Kalda stríðið var dásam­legur tími. Þá var ekk­ert grátt svæði til heldur aðeins svart eða hvítt. Heim­ur­inn skipt­ist í þá sem voru með mér og þá sem voru á móti mér. Plús eða mínus, líf eða dauði, af eða á. Hin spillta borg gegn hinni hreinu sveit. Hinn frjálsi heimur gegn alheims­sam­særi komm­ún­ista. Sjálf­stæð­is­flokk­ur­inn, Varð­berg og Hvöt gegn Alþýðu­banda­lag­inu, MíR og Sam­tökum her­stöðvaand­stæð­inga.

Annað hvort átti maður amer­ískan bíl, las dálka Billy Gra­ham í Morg­un­blað­inu og hló að Ferdin­and og Stínu og Stjána eða keypti Þjóð­vilj­ann, ók á Moskvits, fór í vinnu­búðir til Kúbu og kunni Nall­ann utan­bók­ar.

Eft­ir­sjá að kalda stríð­inu

Svo var Berlín­ar­múr­inn rif­inn, Kan­inn fór heim, Reykja­nes­bær fór á haus­inn og heim­ur­inn varð grár og marka­laus. Kompásinn bil­aði og engin leið að vita hvort maður átti að treysta vinum óvina vina sinna eða hvort óvinir vina óvina minna væru gott fólk. Amer­íka sökk í spik og trú­ar­brjál­æði og rúss­neski björn­inn reynd­ist væni­sjúk­ur, tann­laus og með skorpulif­ur.

­Yf­ir­komnir af sökn­uði eftir svart­hvítum öruggum heimi hrína þeir út í tómið að útlönd séu hættu­leg, pest­ar­kjöt frá Evr­ópu mun ekki gera yður frjálsa og ríka heldur lang­veika og lingeðja.

En í fjar­lægum afkimum heims­ins standa rosknir menn blárauðir í framan við að blása í deyj­andi glæður kalda stríðs­ins og mála með hvítu og svörtu yfir gráu tón­ana í lit­rófi sann­leik­ans. Þeir berj­ast í Skaga­firð­inum og þeir berj­ast í Vatns­mýr­inni og þeir berj­ast í Stak­steinum og Reykja­vík­ur­bréf­um. Yfir­komnir af sökn­uði eftir svart­hvítum öruggum heimi hrína þeir út í tómið að útlönd séu hættu­leg, pest­ar­kjöt frá Evr­ópu mun ekki gera yður frjálsa og ríka heldur lang­veika og lingeðja. Fiski­miðin eru sam­eign þjóð­ar­innar en við skulum samt veita fáeinum fjöl­skyldum sannra Íslend­inga einka­rétt á nýt­ingu þeirra um aldur og ævi.

Umsátrið um Ísland

Í hinum svart­hvíta heimi er setið um Ísland. Alls­konar fólk vill fá að flytja inn alls­konar mat án eft­ir­lits, það vill ger­ast aðili að sátt­málum um mann­rétt­indi og nátt­úru­vernd, gott ef það vill ekki þjóð­ar­at­kvæða­greiðslur og nýja stjórn­ar­skrá. Konur vaða upp á dekk með alls­konar hug­myndir um sjálf­stæði, jafn­rétti og erlent rugl.

Við erum hárs­breidd frá því að sharía lög komi í stað Grá­gásar um land allt, stræt­is­vagna­bíl­stjórar geri bæna­hlé á fastri áætl­un, þjófar verði hand­höggnir á Lækj­ar­torgi á sunnu­dags­morgnum og óskír­lífar konur grýttar á Aust­ur­velli.

Þessir menn vilja helst drepa lang­veik börn utan af landi og neyða almenn­ing til þess að ferð­ast á reiðhjólum.

Síð­asta víg­lína hins frjálsa heims liggur um Vatns­mýr­ina. Aft­ur­halds­komma­tittir í sauð­ar­gærum bestu flokka hafa laumað sér inn í borg­ar­stjórn Reykja­víkur og hyggj­ast loka neyð­ar­braut­inni. Þessir menn vilja helst drepa lang­veik börn utan af landi og neyða almenn­ing til þess að ferð­ast á reið­hjól­um. Þeir vilja opna útibú frá Norð­ur­-Kóreu í Reykja­vík og ef við stöðvum þá ekki verður Garða­bær næstur og þá falla dómínókub­b­arnir einn af öðr­um.

Örvita af hræðslu hlaupa varð­menn hins frjálsa heims frá manni til manns með þykkan bunka und­ir­skrifta sem sýna hug­heila tryggð alþýð­unnar við Reykja­vík­ur­flug­völl. Bæn­ar­skrárnar hlað­ast upp á þrösk­uldum ráð­herra, þær flæða um síður dag­blað­anna.

Breyttir tímar

En það er eng­inn að hlusta því við erum að horfa kett­linga­mynd­bönd á Face­book meðan við bíðum eftir flug­vél­inni til Köben. Við erum hætt að lesa Tím­ann og bíða eftir erindum á aðal­fundi Varð­bergs og síð­asta Kefla­vík­ur­gangan er löngu farin og það eru allir búnir að gleyma því til hvers þessi flug­völlur var byggður í miðbæ Reykja­vík­ur. Við höfum gleymt honum nema rétt að meðan Fokker­inn frá Egils­stöðum skríður yfir Aust­ur­völl og ræðu­maður í stól á vell­inum gerir hlé á máli sínu og vonar að hann fari ekki á trýnið ofan í Tjörn­ina áður en hann sleppur inn á braut því Gulla frænka er að koma í bæinn til að fá sér nýjar tennur eða er hún að flytja. Ég bara man það ekki.

Ein­hver þarf að senda þess­ari breið­fylk­ingu fram­sókn­ar­flug­vall­ar­vina­fylk­ingu daga­tal svo þau sjái að árið 2015 er runnið upp. Því má fylgja ein­lægt bréf­korn um það hvað við erum orðin hrylli­lega leið á þessum óstöðv­andi hræðslu­á­róðri, þessu for­pok­aða trú­ar­jarmi, þessum lygum um sér­stöðu Íslands, hrein­leika Íslands og hina góðu for­tíð Íslands.

For­tíðin var and­styggi­leg. Við þurfum að kom­ast frá henni til fram­tíðar og við þurfum engan flug­völl til þess. Það slær ekk­ert hjarta í Vatns­mýr­inni. Þetta eru krampar í gall­blöðru kalda stríðs­ins og það kemur í okkar hlut að jarða hana þar.