Sól­veig Anna Jóns­dótt­ir, sem sagði af sér sem for­maður Efl­ingar í gær, segir að einn af karl­kyns starfs­mönnum skrif­stofu Efl­ingar hafi „lýst því yfir við annan starfs­mann að hann væri mjög reiður út í mig og væri að hugsa um að fara heim til mín og vinna mér þar skaða sem ekki var lýst nánar en voru aug­ljós­lega ein­hvers konar ofbeld­i.“

Hún segir í stöðu­upp­færslu á Face­book að umræddur starfs­maður Efl­ingar hafi látið „fylgja sög­unni, þegar hann lýsti ofbeld­is­hót­unum sínum gegn mér, að hann hefði í tvö ár rispað bíl manns sem honum var illa við. Það sann­aði að honum væri alvara og að hann væri fær um að fremja glæp. Hann bætti því við, að hann hefði ekki áhyggjur af að verða dæmdur í fang­elsi vegna þess sem hann kynni gera mér, af því að jafn­vel þó að hann yrði dæmdur þá þyrfti hann aldrei að sitja inni, þar sem hann væri með hreint saka­vott­orð.“

Til­efni stöðu­upp­færsl­unnar er frétt á Vísi í dag þar sem sagt er frá því að yfir­lýs­ing Sól­veigar Önnu um ástæður afsagnar hennar úr stöðu for­manns Efl­ingar hafi „hleypt illu blóði í marga starfs­menn stétt­ar­fé­lags­ins“. Þar var haft eftir heim­ildum að starfs­fólk Efl­ingar hefði fund­ist Sól­veig Anna hafa gefið „opið skot­leyfi“ með því að hafa greint frá því að hún teldi starfs­menn hafa hrakið sig úr starf­i. 

Segir mann­inn óánægðan með að hafa ekki fengið stöðu­hækkun

Sól­veig Anna segir að sér sé ekki kunn­ugt um að hún hafi gert nokkuð á hlut þess manns sem hún segir hafa hótað sér ofbeldi, og er ekki nafn­greindur í stöðu­upp­færsl­unni, en að henni skilj­ist að hann sé óánægður með að annar starfs­maður fékk stöðu­hækkun sem hann taldi sig eiga rétt á. „Það er alvitað að hann er náinn fyrrum stjórn­endum á skrif­stofu Efl­ing­ar, þeim sömu sem hafa á síð­ast­liðnum árum farið fram með enda­lausar lygar, hót­anir um dóms­mál og óhróður gegn mér, í fjöl­miðlum og víð­ar.

Þetta dæmi, sem er stað­fest með skrif­legum vitn­is­burði sem liggur inni hjá mannauðs­stjóra skrif­stofu Efl­ing­ar, er aðeins eitt af mörgum um það ofstæki og þá heift sem þótt hefur eðli­legt að ég sitji undir af hálfu starfs­fólks Efl­ingar frá þeim degi sem ég var kosin sem for­maður Efl­ing­ar.“

Hún telji blasa við að nú verði hún sökuð um lygar, og beðin um sönn­un­ar­gögn sem aldrei verða nógu mark­tæk. „Ég verð sjálf sögð vera vand­mál­ið. Ég stundi ógn­ar­stjórn og gangi um með aftöku­lista. Skelli jafn­vel hurð­um, svo fast að starfs­fólk Efl­ingar ótt­ist mig og þurfi sér­staka vernd. Það mun ekki skipta neinu þótt ég hafi til­kynnt um málið til lög­reglu. Það mun ekki skipta máli þótt að starfs­menn á vinnu­staðnum viti af og hafi rætt sín á milli um þessa upp­á­komu. Þeir munu eflaust ekki kann­ast lengur við neitt.“

Drama­tík á síð­ustu dögum

​​For­­­saga máls­ins er sú að í júní sam­­­þykktu starfs­­­menn Efl­ingar ályktun sem hefur ekki verið birt opin­ber­­­lega. Í henni voru stjórn­­­endur stétt­­­ar­­­fé­lags­ins gagn­rýndir með ýmsum hætti fyrir fram­komu sína gagn­vart starfs­­­fólki. Trún­­­að­­­ar­­­menn starfs­­­manna und­ir­­­rit­uðu álykt­un­ina og hún var sett fram fyrir hönd starfs­­­manna. 

