Frasinn „Almenningssamgöngur fyrir alla" fær stundum að hljóma. Er þá væntanlega átt við það, að allir eigi að hafa jafnan aðgang að almenningssamgöngum.
Nú er það svo að fatlaðir geta ekki tekið strætó eins og flestir aðrir. Þess vegna er til fyrirbæri sem heitir Ferðaþjónusta fatlaðra.
Samkvæmt gjaldskrá Strætó bs. eru bara þrír greiðslumöguleikar dýrari pr. ferð en en gjald fatælaðs einstaklings að ferðast með Ferðaþjónustu fatlaðra. Það er stök ferð sem kostar 350 kr. , græna kortið sem gildir í mánuð og kostar ferðin þá 221 kr. óháð fjölda ferða og svo farmiðaspjald fullorðna með 9 miðum en þá kostar ferðin 333 kr.
Kristinn Karl Brynjarsson, annar varaformaður Verkalýðsráðs Sjálfstæðisflokksins.
Fyrstu 60 ferðir í hverjum mánuði með Ferðaþjónustu fatlaðra kosta 175 pr. ferð. Eftir það rukkar íReykjavík, eitt sveitarfélaga á höfuðborgarsvæðinu, 1.100 kr. fyrir ferðina að 80 ferðum á mánuði.
Það væri þó sjálfsagt sanngjarnast að bera ferðakostnað fatlaðra við ferðakostnað annarra öryrkja. Þeir og aldraðrir geta keypt farmiðaspjöld með 20 miðum á 2.300 eða 115 kr. ferðina.
Sextíu ferðir öryrkja og aldraðra kosta þá 6.900 á móti 10.500 kr hjá fötluðum. Aldraðir og öryrkjar geta svo kjósi þeir að fara fleiri ferðir en 60 í mánuði keypt sér fleiri farmiðaspjöld fyrir sama verð. Áttatíu ferðir á mánuði með strætó kosta aldraða og öryrkja 9.100 kr. Sami fjöldi ferða kostar hins vegar fatlaðan einstakling 32.500 kr. en myndu ef ekki kæmi til rúmlega sexfaldrar hækkunar fyrir ferðir 61-80 greiða kr. 14.000 fyrir 80 ferðir í mánuði.
Það kostar vissulega meira að senda bíl eftir fötluðum einstaklingi og jafnvel fleiri en einum, en það kostar að taka aldraða og öryrkja með almennum áætlunarakstri strætó.
Með þeim rökum mætti kannski réttæta það, að fyrstu 60 ferðirnar kosti fatlaðan einstakling 65% meira en hún kosti aldraðan einstakling eða öryrkja auk sem að sá fatlaði er sóttur heim að dyrum og keyrt að dyrum á þeim stað er hann ætlar á og svo sóttur á sama stað og skilað heim að dyrum.
Það er hins vegar ekki með nokkru móti hægt að réttlæta það, að þegar fatlaður einstaklingur hefur klárað "ferðaskammtinn" sinn, tilskipaðan af borgaryfirvöldum, skuli þurfa að greiða nærri því 90% meira fyrir ferðina en aldraðir og öryrkjar.
Með því er í raun ferðafrelsi fatlaðra skert verulega, þar sem að í flestum tilfellum þá hafa fatlaðir lítil sem engin efni til þess að standa undir slíkum kostnaði.
Fatlaðir eiga ekki bara sama rétt og aðrir til þess að njóta almenningssamgangna heldur eiga þeir skýlausan rétt til þess að njóta þeirra á sama eða svipuðu verði og aldraðir og öryrkjar. Fatlaðir eiga nefnilega sama tilkall til mannréttinda og annað fólk.
