Í Banda­ríkj­unum í dag er dagur barna í sorg, þá minn­ist ég ást­kærrar móður minn­ar, sem lést þegar ég var fimmtán ára, eftir fjög­urra ára bar­áttu við krabba­mein sem end­aði í jafn­tefli.

Í til­efni dags­ins ætla ég að skrifa um það sorg­ar­ferli sem ég gekk í gegnum sem barn vegna veik­ind­anna henn­ar. Þetta ferli mun fylgja mér mjög lengi, en þar sem ég er nýhættur að vera barn hentar það að líta örstutt yfir öxl og spóla sirka átta ár aftur í tím­ann.

Skýrasta minn­ingin úr þessu ferli er þegar við komumst fyrst að því að hún mamma væri með brjóstakrabba­mein, ég man eftir til­finn­ing­unni sem fylgdi því að heyra alla gráta, en sá það reyndar ekki, því að ég grét svo mikið (ég sló pott­þétt Íslands­met í hágrát­i). Eftir þetta hef ég ekki grátið mik­ið, enda var botn­inum náð þarna.

Vegna grát­skorts tók ég sér­stak­lega inn á mig umræður um karl­mennsku og fann oft (dag­lega, sér­stak­lega á kvöld­in) fyrir þrýst­ingi um að ég ætti að gráta meira. Ég hélt að ég væri geð­veikur og sið­laus aum­ingi því að ég grét svo lít­ið. Ef allir í kringum mig vildu að ég myndi gráta af hverju gat ég ekki grát­ið? Ég túlk­aði þetta sem merki um að ég elskaði ekki mömmu mína. Þessi gas­lýs­ing var eitt af því versta í mínu sorg­ar­ferli, gott hafa í huga að sorg er mjög ein­stak­lings­bundin og kemur mis­mun­andi fram hjá fólki.

Ég hataði líka inni­lega að fara til sál­fræð­inga, eða að tala um þetta við fólk sem þekkti mig ekki eða skildi ekki hvað ég var að tala um. Ég skildi sjálfan mig reyndar ekki sjálfur og taldi mig vera með ein­hvers­konar geð­veiki eins og áður hefur komið fram, bæði því að ég grét ekki og því að ég gat ekki talað við stelp­ur, sem er kannski skilj­an­legt og þetta er ALLS EKKI við­loð­andi vanda­mál.

Tíma­bilið eftir að hún dó var ekk­ert skárra, en það bætti svörtu ofan að það síð­asta sem ég sagði við hana var að ég kæmi aftur eftir smá. Þessu fylgdi sekt­ar­kennd sem var erfitt að vinna sig úr. Ég gat ekki hugsað skýrt um þetta fyrr en ég fór á heima­vist, tveimur árum eftir að mamma lést. Ég setti ekki í sam­hengi hversu illa mér leið fyrr en að ömur­leg­asta þynnka ævi minnar minnti mig á venju­legan skóla­dag í tíunda bekk.

Mér finnst vera hálf nei­kvæð slag­síða í þessum texta (af hverju skildi það ver­a?), þannig að ég vil þakka öllum sem hafa aðstoðað mig í þessu ferli. Ég hef ekki almenni­lega þakkað vin­konum mömmu og fjöl­skyld­unn­ar, frænd­um, frænkum, ömm­um, öfum, pabba, vinum mín­um, vin­konum mín­um, starfs­fólki félags­mið­stöðva, sál­fræð­ingum og náms­ráð­gjöf­um. Takk fyrir alla aðstoð­ina og hjálp­ina. Svo vil ég líka þakka Ern­inum og Ljós­inu fyrir þau frá­bæru störf sem þau stunda, en þökk sé Ern­inum hef ég náð að tala við jafn­ingja og myndað ómet­an­leg vina­tengsl. Reyndar myndi ég kalla flest fjöl­skyldu- og vina­tengsl sem ég hef ómet­an­leg.

Höf­undur er nemi.