Ég var svo lánsöm að vera við­stödd þegar Yoko Ono veitti við­ur­kenn­ingu úr sjóð sem hún stendur á bak við sem styður við bar­áttu fyrir rétt­læti og friði í heim­in­um. Að þessu sinni var það lista­fólk­ið, Ólafur Elí­as­son, Anish Kapoor, Katalin Ladik og Ai Weiwei sem hlaut við­ur­kenn­ing­u. 

Þetta lista­fólk á það sam­eig­in­legt að vera fram­úr­skar­andi í því sem þau taka sér fyrir hendur og túlka sam­tím­ann og berj­ast fyrir betri heimi með sinni list­sköp­un.  Listin er nefni­lega ekki bara til prýð­is. Hún hefur líka rödd.

Ólafur Elí­as­son er einn af okkar virt­ustu lista­mönn­um.  Hann ljáði Hörpu ljós sem hefur ekki aðeins verið ljós í myrkri heldur hefur ljósa­dýrð hennar skipt litum í þeim til­gangi að vekja fólk til vit­undar m.a þegar ill­virki hafa verið fram­in. Harpa var t.d. sveipuð frönsku fána­lit­unum þegar ódæð­is­verkin voru framin í París fyrir tæpu ári. Ólafur ákvað að verð­launafé sitt færi til dönsku mann­rétt­inda­sam­tak­anna Matern­ity Founda­tion en þau vinna í löndum og á svæðum þar sem heilsu­gæslu er veru­lega ábóta­vant. Starfið felst í þvi að reyna að því að bjarga lífi um kvenna og barna þegar upp koma alvar­leg vanda­mál tengd með­göngu og fæð­ing­u. 

Tvær konur frá sam­tök­unum veittu fénu við­tök­ur.  Í ræðu sinni sögðu þær meðal ann­ars:  „Á hverjum degi deyja 800 konur af barns­burði eða af vanda­málum tengdum með­göngu.  Þar af deyja 500 konur á stríðs­hrjáðum svæð­u­m“.

Þetta þýðir að um 300.000 konur deyja árlega vegna barns­burðar eða heilsu­far­s­vanda­málum á með­göng­u. 

Aðeins þessi sorg­lega stað­reynd ætti að verða til þess að þró­un­ar­að­stoð Íslend­inga sé auk­in. Við eigum auð­vitað að leggja meira af mörkum til að vernda mæð­ur,  ófædd og nýfædd börn sem eru í svona við­kvæmri stöð­u. 

Í vik­unni sem leið var loks­ins stofnað frið­ar­setur sem er sam­starf Reyka­vík­ur­borgar og Háskóla Íslands. Jón Gnarr lagði ríka áherslu á að slíkt setur yrði stofnað þegar hann var borg­ar­stjóri. Þá var ég borg­ar­full­trúi Besta flokks­ins og studdi þessa hug­mynd. 

Jón Gnarr og við öll í Besta flokknum töl­uðum mikið fyrir friði og fengum við stundum að heyra að þetta væri gælu­verk­efni, að við værum bara draum­óra­fólk. 

Hvernig getur það verið gælu­verk­efni að vinna að friði? Að við vekjum athygli sem frið­elsk­andi þjóð skiptir máli.  Ljós­súla sem minnir okkur á frið í hvert sinn sem hún ber fyrir augu skiptir líka máli.  Líka hlut­tekn­ing í formi lita á Hörpu.  Líka Höfði frið­ar­setur sem var opnað í vik­unni þegar 30 ár voru liðin frá sögu­legu leið­toga­fundi þar sem tekin voru mik­il­væg skref í átt að friði og lokum kalda stríðs­ins.  Allt skiptir þetta máli.

Það er stað­reynd að það eru til alltof margar bækur og heim­ildir um stríð og átök en alltof fáar um vel­gengni í frið­ar­sam­ræðum og hvernig við breytum slæmum aðstæðum í góð­ar. Og svo ég tali nú ekki um að að sjaldan er minnst á allar þær konur sem hafa rutt veg­inn í þágu frið­ar. Smá útúr­dúr en á rétt á sér.

Það skiptir miklu máli hverjir eru við stjórn­völ­inn.  Það skiptir miklu máli að þar sé fólk sem þor­ir. Fólk sem hefur skýra fram­tíð­ar­sýn.  Friður og mann­rétt­indi eru við­fangs­efni sem ég mun alltaf setja í for­gang. 

Höf­undur er stjórn­ar­for­maður Bjartrar fram­tíðar og í 2. sæti á lista flokks­ins í Reykja­vík suð­ur.