von­andi ekki of langs að bíða að menn fari að vinda ofan af vit­leys­unn­i.“

En þá að ykkar áform­um. Hvernig kom það til að þið fenguð þá hug­mynd að fara út í rekstur heimagist­ing­ar?

„Það er sjálf­sagt margt sem kemur til. Fyrst auð­vitað sú stað­reynd að við vorum jú bæði orðin atvinnu­laus og sáum engin atvinnu­tæki­færi í hendi hér í okkar nán­asta umhverfi. Nú svo erum við nátt­úru­lega bara þrjú í heim­ili í dag en vorum sex áður. Svo það segir sig sjálft að aðeins hefur nú rýmkað um okk­ur. Síðan má auð­vitað ekki neita því að það hefur nú ekki farið fram­hjá manni sá mikli upp­gangur sem er í þjón­ustu við ferða­menn um þessar mund­ir. Þannig hafa á síð­ustu árum bara hér í Reykja­dal bæst við á annan tug aðila sem bjóða gist­ingu – og þau sem farið hafa af stað með slíkt bera því vel sög­una. Við fengum strax mikla hvatn­ingu frá þessum aðilum hér í kringum okkur um að bæt­ast endi­lega í hóp­inn.“

Þið seg­ist á Karol­ina fund leggja áherslu á það að gist­ingin eigi jafn­framt að vera mið­stöð kyrrð­ar, til and­legrar end­ur­nýj­un­ar. Hvers vegna?

„Okkur finnst við upp­lifa mikla kyrrð hér á Hjalla, í þessum litla og lát­lausa dal, og það er líka upp­lifun margra sem heim­sækja okk­ur. En kyrrð er auð­vitað ekki síður við­horf en umhverfi og það eru slík við­horf sem við viljum miðla áfram. Við sjáum vax­andi þörf meðal stór hóps af fólki til þess að stíga til hliðar og útúr því krefj­andi umhverfi sem það lifir og hrær­ist í alla daga inn í ein­falt og afslappað umhverfi. Alltof margir eru undir svo miklu álagi alla daga að þeim gefst ekki tæki­færi til þess að slaka á, fara yfir líf sitt í hug­anum og leggja mat á það hvar þeir eru staddir í líf­inu. Þetta er okkar helsti mark­hópur og draum­ur­inn er að geta boðið þeim aðilum sem það vilja hag­nýtar ráð­legg­ingar og hjálp til þess að koma kyrrð á hugs­anir sín­ar, sem er for­senda þess að fá skír­ari sýn á lífs­ins gát­ur. Ætl­unin er þó alls ekki að fara að þröngva neinu upp á fólk og við aug­lýsum líka auð­vitað bara eins og önnur gisti­heim­ili laus her­bergi á net­inu þar sem hver sem er getur pantað hjá okkur hvort sem hann er að sækj­ast eitt­hvað sér­stak­lega eftir kyrrð eða bara stað til að halla sér yfir nótt á sinni hrað­ferð um land­ið.“

Þið settuð það mark­mið að safna yfir tveimur millj­ónum króna á Karol­ina Fund á sex vik­um. Nú eru ein­göngu um tvær vikur eftir og þið hafið ekki náð að safna nema litlum hluta af þeirri fjár­hæð. Eru þetta ekki óraun­hæfar vænt­ingar hjá ykk­ur? Eruð þið ekki hrædd um að ykkur mis­takist?

„Já og nei. Þetta er auð­vitað sjálf­sagt alveg galin hug­mynd en við erum nú ekk­ert hrædd við mis­tök. Við von­umst auð­vitað inni­lega til að okkur tak­ist að ná settu marki en þó svo að svo fari að það náist ekki, sem þýðir að við fáum engan pen­ing inn í verk­efnið okkar eftir þess­ari leið, þá myndum við aldrei líta svo á að verk­efnið hafi mis­tek­ist. Allt ferlið hefur bara verið svo lær­dóms­ríkt og við­brögð þeirra sem hafa þó tekið þátt svo gef­andi. Svona hóp­fjár­mögn­un­ar­síða er auð­vitað svo nýlegt fyr­ir­brigði og sú hugsun sem þarna liggur að baki ennþá svo fram­andi fyrir marga. Sjálfum finnst okkur þetta alveg meiri­háttar magnað tæki og hug­mynda­fræðin að baki svo fal­leg. Hér áður fyrr, þegar ver­öldin var stór og fæstir þekktu aðra en þá sem bjuggu í innan við 100 km fjar­lægð frá þeim sjálf­um, þótti sam­hjálpin svo sjálf­sögð. Ef ein­hver þurfti í stór­á­tak komu aðrir og hjálp­uðu til, lögðu hönd á plóg. Lífið er orðið svo miklu flókn­ara í dag og fæst okkar hafa tæki­færi til þess að sinna þessum mann­lega þætti á sama hátt og áður. Við erum öll föst á vinnu­mark­aðnum og getum ekki bara stokkið af stað þegar okkur dettur það í hug, fest á okkur smíða­svuntu og hjálp­ast þannig að. Þarna kemur Karol­ina Fund inn í dæm­ið. Í stað þess að hjálpa náung­anum aðeins með hönd­unum eins og áður fyrr sendum við hvert öðru smá hjálp í formi pen­inga. Mörgum finnst sú til­hugsun reyndar sjálf­sagt á ein­hvern hátt skrítin eða óþægi­leg. Við­horf okkar til pen­inga getur oft verið á margan hátt svo þving­að. Flestum finnst samt í dag ekk­ert mál að taka þátt í fjár­söfn­unum fyrir þá sem eiga bágt eða þegar eitt­hvað bjátar á en það er auð­vitað alls ekki það sama og að nota pen­inga í að hjálpa öðrum sem er ekk­ert í ein­hverri stórri neyð eða brýnni þörf. Ef það sem Karol­ina Fund er að gera getur hjálpað okkur öllum að læra að vera örlát­ari í að láta pen­inga vera til góðs þá væri það alveg stór­kost­legt. Það hefur gefið okkur svo ótrú­lega mikið að upp­lifa stuðn­ing frá ólíku fólki úr öllum átt­um. Þetta er bara svo magn­að.“