Ég hef hingað til kosið að tjá mig ekki um Covid-19, ástæðan var einföld: Ég er einfaldlega ekki læknisfræði- eða heilbrigðismenntaður og því gætu mínar hægindastólshugleiðingar orðið meira til skaða heldur en til gagns. Þessi afstaða var hins vegar mótuð áður en Covid-19 varð pólitískt. Ákvörðun ríkisstjórnarinnar um að létta af landamæratakmörkunum og blása lífi í ferðaþjónustuna drap þessa afstöðu þar sem hugleiðingar hluta ríkisstjórnarinnar eru beinlínis skaðlegar. Þau ákváðu að gera þetta pólitískt í aðdraganda kosninga.
Sóttvarnaraðgerðir hafa hingað til verið tiltölulega hófsamar, þannig að skaðinn af þeim, annar en af farsóttinni sjálfri, hefur verið lágmarkaður. Þó hefur viðbragð í ljósi nýrra gagna stundum borið þess merki að vera seint og hlutur stjórnmálanna í því augljós. Það vakti mér töluverðan óhug þegar spunameistarar Sjálfstæðisflokksins slógu upp þeirri skýjaborg að í sumar yrði aldeilis hægt að fagna frelsinu því Sjálfstæðisflokkurinn ætli sér að útrýma samkomutakmörkunum til frambúðar. Þarna var komin töluverð kosningalykt af þessu verkefni.
Nú hafa bólusetningar gengið vonum framar og Ísland framarlega í hlutfalli bólusetninga, en eftirá að hyggja líður mér eins mér hafi verið færð falleg brynja og skjöldur í miðju umsátri. Það nefndi það hins vegar enginn að tilgangurinn væri að opna vindubrúnna í sömu andrá. Alveg eins og reynt var síðasta sumar með sömu afleiðingum og við sitjum núna uppi með.
Það er sjaldan sem ég tek undir málflutning Sjálfstæðismanna, en oddviti bæjarstjórnar Sjálfstæðismanna í Vestmannaeyjum hitti að vissu leyti naglann á höfuðið þegar hún líkti stöðugu hringli með takmarkanirnar frá degi til dags við pyntingar. Við sem byggjum Frón erum nú þegar búin að upplifa tvær illa ígrundaðar tilraunir til þess að opna landið, til þess að skömmu seinna skella öllu í lás aftur. Þess á milli eru aðgerðir innanlands íþyngjandi fyrir öll önnur samskipti með tilheyrandi andlegu álagi. Ísland var byggilegt áður en ferðamenn flykktust hingað.
Samtökum ferðaþjónustunnar virtist nefnilega loksins hafa tekist að sannfæra ríkisstjórn Íslands um að ákjósanlegasti kosturinn í stöðunni væri líklega bara að hella ferðamönnum á hjól atvinnulífsins svo Ísland geti loksins farið að græða aftur. Eins og framkvæmdastjóri þeirra lét hafa eftir sér í útvarpsviðtali þann 24. mars: „Þó að einhver smit komi inn í gegnum landamæri þá eru það náttúrlega við hér innanlands sem sjáum um að dreifa þeim með óvarlegum hætti.“
Þetta er sem sagt okkur að kenna.
Formaður Samtaka ferðaþjónustunnar lét síðan hafa eftir sér í vikunni að það væri gríðarlega alvarlegt mál ef Ísland færi á rauðan lista því eitthvað erfiðlega gengur víst að selja ferðir í svona pestarbæli. Eins og öll þessi harðorðu bréf til ráðherra hafi bara ekkert með þessa stöðu að gera. Eigum við, þau sem byggja þetta land, þá bara að drífa okkur öll saman í grímur og sjálfskipaðar sóttkúlur?
Ísland er ekki Lególand, hér býr fólk. Við erum ekki hluti af einhverri sviðsmynd til afþreyingar. Það eru færri einstaklingar látnir á Nýja Sjálandi heldur en á Íslandi en frelsið innanlands hefur samt verið meira og stöðugra. Þeirra lausn var að veita frelsi innanlands og takmarka komur og farir við landamærin. Við eigum nægilega mörg hótelherbergi til þess að setja alla ferðamenn í sóttkví. Ef ósk Samtaka ferðaþjónustunnar er að Ísland verði grænt á ný er lausnin að styrkja landamærin á meðan löndin í kringum okkur eru enn að bisa við að bólusetja hjá sér. Þá fyrst er hægt að selja þá ímynd að landið okkar sé sóttlaust.
Bless og takk fyrir okkur.
Höfundur er frambjóðandi Pírata í Norðvestur-kjördæmi fyrir komandi Alþingiskosningar.