Á fimmt­u­dag birti RÚV svo við­­­tal við Guð­­­mund Bald­­­ur­s­­­son þar sem hann greindi frá því að hann hefði ítrekað reynt að fá álykt­un­ina afhenta og að hann hefði áhyggjur af fram­komu stjórn­­­enda Efl­ingar gagn­vart starfs­­­fólki. Tal­aði hann meðal ann­­­ars um að starfs­­­fólk sem hefði hætt hjá Efl­ingu hefði talið sér „að ein­hverju leyti ógnað innan gæsalappa, af ógn­­­ar­­­stjórn.“

Vegna þessa ávarp­aði Sól­­­veig Anna starfs­­­menn á föst­u­­­dags­morgun og bað þá um að draga til baka álykt­un­ina. Ef þeir myndu ekki gera það myndi hún segja af sér. 

Þeir gerðu það ekki heldur sendu frá sér aðra ályktun þar sem kom fram að þeir töldu ósann­­­gjarnt að stjórn­­­endur veltu ábyrgð á inn­­­an­hús­­­málum yfir á sig.

Í kjöl­farið sagði Sól­­veig Anna af sér og sagði starfs­menn Efl­ingar hafa hrakið sig úr starfi.

Fleiri með vit­neskju um hót­un­ina

Í stöðu­upp­færsl­unni í kvöld segir hún að starfs­fólk Efl­ingar hafi talið mjög brýnt og nauð­syn­legt að hún sitji áfram undir óleið­réttum ásök­un­um. „Í salnum sat starfs­mað­ur­inn, sem sjálfur varð vitni að ofbeld­is­hót­unum í minn garð frá þessum sam­starfs­manni okk­ar, og sem hefur sagt frá upp­á­kom­unni við nokkra aðra starfs­menn. Í salnum sátu einnig fleiri úr hópi þeirra sem hafa fengið vit­neskju um hót­un­ina, til dæmis trún­að­ar­maður vinnu­stað­ar­ins, sá sami og gengið hefur harð­ast fram í glóru­lausum ásök­unum gegn mér og kröfum um að vinnu­staða­fundum verði snúið upp í rétt­ar­höld yfir glæpum mín­um.

Ég var ekki á fund­in­um. Ég veit því ekki hvort ein­hver fund­ar­manna sem hafði vit­neskju um rétt svo tveggja vikna gamlar ofbeld­is­hót­an­irnar gegn mér hafi rétt upp hönd, spurt ef til vill spurn­inga, velt því ef til vill upp hvort komið væri gott af „opnu skot­leyfi“ á mig? Það veit ég ekki, en ég veit hver nið­ur­staðan var af fund­in­um.“

Stendur við ákvörðun sína

Sól­veig Anna seg­ist hafa tekið sína ákvörðun og ætla að standa við hana. Hún sé ekki að hlaup­ast undan merkj­um.

„Ég er ein­ungis að við­ur­kenna fyrir sjálfri mér og öðrum hverjar tak­mark­anir mínar sem mann­eskju eru, þegar fólk sem ég þarf að geta treyst hefur lýst sig reiðu­búið að svipta mig ærunni opin­ber­lega en stendur þög­ult hjá á meðan ég er sjálf beitt ofbeldi fyrir framan augun á þeim.

Ég legg til að við, und­ir­okað fólk af stétt verka- og lág­launa­fólks, stöndum sam­an. Ég hvet til þess að við áttum okkur á því að heim­ur­inn sem við lifum í er skakk­ur, við­snú­inn, bjag­að­ur. Í þess­ari skekkju hallar alltaf á okk­ur. Að átta sig á því er fyrsta skref­ið. Svo fikrum við okkur áfram sam­an, eitt skref í einu, stöppum stál­inu hvert í ann­að, vinnum fyrst lít­inn sig­ur, svo annan lít­inn og svo stór­an. Óhjá­kvæmi­lega getum við þurft að stíga skref til baka líka – það er erfitt – en við getum barist áfram og gert þennan skakka heim rétt­an.“