Hversu margar góðar minn­ingar átt þú þar sem bíll hefur komið við sögu? Manstu eftir til­finn­ing­unni að upp­lifa magn­aða staði í fyrsta sinn, á ferða­lagi með pabba og mömmu? Manstu eftir björtum sum­ar­kvöld­um, varð­eldi og gít­ar­spili í tjaldúti­legu með vin­un­um? Manstu fyrstu úti­leg­una með kærust­unni eða kærast­an­um? Manstu þegar þú sást börnin þín eign­ast sömu upp­lifun og þú með þínum for­eldrum?

Flest eigum við svona minn­ingar og í flestum til­vikum var það fjög­urra hjóla fjöl­skyldu­vinur sem kom okkur á leið­ar­enda, gerði upp­lifun­ina mögu­lega. Bíl­prófið frelsar okkur úr land­fræði­legum höftum og rúmir 100.000 fer­kíló­metrar eru okkar til að njóta, þar sem við vilj­um, þegar við vilj­um.

Síðan ger­ist það gjarnan að við tjóðrum okkur smátt og smátt aftur við átt­hag­ana. Við þurfum að vinna, mála þak­ið, fara í ferm­ing­ar­veislu, setja í þurrkara, sjá Bó og Bubba í Hörpu og þar fram eftir göt­un­um. Ein­staka sinnum fáum við úthlutun hjá stétt­ar­fé­lag­inu og þá er brunað í bústað­ar­ferð, en hún snýst öðru fremur um að troða í sig grill­mat og leita að kran­anum fyrir pott­inn. Ágætt, en til­breyt­ing­ar­s­nautt.

Ekki er öll von úti. Mörg dæmi eru um fólk sem lét þetta ekki henda sig, eða hafði kjark til að snúa þró­un­inni við og halda á vit ævin­týr­anna.

Þetta er örstutt brot úr grein um ævn­týri á fjórum hjól­um. Lestu um ævin­týra­fólkið í nýjasta Kjarn­anum hér.