Það getur verið svo erfitt að skrifa og segja frá að hafa orðið fyrir ein­elti. Þegar er tjáð sig um þessi mál getur farið svo að ger­endur komi fram og við­ur­kenna ekki að hafa gert neitt. Segja að þetta sé til­bún­ing­ur. Þá getur farið svo að í gang fari ávirð­ingar og jafn­vel árás­ir. Þetta er svo erfitt að fjalla um. Sést það best af því sem hefur gerst í öðrum ein­elt­is­málum þar sem þol­andi hefur komið fram opin­ber­lega. En við sem verðum fyrir ein­elti höfum þörf fyrir að segja frá því. Að sætta sál­ina og fá fyr­ir­gefn­ingu. Losa sig við þessa birði sem þetta getur haft á sál­inni.

Hvað er það sem gerir okkur að þeim per­sónum sem við erum? Mótar okk­ur? Hvað er það sem er fast í okk­ur? Er það kannski að vera slæm og ill mann­eskja? Eða kannski þver­öf­ugt, eins og að hafa fal­legan og göfugan huga og sál? Getur slæmt ástand á heim­ili orðið til þess að gerandur ein­eltis verði til? Eða fjöl­skyldu­að­stæður eins og að vera fátækur og ganga í stag­bættum föt­um? Eða kannski líka að ger­and­inn fái aðra í lið með sér, til upp­hefja sig og verða for­ing­inn í hópnum í ljótum leik. Það getur verið svo auð­velt að fá önnur börn í lið með sér.

Ein­elti er svo víð­tækt og á marg­vís­legan máta. Mis­mun­andi mikið og hefur mis­mun­andi áhrif á þann sem verður fyrir því. Það er hræði­legt að verða fyrir ein­elti. Sér­stak­lega þegar það er mikið og síend­ur­tek­ið. Þol­and­inn læsir sig þannig í lok­aðri lík­ams­stöðu eins og með því að leggja hand­leggi upp að lík­am­an­um, beygja lík­amann og vera hok­inn. Reynir að flýja aðstæð­ur. Leggja á flótta og fela sig. Sál­ar­á­stand þess sem verður fyrir miklu ein­elti er hreint ömur­legt. Eins og að spyrja sig að því: Hvað varð þess vald­andi að þetta er að ger­ast? Hvers vegna ég? Af hverju fæ ég ekki að vera í friði? Sem síðan verður til þess að sá/sú sem verður fyrir ein­elt­inu er yfir­leitt ein­sam­all og á fáa vini.

Ég fékk mænu­veiki á öðru ári. Gekk vinstri fót­inn skakkt á utan­verðan jark­ann á rist­inni (milli prox­imal phalanx og tarsus) og var styttri frá hæl fram að tám um 4 cm. Með tábergið þykkra og upp í loft­ið. Það ásamt því að vera svo­lítið lok­að­ur, ófram­fær­inn og introverted ein­stak­lingur varð þess vald­andi að ég varð fyrir mjög miklu ein­elti í skól­an­um. En ég gekk í Mið­bæj­ar­skól­ann sem barn.

Það voru sér­stak­lega tveir drengir sem lögðu mig mest í ein­elti og tóku sig oft saman í því að láta mig aldrei hafa frið. Fengu svo aðra krakka í lið með sér. Þetta lýsti sér í því að taka föt mín og skó og fela þau eða skemma. Elta mig og berja, fella mig á jörð­ina. Kalla mig illum nöfn­um. Elta mig síðan heim úr skól­an­um. Bara það að ég reyndi að fela mig fyrir þeim þegar ég gat gerði það svo skemmti­legt fyrir þá þegar að þeir fundu mig. Eitt sinn dreymdi mig ljótan raun­draum þar sem ég tók með mér hníf og stakk honum í maga ann­ars stráks­ins og drap hann. Hafði ég miklar áhyggjur af þessu.

Ég tek það fram að ég fékk alltaf að leika mér með í fót­bolta og öðrum leikjum þó að vera alltaf síð­ast val­inn. Og ekki man ég til þess að stelpur tækju nokkurn tíma þátt í ein­elt­inu.

Ein­eltið fylgdi mér langt fram á full­orð­ins­ár­in. En breytt­ist þó smám saman með árun­um. Ein­eltið lýsti sér á full­orð­ins­ár­unum með óvin­sam­legum augn­got­um, auð­sýndri lít­ils­virð­ingu, lít­illi virð­ingu fyrir skoð­unum og þörfum mín­um, upp­lýs­ingum haldið frá mér og var úti­lok­aður frá hópn­um. Ein­eltið lýsti sér líka í baktali og gat endað með hót­un­um, öskrum, gagn­rýni og stríðni. Ég varð fyrir öllu þessu þó í mis­mun­andi miklu magni.

Allt þetta ein­elti gerði það að verkum að ég var alltaf einn þegar ég var ekki að vinna. Bjó alltaf einn og hirti jafn­vel ekki um að þrífa hjá mér heima. Henti bara öllu í hrúgu á gólf­ið. Var orðið sama um allt. Átti mjög bágt og var mjög ófram­fær­inn. Gat ekki einu sinni talað í síma. Þorði ekki að taka tólið og vissi ekki hvað ég ætti að segja. Þetta var mér óbæri­legt.

Seinna ákvað ég svo sjálfur að taka á þessum vanda. Aldrei hef ég fengið neina sér­staka hjálp til þess. Til dæmis varð vinna mín við Örygg­is­gæslu í seinni tíð til þess að styrkja mig. Einnig hef ég mjög mikið hugsað um hver ég vildi vera sem per­sóna og hver ég vildi svo alls ekki vera. Efla mig á allan þann máta sem ég gat.

Í dag er ég mjög breyttur ein­stak­lingur og miklu örugg­ari í fasi og fram­komu. Ég er með eigin vef­síðu sem heitir HVETJ­AND­I.­NET þar sem ég skrifa greinar um góð gildi og jákvæðni. Kannski eru ekki alveg allir sam­mála því sem þar er skrifað en það getur verið vegna mis­mun­andi aðstæðna hverrar per­sónu fyrir sig.

Ég hef mjög sterkar skoð­anir á flestum mál­efnum í þjóð­fé­lag­inu og þoli ekki fals, lygi og óheið­ar­leika. Ég tek mjög vel eftir og geri mér far um að lesa í lík­ams­tján­ingu fólks. Ég er nokkuð vel viss hvernig mann­eskja ég vil vera.

Tek það fram að það eru sér­stakar upp­lýs­ingar inn á vef­síðu minni.