Pásk­arnir eru kær­komið frí eftir langan vet­ur, fyrsta ferða­helgi árs­ins, tæki­færi fyrir fjöl­skyld­una til þess að fara saman í bústað­inn, hvíla sig þar og treysta bönd­in. Þeir eru í augum nútíma­manns­ins miklu hedónísk­ari skemmtun og slökun en hinir grafal­var­legu páskar fyrri tíð­ar.

Hugsið ykkur páska án inter­nets, án útvarps nema Rásar eitt og án sjón­varps nema RÚV. Bætið því svo í blönd­una að allar skemmt­anir eru bann­aðar og skemmti­staðir lok­að­ir, öll kvik­mynda­hús og versl­anir eru lok­uð, veit­inga­staðir sömu­leiðis og mann­fagn­aðir engir í boði aðrir en messur og hugs­an­lega lang­dregnir hátíða­tón­leik­ar. Á dag­skrá útvarps og sjón­varps eru alvöru­þrungnar úttektir og umfjall­anir um dauða og pínu Jesú Krists milli þess sem heil tón­verk sem hæfa til­efn­inu eru flutt í fullri lengd.

Þetta voru seig­drep­andi, lang­dregnir og umfram allt ofboðs­lega leið­in­legir páskar og aðferðin við að fagna þeim hefur áreið­an­lega gert fleiri frá­hverfa trú­ar­brögðum en öll bisk­ups­mál seinni tíma sam­an­lagt.

Pásk­arnir í dag eru hátíð páska­eggs­ins, dýrðar­óður til stjórn­lauss súkkulað­i­áts, og eggið er eins konar mið­punktur eða háalt­ari í þeirri dýrk­un.

Við höfum löngu gleymt því hvað gerð­ist á skír­dag og hvers vegna föstu­dag­ur­inn er svona óbæri­lega langur en í hugum okkar allra er páska­eggið skýrasta tákn­mynd þess­arar hátíð­ar. Páska­eggið er orðið að eins konar hlut­gerv­ingi fyrir hátíð­ina og hinir svoköll­uðu máls­hættir sem það inni­heldur nálg­ast óðum stöðu véfréttar eða spá­dóms. Opnun páska­eggs­ins og lestur máls­hátt­ar­ins verður hápunktur hátíðar sem við vitum ekki lengur hvers vegna er hátíð.

Þetta er örstutt brot úr umfjöllun Páls Ásgeirs. Lestu hana í heild sinni í Kjarn­anum hér.