Nú eru að koma jól og róleg­heit framundan í póli­tík­inni, að minnsta kosti á yfir­borð­inu. Það er nefni­lega oft svo að tím­inn í hátíð­ar­lá­deyð­unni er nýttur í alls konar makk sem stjórn­mála­menn­irnir kom­ast oft ekki almenni­lega upp með þegar vökul augu and­stæð­inga og fjöl­miðla fylgja þeim hvert fót­spor.

Í ljósi þess að framundan er fram­kvæmd áætl­unar um afnám hafta, og sam­hliða henni sala á eign­ar­hlut kröfu­hafa í nýju bönk­un­um, rifj­að­ist upp í bak­her­berg­inu sagan af því þegar vinstri stjórnin var að reyna að finna nýja eig­endur af þeim ein­hvern tím­ann í kringum ára­mótin 2011/2012.

Á þeim tíma var rík­is­stjórnin búin að gera nokkrar til­raunir til að „finna“ hent­uga eig­endur að Íslands­banka og Arion banka á árunum eftir hrun. Stein­grímur J. Sig­fús­son, þáver­andi fjár­mála­ráð­herra, hafði sér­stakan áhuga á því að að minnsta kosti annar bank­anna yrði seldur til nor­ræns banka. Hann nýtti meðal ann­ars sterk sam­bönd sín í norskri póli­tík til ýta undir þann áhuga. Auk þess reyndi hann að fá Svein Har­ald Øygard, sem til skamms tíma var settur seðla­banka­stjóri á Íslandi en er í dag einn fram­kvæmda­stjóra ráð­gjafa­fyr­ir­tæk­is­ins McK­insey & Company á Norð­ur­lönd­um, til að vinna mál­inu braut­ar­gengi fyrir sig.

­Stein­grímur fylgd­ist mjög vel með því ferli og átti meðal ann­ars leyni­fund með UBS í New York til að reyna að sigla mál­inu í höfn.

Sviss­neski bank­inn UBS var feng­inn til að vera milli­liður í þessum umleit­unum og hafa umsjón með sölu­ferli ef slíkt myndi skap­ast. Um tíma, í lok árs 2011 og byrjun árs 2012, leit út fyrir að ýtni Stein­gríms ætl­aði að bera árang­ur. DnB, stærsti banki Nor­egs, virt­ist vera áhuga­samur um að kaupa Íslands­banka. Stein­grímur fylgd­ist mjög vel með því ferli og átti meðal ann­ars leyni­fund með UBS í New York til að reyna að sigla mál­inu í höfn. DnB er í rúm­lega þriðj­ungseigu norska rík­is­ins og því hefði óneita­lega skap­ast sér­kenni­leg staða ef kaupin hefðu gengið eft­ir. Erlent þjóð­ríki hefði þá orðið óbeinn eig­andi að íslenskum banka.

Á end­anum kóln­aði þó áhug­inn og enn sem komið er eiga þrotabú Glitnis og Kaup­þings ennþá sitt­hvoran bank­ann á íslenska mark­aðn­um, eins sér­kenni­legt og það hljóm­ar.