Til að bregð­ast við ham­fara­hlýnun þarf að stokka upp land­búnað og draga úr kjöt­fram­leiðslu. Um þetta eru sér­fræð­ingar í loft­lags­málum sam­mála. Þetta verður ekki auð­velt, enda vöxtur og aukin fram­leiðsla inn­byggð í hugs­un­ar­hátt og stefnu­mótun sam­tím­ans. Mörgum brá við þegar Ólafur Ragnar Gríms­son fyrr­ver­andi for­seti lýsti því yfir í sjón­varps­við­tali að helsta fram­lag ein­stak­linga til lofts­lags­mála væri að hætta að borða nauta­kjöt. For­set­inn fyrr­ver­andi hefði getað gengið lengra án þess að vera sér­stak­lega rót­tæk­ur: mjólk­ur­fram­leiðsla og fram­leiðsla lamba­kjöts þurfa einnig að drag­ast sam­an. Ekki hverfa, eins og sumir túlka ummæli af þessu tag­inu, held­ur  minnka. Íslensk stjórn­völd telja þó enga sér­staka ástæðu til breyt­inga, land­bún­að­ar­kerfið mun standa óbreytt.

Þetta aðgerð­ar­leysi þarf ekki að koma á óvart. Flokkur hins græna í íslenskum stjórn­málum er einnig flokkur kjöts­ins. Flokk­ur­inn er í for­ystu í rík­is­stjórn sem vill óbreytt ástand í þessum efn­um. Frá stofnun hafa Vinstri Græn lagt áherslu á að styðja við land­bún­að­ar­kerfið og oft verið með yfir­boð um aukin útgjöld og bætt kjör bænda. „Vandi sauð­fjár­bænda“ kemur iðu­lega fyrir í álykt­unum flokks­ins. Fyrr­ver­andi for­maður flokks­ins, Stein­grímur J. Sig­fús­son var um tíma upp­nefndur „Rollu­grím­ur“ vegna ástar hans á sauðfé og land­bún­aði. Þetta upp­nefni var lík­lega Stein­grími til fram­drátt­ar, sauðfé hefur löngum verið vin­sælt á Íslandi. Það er áleitin spurn­ing hversu lengi hin rauð­græna, eða kjöt­græna eins og kannski mætti kalla hana, stefnu­blanda Vinstri grænna fær stað­ist. Það verður að segj­ast eins og er að umhverf­is­stefna Vinstri grænna virð­ist nokkuð stöðn­uð, föst í hjól­förum sem henni voru mörkuð í gamla Alþýðu­banda­lag­in­u. 

Núverandi stefna Vinstri grænna er ein­hvers­konar sátt á milli fram­leiðslu­sjón­ar­miða með áherslu á lands­byggð­ina og sjón­ar­miða nátt­úru­vernd­ar. „Sátt“ af þessu tag­inu er auð­vitað ekki stöðug, eins og glöggt má sjá í við­brögðum flokks­ins við Hval­ár­virkjun á Strönd­um. Hér veit flokk­ur­inn ekki í hvorn fót­inn hann á að stíga, enda virkj­unin hug­sjóna­mál sumra flokks­manna á meðan hún er eitur í beinum ann­ara. Vinstri græn studdu verk­smiðju á Húsa­vík sem brennir kolum og flokk­ur­inn var jákvæður í garð olíu­leitar við Ísland. Þetta eru sjón­ar­mið flokks sem seg­ist vera grænn, en eru aug­ljós­lega langt frá stefnu sem kenna má við sjón­ar­mið græn­ingja­flokka á alþjóð­legum vett­vangi.

Það er eðli­legt og við­búið að Fram­sókn­ar­flokk­ur­inn og Mið­flokk­ur­inn vilji halda í kjötið og óbreytt land­bún­að­ar­kerfi. Það sem vekur furðu er tryggð Vinstri grænna við úrelt land­bún­að­ar­kerfi. Í orði vill flokk­ur­inn bregð­ast við lofts­lags­breyt­ing­um, en í verki er allt óbreytt. Ein­stak­lingar og ein­staka stofn­anir eins og mötu­neyti eiga að bregð­ast við, jafn­vel lands­fundur Vinstri grænna var kjöt­laus. Loft­lags­málin krefj­ast hins vegar nýrrar hugs­unar og stefnu sem Vinstri græn, líkt og margir aðr­ir, virð­ast ekki alveg til­búin til að takast á við. Breyta þarf fram­leiðslu­styrkjum í land­bún­aði, lík­lega er besti að taka upp búsetu­styrki og draga úr opin­berum stuðn­ingi við fram­leiðslu kjöts. Styrkja þarf byggð í land­inu, án þess að fram­leiðslu­tengja styrk­ina með beinum hætti. Í það minnsta þarf að end­ur­skoða land­bún­að­ar­kerfið frá grunni. Fyrsta skrefið er að við­ur­kenna vand­ann, horfast í augu við fyrri mis­tök og krefj­ast breyt­inga. For­ystu í þessum efnum er ekki að vænta frá sjálf­skip­uðum full­trúum grænna sjón­ar­miða í íslenskum stjórn­mál­um. Þegar land­bún­aður er ann­ars vegar þorir hvorki VG né get­ur, þar ríkir enn kjöt­græn moð­suða ættuð úr Alþýðu­banda­lag­in­u. 

Höf­undur er stjórn­mála­fræð­ing­ur.