Fyrir nokkrum dögum krassaði ég. Og það kom mér í opna skjöldu. Ég fann fyrir stigvaxandi kvíða og á einhverjum tímapunkti heltók hann mig með þeim afleiðingum að ég fraus úr hræðslu og brast síðan í óstöðvandi grát í sunnudagsboði hjá pabba mínum og um stund virtist allt óyfirstíganlegt. Nokkrum dögum seinna hitti ég lækni sem vildi meina að ástand mitt mætti rekja til álags.
Nú er það alls ekki svo að mér finnist dags daglega að lífið sé erfitt. Þvert á móti er oftast mikið fjör; ég lifi góðu lífi, get gert flest sem mig langar og er umvafin frábæru fólki. En ég er ein af þessum nútímamanneskjum. Öllum stundum með nokkur samtöl í gangi á Facebook, stanslaus erindi í tölvupóstinum, sjálfstæð móðir, frílansari með reglulega skilafresti, stundum fleiri en einn á sama tíma. Og með fólk á launum við að reka líf mitt; endurskoðanda, lögfræðing og sálfræðing.
Flestir hafa krassað
Síðan þetta gerðist hef ég reynt að hægja á samskiptum í rafrænum heimum og fara frekar í sund en svara tölvupóstum stanslaust. Kvíðinn vætlar út úr kerfinu, smám saman, en ég finn að í fyrsta skipti á ævinni þarf ég að fara gætilega til að verjast honum. Og kannski að gætilega sé ekki rétta orðið, kannski frekar að ég reyni að finna einhvers konar eðlileika. Andrána eins og hún var einu sinni. Þegar ég var ekki orðin þessi algjöra nútímamanneskja.
Það merkilega er að nánast flestir sem ég hef sagt frá þessu hafa upplifað eitthvað svipað eða eru að verjast kvíða, kulnun eða ofþreytu. Fyrr í vetur upplifði ég ofþreytu, fannst ég í nokkra daga ekki hafa orkudreitil aflögu til að koma minnstu athöfnum í verk og þá hváði kunningjakona mín, nánast hneyksluð: Ertu virkilega að upplifa þetta í fyrsta skipti!
Sannar klisjur
Við lifum á flóknum lífum, mörg hver. Fólk er í flóknu fjölskyldumunstri, skiptir um maka og blandar saman börnum, vinnur flókin verkefni á degi hverjum, venur sig á að vera undir stöðugu áreiti, ræður manneskjur í vinnu til að skilja eigin skattframtöl, lifir með hinum ýmsu nútímasjúkdómum og reynir að halda haus í lífsgæðakapphlaupi. Og ekkert við því að segja, svona er nútíminn.
Þetta eru auðvitað allt klisjur – en klisjur eru klisjur af því þær eru sannar og meira að segja sú setning er orðin klisja.
Nú gæti einhver sagt að málið væri að breyta um lífstakt. Það er hægara sagt en gert ef maður ætlar að þrífast í samfélagi nútímans. Eina sem maður getur gert er að draga úr notkun á samfélagsmiðlum, mæta í jógatíma, reyna að fókusera á einn dag í einu og lifa sem heilbrigðustu lífi. En gangverk hins daglega lífs heldur samt sem áður áfram að vera flókið.
Margir sem ég þekki reyna að tileinka sér núvitund en meira að segja það er flókið í meðförum þegar augnablikið krefst þess að maður leysi verkefnin sín, vanræki ekki barnið sitt, muni að reka öll erindin sem mega ekki bíða, drífi áfram rútínu heimilisins og sinni sínum nánustu.
Fallvalt heilbrigði
Nútímalíf er sturluð uppfinning. Skemmtilegt og uppfullt af tækifærum, nýjungum og ævintýrum en þannig háttað að nauðsynlegt er að standa meðvitaðan vörð um heilbrigði sitt. Eina ráðið til þess er að setja vitundina um fallvalt heilbrigði í fyrsta sæti.
En það þýðir líka að maður þarf að gefa ákveðinn afslátt á skyldum og kurteisi. Stundum er nauðsynlegt að segja við vingjarnlegu manneskjuna við hlið manns í heita pottinum að maður hafi bara tuttugu mínútur til að kjarna sig og geti ekki haldið uppi samræðum. Fá gálgafrest og segjast svara erindinu í tölvupóstinum í betra næði. Semja við lánadrottna frekar en að vera eins og undin tuska í smáverkefnum. Afboða sig í afmælisveislu af því að maður þarf að ná stund með sjálfum sér. Blæða í sálfræðing frekar en kvöldstund á barnum. Stela einstaka brotum úr degi þar sem maður horfir út um gluggann og hlustar á tónlist.
Þetta flókna en stórkostlega nútímalíf
En við vitum þetta öll. Ég hef lengi vitað allt þetta sem ég er nú búin að tyggja ofan í ykkur. Veit mikilvægi þess, búin að heyra það í óteljandi skipti. Samt virðist mér vera lífsins ómögulegt að lifa eftir því nema nokkra daga í einu.
Kannski er það ástæðan fyrir því að ég skrifa þetta í pistil. Til að minna mig á alvöru þess. Því ef ég reyni að minnsta kosti ekki að taka þessar klisjur alvarlega er hætt við að ég endi sjálf sem klisja. Nútímamanneskja sem missti tökin og hrökk upp einn daginn ófær um nokkurn hlut, af því að hún ætlaði fram að því að gera allt í einu.
Og ég skammast mín ekki fyrir að segja það því ég veit nú, eftir að hafa deilt reynslu minni með vinum og kunningjum síðustu daga, að ég er svo langt frá því ein um að vera á þessum stað.
Svo margir í kringum mig eiga það sameiginlegt að lifa skemmtilegu lífi en vera samt að kikna. Af því að það er að svo mörgu að huga að hugur og tilfinningar hafa ekki við flóknu lífsmunstrinu.
Bara mikil notkun á samfélagsmiðlum ein og sér getur haft svo mikil áhrif á daglegt líf að við skiljum kannski ekki einu sinni sjálf hvað við erum að útsetja okkur fyrir. Eða þá skatta- og lífeyrissjóðskerfið í lífi þeirra sem vinna sjálfstætt. Allar litlu skyldurnar sem mannsæmandi félagslíf nútímabarns krefst. Óöryggið á leigumarkaðnum fyrir þá sem búa við hann.
Svona má endalaust upp telja til marks um flækjustigið við þetta blessaða nútímalíf. Sem er svo stórkostlega skemmtilegt, þrátt fyrir allt og allt, að maður prísar sig sælan að lifa akkúrat núna.
