Það er margt í opinberri umræðu sem ég hreinlega skil ekki. Eitt af því er hin svokallaða aðför að einkabílnum og öll umræðan í kringum það. Jón Gnarr, fráfarandi borgarstjóri, var í áhugaverðu viðtali á Vísi í síðustu viku. Þar talaði hann m.a. um að það sem hefði komið honum einna mest á óvart í starfi sínu sem borgarstjóri væri hversu mikill mótvindur hefði verið með gerð hjólreiðastíga. Það þarf svo ekki annað en að skima yfir kommentakerfið sem fylgir viðtalinu til þess að sjá að þessi andstaða er enn mjög lifandi. Skemmst er líka að minnast umræðunnar um Borgartúnið frá því fyrr í vor.
Af hverju þessi heift?
Ég skil ekki þessa heift í umræðunni. Af hverju er slæmt fyrir einhvern, sama hvaða samgöngumáta sá einstaklingur kýs, ef fleiri hjóla? Kona sem keyrir allra sinna ferða ætti að gleðjast yfir því þegar fleiri hjóla, þá ætti að vera meira pláss á götunum, fleiri bílastæði við áfangastað hennar o.s.frv. Karlmaðurinn sem hjólar allra sinna ferða gleðst væntanlega yfir bættum
hjólreiðastígum. Ég held þó að við séum flest þannig að við viljum geta valið hvaða samgöngumáta við notum hverju sinni enda eru þeir ólíkir og hafa allir ákveðna kosti og galla. Ég elska strætó, bílinn minn og hjólið mitt. Síðustu ár hef ég lengst af búið við þann lúxus að stunda nám og vinnu mjög nálægt heimili mínu, bjó í miðbænum og gekk í Háskóla Íslands. Núna bý ég í Fossvoginum og vinn á Stórhöfða, rétt við Grafarvoginn.
Þegar ég byrjaði að vinna þar keypti ég mér bíl. Minn fyrsta bíl. Það var svo sem eðlilegt, ég á líka oft erindi út í bæ vinnu minnar vegna og þá er einkabíllinn fínn ferðamáti. Líka í alls konar annað. Ég hef ekki orðið vör við að það sé ómögulegt að vera á einkabíl í borginni, en ég á það reyndar til að vera svolítið utan við mig. Strætó er líka frábær ferðamáti, t.d. ef ég er að fara að drekka bjór með vinum mínum niðri í bæ. Ég hef heldur ekki orðið vör við það hvað strætókerfið er ömurlegt, eins og heyrist oft í opinberri umræðu.
Reykjavík er frábær hjólaborg
Fyrir nokkrum vikum keypti ég mér nýtt hjól og hef síðan þá reynt að nota það sem mest, þegar það hentar mér. Ég ætla að leyfa mér að fullyrða að Reykjavík er orðin frábær hjólaborg. Ég hjóla úr Fossvoginum upp á höfða um yndislegt umhverfi Elliðaárvoganna og Grafarvogsins. Ég hjóla í Vesturbæjarlaugina og niður í bæ framhjá Nauthólsvíkinni og flugvellinum og á hverjum degi finn ég einhvern nýjan snilldarstað í borginni sem ég hefði aldrei fundið án þess að vera á hjóli. Stemningin á hjólastígunum minnir mig stundum helst á Kaupmannahöfn, eina af mínum uppáhaldsborgum. Allir brosandi glaðir á hjólunum sínum, sumir í gulum vestum með endurskinsmerki, aðrir með kaffibolla á stýrinu og með blóm í körfunni. Teljarinn á Suðurlandsbrautinni hjálpar líka til, ég hvet alla til að hjóla þar framhjá af því það er svo gaman. Ég var nr. 722 þann dag í síðustu viku sem ég átti leið þar hjá.
Gefum breytingum séns
Ég reyndi að grúska aðeins í tölum varðandi kostnað við gatnakerfið og hjólastígakerfið þegar ég var að skrifa þessa grein. Það hafa verið skrifaðar heilu skýrslurnar um þetta en samt erum við ennþá að rífast um þetta. Það blasir náttúrulega bara við að hjólastígakerfið er miklu ódýrara en gatnakerfið, maður þarf ekki að vera verkfræðingur til að átta sig á því. Í hjólreiðaáætlun Reykjavíkurborgar fyrir árin 2010-2020 segir að á þessu 10 ára tímabili muni sparast 7,3 milljarðar í viðhaldi gatnakerfisins. Á árinu 2014 á að eyða 500 milljónum í göngu- og hjólastíga og það á að gera alveg helling. Ætli upphæðin hafi ekki verið svipuð síðustu ár? Þetta eru ekki miklir peningar fyrir þessa gríðarlegu bót á hjólreiðastígakerfinu og lífsgæðum borgarbúa og gesta borgarinnar. Getum við ekki allavega gefið þessu séns, sparað aðeins heiftina og þá kannski leysast allar umferðarteppurnar sem fara í taugarnar á þeim sem kvarta bara af sjálfu sér? Við ættum öll að geta notið borgarinnar okkar og þess sem hún býður upp á, sama hvernig við kjósum að ferðast.
Höfundur er félagi í Samtökum um bíllausan lífsstíl.
