Þessi spurn­ing er orðin næstum staðlað svar þeirra sem eiga erfitt með, eða vilja hrein­lega ekki horfast í augu við tíðni kyn­ferð­is­brota, alvar­leika þeirra og áhrifa á líf brota­þola. Af hverju kærir hún ekki? Ástæð­urnar geta verið fjöl­marg­ar. Sum treysta sér ekki til að end­ur­lifa atburð­ina aftur og aftur í yfir­heyrslum og fyrir dómi, önnur telja sig ekki hafa nægi­legar sann­anir fyrir því að á þeim hafi verið brot­ið, enn önnur eru í flóknum sam­böndum við ger­endur sína og vilja ekki raska ró fjöl­skyldna, vina­hópa eða sam­fé­lags­ins. Upp­hróp­anir á borð við "sak­laus uns sekt er sönnuð" gera það að verkum að komið er fram við þolendur eins og þeir ljúgi upp sak­ar­giftum og þá eru fjöl­mörg dæmi úr íslensku sam­fé­lagi um að  fjand­semi í garð brota­þola hefur hrakið þá úr bæj­ar­fé­lagi sínu eða jafn­vel úr landi, meira að segja þegar sekt ger­and­ans þótti sönnuð fyrir rétti.

Þeirra sem kæra bíður síðan oftar en ekki flókið og erfitt ferli þar sem þeirra hags­munir virð­ast vera mun létt­væg­ari en hinna ákærðu. Þessu þarf að breyta. 

Grund­vall­ar­at­riði er að brota­þolar verði gerðir aðilar máls eða veitt flest þau rétt­indi sem aðilar máls hafa eins og tíðkast víð­ast hvar á Norð­ur­lönd­un­um. Eins og staðan er nú eru brota­þolar vitni í eigin málum og hafa afar tak­markað aðgengi að upp­lýs­ingum og þátt­töku í máls­með­ferð­inni. Það gefur auga leið að þegar brota­þoli hefur ekki aðgang að gögnum máls síns kemur það bæði niður á gæðum lög­reglu­rann­sókna og með­ferð mála þegar í dóms­með­ferð er kom­ið.

Það er mik­il­vægt að stytta máls­með­ferð­ar­tíma kyn­ferð­is­brota­mála. Margir mán­uðir geta liðið frá því að brot er kært og þangað til nið­ur­staða er fengin og þar sem brota­þoli er vitni en ekki máls­að­ili veit hann ekk­ert hvernig mál­inu vindur fram fyrr en bréf berst með upp­lýs­ing­um. Það þarf einnig að auka þekk­ingu fag­að­ila innan rétt­ar­vörslu­kerf­is­ins á orsökum og afleið­ingum kyn­ferð­is­brota í því augna­miði að bæta gæði lög­reglu­rann­sókna og þar er líka mik­il­vægt að aðild brota­þola að máli sé meiri en bara sem vitn­is.

Þessi verk­efni eru þegar hafin þar sem full­fjár­mögnuð aðgerð­ar­á­ætlun hefur verið kynnt um end­ur­bætur á með­ferð kyn­ferð­is­brota í rétt­ar­vörslu­kerf­inu en hún snýr meðal ann­ars að menntun lög­reglu­fólks og ákærenda og meiri virð­ingu í við­móti í garð brota­þola. 

Í ljósi þess hve fá kyn­ferð­is­brota­mál, þá sér­stak­lega nauðg­un­ar­mál, fara fyrir dóm viljum við auka aðgengi þolenda að skaða­bóta­rétti. Þó fæstir brota­þolar geti hugsað sér að meta sárs­auka sinn til fjár er ljóst að kyn­ferð­is­brot geta valdið þeim miklu and­legu, lík­am­legu, félags­legu og efna­hags­legu tjóni. Til að koma til móts við það tjón væri einn mögu­leiki að veita brota­þolum gjaf­sókn til að sækja skaða­bóta­mál, þar sem sönn­un­ar­krafan er ekki jafn há og í refsirétti, og að ríkið ábyrgist dæmdar bæt­ur.

Með því að bæta rétt­ar­stöðu brota­þola er ekki þar með sagt að allir brota­þolar muni kæra. En það er mik­il­vægt að þeim sem þó kæra verði mætt af virð­ingu og skiln­ingi, jafn­vel skil­virkni, inni í kerf­in­u. 

Kyn­ferð­is­legt ofbeldi er sam­fé­lags­mein sem ber að útrýma. Vinstri­hreyf­ingin – grænt fram­boð hefur haft það á stefnu­skrá sinni frá upp­hafi og mun halda þeirri vinnu áfram þar til mark­mið­inu er náð.

Höf­undur er fem­inisti og í fjórða sæti á lista Vinstri hreyf­ing­ar­innar græns fram­boðs í Reykja­vík­ur­kjör­dæmi suð­ur.