Jón Bald­vin Hanni­bals­son skrif­aði merka grein í Kjarn­ann þann 25. maí síð­ast­lið­inn, Um Ala­skaarð­inn og íslenska arf­inn. Til­efnið skrif­anna er „fram­sal” eig­enda Sam­herja til barna sinna á „84,5% hluta­fjár félags­ins með ann­ars vegar erfða­gern­ingi og hins vegar sölu milli félaga,” eins og Morg­un­blaðið orð­aði gjörn­ing­inn 15. þessa mán­að­ar. 

Þar með hafa börnin eign­ast þær fisk­veiði­heim­ildir sem Sam­herji hafði fengið úthlutað til skamms tíma. Grein Jóns er eft­ir­tekt­ar­verð og ætti að lesast með allri athygl­i. 

Nefndur gjörn­ingur eig­enda Sam­herj­a­manna merkir að þeir líta svo á að þeir eigi veiði­heim­ild­irnar sem þeim var úthlut­að. Og að þeir geti fram­selt þær, gefið þær hverjum þeim sem þiggja vill. Þeir ákveða, í því fári sem þeir eru með sinn rekst­ur, að erfa börnin sín að veiði­heim­ild­un­um. Af klókindum velja þeir tím­ann til þess þegar þjóðin á við heilsuvá að glíma og mest öll umræða í fjöl­miðlum og manna á milli snýst um heil­brigð­is­mál. 

Þeim sem vilja velta vöngum yfir því hvað rétt er eða rangt við gjörn­ing­inn skal aftur bent á áður­nefnda grein Jóns Bald­vins. Lestur hennar vakti upp í mér þanka sem blundað hafði í nokkra daga. Og spurs­mál. Hér verða skildar eftir tvær spurn­ing­ar. En upp af þeim kunna að spretta margar aðr­ar. 

Er það lög­legur gjörn­ingur að gefa það sem maður ekki á? Heim­ila ein­hver íslensk lög að mót­tek­inn arfur sem greiddur hefur verið erfða­fjár­skattur af sé frá erf­ingj­anum tek­inn án fullra fébóta?